Portretfoto van kickboxer
Foto door Rebecca Camphens

FYI.

This story is over 5 years old.

Sport

De Argentijnse piloot die professioneel kickbokser werd in Breda

“Ik hou van Nederland. Vat dit dus niet verkeerd op, maar volgens mij zijn jullie allemaal alcoholisten. Jullie zuigen alcohol naar binnen.”

Aan de sparringsessies in Hemmers Gym in Breda doet altijd een gecertificeerde makelaar en piloot uit Argentinië mee. Alan Scheinson (27) vertrok twee jaar geleden uit Buenos Aires om het in Nederland te maken als kickbokser. Daar ging een flinke reis aan vooraf. Scheinson leefde als illegale migrant in de Verenigde Staten en als broodvechter in Thailand. VICE Sports sprak de avonturier over zijn leven.

Advertentie

“Het duurde voor mij een poos om te begrijpen dat het leven in Breda makkelijker is dan in Buenos Aires. Ik was in het begin altijd gestrest over waar ik naartoe ging, maar dat hoeft hier niet. Ik heb me nog nooit zo veilig gevoeld. Er heerst hier geen mentaliteit dat je altijd op je hoede moet zijn. Ik kan hier om drie uur ‘s nachts de straat op zonder dat me iets overkomt. De slechte buurten van Breda zijn vergeleken met die van Argentinië gewoon goede buurten.

Ik was elf jaar toen ik met m’n ouders vertrok uit Buenos Aires. In 2001 werd Argentinië getroffen door een harde economische crisis. We emigreerden naar Fort Lauderdale in Amerika om een beter leven te zoeken. Het was niet makkelijk voor m’n ouders om met een heel gezin naar een ander land te emigreren. Mijn vader wilde in Florida een adviesbureau starten, maar voordat hij kon beginnen verduisterde z’n zakenpartner alles wat we hadden. Hierdoor bleven we met lege handen achter. We hadden geen geld, geen verblijfsdocumenten, alles was weg.

1532681923857-IMG_1952

We verbleven de eerste zes maanden illegaal in Amerika. We waren blut en m’n ouders konden geen baan krijgen, ondanks dat ze masterdiploma’s hadden; mijn vader in sport, mijn moeder in vastgoed. Om aan kleine beetjes geld te komen, zocht m’n vader spullen om te verkopen in pandjeshuizen. Af en toe spijbelde ik van school, zodat ik hem kon helpen. We zochten voorwerpen op straat die we konden doorverkopen, terwijl mijn moeder ouderen verzorgde. Het waren moeilijke tijden. We hadden bijna geen inkomen en zwierven rond van buurt naar buurt, tussen de gangs, illegale immigranten en verslaafden.

Advertentie

Dit deden we tot de omstandigheden in Argentinië verbeterden. We keerden terug naar Buenos Aires toen ik veertien was. Door het slechte Amerikaanse eten was ik alleen flink aangekomen. Omdat ik dik was, werd ik in Argentinië gepest op school. Mijn zelfvertrouwen verdween. Ik besloot zelfverdediging te leren, om simpelweg een fitte vechtmachine te worden die iets kon doen als hij werd lastiggevallen. Ik begon met boksen, waarna ik alles oppakte wat ik kon leren. Taekwondo, capoeira, jiujitsu, thaiboksen, kickboksen en zelfs judo, ik deed het allemaal.

1532681946560-IMG_1922

Ik wilde ook helemaal niet thuis zijn. M’n ouders hadden veel ruzie met elkaar over allerlei dingen en die spanningen waaiden over op mij en m’n zus. Ik had het geluk dat ik goede trainers had, die vaderfiguren voor me werden. Ze leerden me hoe ik gezond kon leven, en dat ik niet alles kapot moet slaan, maar controle moet hebben. Vechtsport hielp mij dus door de barre tijden van thuis heen, fysiek en mentaal. Vandaag de dag is de trainer van die sportschool nog steeds een van m’n beste vrienden. Ik draag nog steeds het logo van die sportschool op m’n shorts bij gevechten.

Mijn ouders lieten mij m’n gang gaan, omdat vechtsport me blij maakte en ik wat lichaamsbeweging kreeg. Maar ze vonden het ook gewelddadig en zagen me liever studeren in m’n vrije tijd, omdat ik hier nooit geld mee zou gaan verdienen. Ergens hadden ze gelijk en het is altijd goed om een back-upplan te hebben, maar naarmate de tijd vorderde werd ik beter en beter. Ik besloot op m’n 21ste naar Thailand te gaan om op hoog niveau te leren thaiboksen.

Advertentie
1532681959970-IMG_1860

Het zou in eerste instantie een trainvakantie van een maand zijn, maar eenmaal daar besloot ik er een tussenjaar van te maken. Ik woonde in Chiang Mai, een stad die 700 kilometer ten noorden van Bangkok ligt. Daar vocht ik m’n eerste zestien profpartijen. Met het gewonnen geld hield ik m’n hoofd boven water. Het was niet veel geld, maar net genoeg om rond te komen in Thailand. Met een gevecht kon ik een maand huur betalen, van twee had ik ook een maand eten. Ik heb er ook nog wat gordels gewonnen.

Ik moest mijn studie in Buenos Aires nog afronden, dus vroeg of laat moest ik naar huis. Dat kwam in een stroomversnelling na een opstootje bij een partij in Bangkok. Drie Thaise mannen kwamen op mijn trainer en mij af. Met gebroken Engels maakten ze op niet heel vriendelijke wijze duidelijk dat ik die partij moest verliezen, anders zouden ze ons pakken. Ik raakte compleet van slag. Ik had al genoeg zooi in m’n leven meegemaakt en had geen zin in nog meer gedoe. Ik vluchtte het stadion uit en vertelde m’n trainer dat ik weer het vliegtuig naar Buenos Aires zou nemen. Van die Thaise mannen heb ik gelukkig niets meer vernomen.

Eenmaal terug in Argentinië haalde ik m’n makelaarsvergunning en vliegbrevet, waarmee ik privévliegtuigen mag besturen. Toen kwam ik voor een keuze te staan: fulltime gaan werken of toch nog de gok wagen om het te maken met kickboksen. Het verstandigste besluit was waarschijnlijk geweest om aan de slag te gaan bij het makelaarskantoor van m’n moeder. Zij heeft me meerdere keren uit het vechten proberen te praten. “Stop met vechten, kom hier werken en dit kan van jou zijn,” heeft ze heel vaak tegen me gezegd.

Advertentie
1532681990972-IMG_1900

Maar ik koos ervoor om m’n hart te volgen, zodat ik aan het einde van mijn leven niet ‘wat als?’ zou hoeven zeggen. Het was nu of nooit. Topsport kan je op je veertigste niet meer bedrijven. Ik maakte een plan voor mezelf, met een contract bij Glory als doel. Destijds was ik een groot fan van Glory. Ramon Dekkers en Nieky Holzken, die toen een echte superster was, waren mijn inspiraties. De beste manier om mijn doel te bereiken was dus naar Nederland gaan, om te trainen bij dezelfde sportschool als waar zij vandaan kwamen: Hemmers Gym.

Via Facebook nam ik contact op met Nick Hemmers om te vragen of ik bij Hemmers Gym kon trainen. Hij vertelde me dat het mogelijk was, en dat ik voor een maandelijks bedrag kon intrekken in een huis waar ik met drie andere vechters van de sportschool zou wonen. Hiervoor moest ik geld sparen, dus heb ik een jaar lang fulltime gewerkt bij het makelaarskantoor van m’n moeder en ondertussen drie keer per dag getraind en heel veel gevochten om ervaring op te doen. Op 1 april 2016 vertrok ik naar Breda om m’n droom op mijn 25ste werkelijkheid te laten worden.

Op de trainingen stond ik in een keer tegenover toppers als Marat Grigorian, Harut Grigorian en Jamal Ben Saddik. Maar ik trainde hard en dat beviel Nick. Ik zei na een tijdje dat ik ook wilde vechten, waarop Nick me een plek aanbood op een gala van een dag later. Ik kon dus gelijk de ring in, nam die partij aan en won binnen een paar seconden via knock-out. Vanaf toen maakte ik echt deel uit van het team. Ik won nog een paar wedstrijden op rij, tot ik Cor Hemmers ook overtuigde en hij mij een Glory-contract aanbood.

Advertentie

Ik heb mijn Nederlandse vriendin via de magie van Tinder leren kennen. Zij is een verpleegster in opleiding. Voordat ze mij leerde kennen had ze helemaal niets met vechtsport. Maar op oudejaarsdag moest ik vechten in het Chinese Shenzhen bij SEF Fight en nam ik haar mee. Ik won de wedstrijd, maar liep een snee op en moest naar het ziekenhuis. Twintig minuten later stonden we in de behandelkamer samen af te tellen naar het nieuwe jaar. Ik telde af naar 2018, terwijl zij de hechtingen telde die ik nodig had. Dat was een van de beste oudejaarsavonden die ik ooit heb beleefd.

Ik hou van Nederland. Vat dit dus niet verkeerd op, maar volgens mij is elke Nederlander een alcoholist. Jullie drinken niet, maar zuigen alcohol naar binnen. Jullie blijven maar doorgaan en doorgaan. Dat merkte ik afgelopen februari tijdens m’n eerste carnaval in het centrum van Breda, ik heb nog nooit zoiets geks meegemaakt. Ik ging verkleed als bandiet en was na twee biertjes al katjelam, maar heb wel de tijd van m’n leven gehad tussen alle blije en dansende mensen. Daar heb ik nog een goede kater aan overgehouden.

Voordat ik hierheen kwam, had ik nog nooit sneeuw gezien. Ik zag het voor het eerst toen Nick om twee uur ‘s nachts langskwam en een sneeuwbal op het raam gooide. Ik had geen idee wat er aan de hand was tot ik naar buiten keek, waarna ik in een klein kind veranderde en halfnaakt naar buiten rende om de sneeuw in te duiken en het sneeuwballengevecht aan te gaan. Deze grote, getatoeëerde vechter veranderde ineens in een klein, rondspringend meisje, tot Nick zei dat ik snel naar binnen moest om niet ziek te worden.

Advertentie
1532682025930-IMG_1926

Ik heb in Nederland verschillende bijbanen gehad naast het trainen. Ik was bartender, uitsmijter, verhuizer, havenarbeider en personal shopper bij het distributiecentrum van de Jumbo op Moerdijk. Daar sprak ik net genoeg Nederlands voor en werkte ik dagen van zes uur ‘s ochtends tot drie uur ‘s middags, tussen de Oost-Europeanen. Geen gemakkelijke baan, ik had er weinig plezier in. Dus ik kwam vaak uitgeput thuis, waarna ik snel iets at om weer naar de sportschool te gaan. Het loon was een meevaller, dat hielp me erdoorheen.

Op Glory 55 in New York vecht ik mijn eerste partij in Madison Square Garden, waar veel legendarische vechters als Muhammad Ali ook hebben gestaan. Een droom die uitkomt. Daar neem ik het op tegen Cédric Doumbé, de voormalig kampioen op weltergewicht van Glory. Iedereen weet dat hij onder je huid wil kruipen en het gevecht wil promoten zoals hem dat lukte tegen Nieky Holzken en Yoann Kongolo, maar eigenlijk is hij een aardige gozer. Hij komt dus niet in m’n hoofd met z’n plaatjes op Instagram. Die lach ik gewoon weg.”

1532682037190-IMG_1973

Dit is een monoloog uit de serie VICE Sports Avonturiers. Zie hier alle verhalen uit deze serie.

Mis niets! Like VICE Sports Nederland voor je dagelijkse dosis ijzersterke sportverhalen.