Anita Nisar wil de eerste vrouwelijke MMA-vechter van Pakistan worden

Dit artikel verscheen oorspronkelijk op VICE Sports US.

Op haar allereerste grappling-evenement won de Pakistaanse Anita Nisar meteen van al haar tegenstanders. Ze pakte twee tegenstanders zo hard aan dat hun ellebogen uit de kom schoten, en werd door de wedstrijdjury meteen verkozen tot beste atleet van de avond. Het is haar droom om professioneel MMA-vechter te worden en UFC-kampioen te worden. Wat ambitieus is, aangezien er in Pakistan verder helemaal geen vrouwelijke MMA-vechters zijn.

Pakistan staat niet bepaald bekend om zijn vrouwenrechten, en dat is ook terug te zien in de professionele sportwereld. Het wordt lang niet altijd op prijs gesteld wanneer vrouwen aan topsport doen, al helemaal wanneer het ingaat tegen de gevestigde culturele en religieuze codes van de Pakistaanse samenleving. Het is daarom niet de vraag wanneer men het MMA voor vrouwen omarmt, maar of het überhaupt ooit van de grond zal komen. Daarvoor zijn namelijk twee dingen onmisbaar: twee vrouwen die bereid zijn om elkaar in de kooi af te ranselen. En Anita is vooralsnog de enige.

De 21-jarige Anita komt uit de regio Hunza en overleefde zes jaar geleden ternauwernood een zwaar motorongeluk. De doktoren hadden haar al dood verklaard, maar op het moment dat haar familieleden zich rond haar lichaam hadden verzameld, werd ze plotseling wakker. Een paar jaar later verhuisde ze naar de hoofdstad Islamabad, waar ze voor het eerst op televisie een MMA-gevecht zag. “Ik was gelijk verkocht”, vertelt ze aan VICE Sports. “Het zag er eng uit, maar toen dacht ik: ‘als je ook uit de dood op kan staan, moet dit ook lukken’.”

Afgelopen april was Anita een van de negen deelnemers bij de Pakistan Grappling Challenge, een prestigieus grappling-toernooi voor vrouwen. Ze won twee gouden medailles en werd uitgeroepen tot beste atleet van het toernooi. Maar geen van deze deelnemers zou tegen Anita bestand zijn in de kooi; geen van hen is klaar om een MMA-gevecht met haar aan te gaan.

Tegenwoordig traint Anita in Islamabad bij The Fight Fortress, een MMA-gym die is opgericht door een van de grondleggers van het Pakistaanse MMA, Ehtisham Karim. Voor Pakistaanse begrippen een revolutionaire plek, want mannen en vrouwen kunnen er gezamenlijk trainen. Dat kwam Ehtisham op veel kritiek te staan. In veel situaties in het dagelijks leven worden mannen en vrouwen van elkaar gescheiden en het idee dat ze samen zouden vechten, schoot bij veel mensen in het verkeerde keelgat.

Toch heeft Ehtisham absoluut geen spijt van zijn keuze om te mixen. “Het hele idee van deze training is dat ik af wil van het verhaal dat alleen de man een vrouw kan beschermen,” vertelt hij VICE Sports. Sommige sportscholen hebben zijn voorbeeld gevolgd en zijn begonnen met gezamenlijke trainingen. De traditionele, conservatieve Pakistanen vinden dat maar niks. Los van het gelijktijdige trainingssessies, hebben zij voornamelijk nogal bezwaar tegen de vrouwelijke MMA-outfit.

In Pakistan en andere Islamitische landen komt het geregeld voor dat kledingvoorschriften van het geloof botsen met die van een bepaalde sport. Uit geloofsovertuiging bedekken sportende Pakistaanse vrouwen vaak hun blote armen. Ook dragen ze nauwelijks korte broeken, al komt dat bij sommige sporten, zoals voetbal, nog weleens voor – ondanks dat ze daarvoor hevig bekritiseerd worden en zelfs doodsbedreigingen krijgen.

“Vrouwen kunnen natuurlijk niet in een sport-bh of MMA-broekje trainen,” zegt Ehtisham. “Dan gaan ze eraan. We kunnen ze ook niet in een Shalwar Kameez (een traditioneel, Pakistaans kledingstuk, red.) of boerka hijsen. Dus moeten we kiezen voor iets dat niet te veel blootgeeft, maar ook weer niet te oncomfortabel is. Ik weet dat dat bijna overal ter wereld niets uitmaakt, maar zo werkt het hier nou eenmaal.”

Voor Anita is het illustratief voor een groter probleem — hoe kunnen vrouwen hun eigen plek krijgen als iedere beslissing die ze maken, al gaat het iets om een kledingstuk, tot geweld kan oproepen? MMA is zelf al gevaarlijk genoeg, maar voor Anita en andere Pakistaanse vrouwen is het gevaar buiten de kooi misschien nog wel groter. Daarom hebben potentiële, vrouwelijke MMA-vechters een veilige omgeving nodig, en een stabiele infrastructuur. Dat laatste kan de vechters zichtbaarder maken, waardoor er ook makkelijker competities kunnen worden georganiseerd.

Anita is druk bezig om deze basis te leggen. Sparringspartners heeft ze al, en ook andere gyms stomen vrouwelijke vechters klaar, maar vooralsnog gaat dat alleen om trainingen. Het niveau van Anita hebben ze in ieder geval nog lang niet. Haar broer Ali Sultan, vechter en coach bij haar gym, benadrukt dat het ook nodig is om meer vrouwen bij MMA te betrekken. “Misschien zou het helpen als we bekendere atleten uit andere sporten bij MMA betrekken, zoals judo, karate of taekwondo.”

Inmiddels heeft Anita een aanbod op zak om in Azië te vechten tegen een gerenommeerde prof. Daar moet ze het ook wel van hebben, want in Pakistan zijn haar tegenstanders te onervaren. Wat dat betreft wordt ze gelijk voor de leeuwen gegooid. “Of dat een harde, zware manier is om je carrière mee te beginnen?”, zegt Ehtisham. “Ja. Maar het is haar enige kans, en ze is vastbesloten het met beide handen aan te pakken.”

Vechten gaat niet zonder risico’s, maar voor Anita is dat het waard. Niet alleen voor haarzelf, maar voor alle Pakistaanse vrouwen. “Ik weet niet waar mijn droom mij zal brengen, maar ik zal er alles uithalen en de wereld laten zien dat Pakistaanse vrouwen niet achterlopen. Ik wil van MMA een populaire vrouwensport maken.”

Het zal niet meevallen, maar gelukkig krijgt Anita ook de nodige steun. Haar coaches staan vierkant achter haar, net als haar trainingsmaatjes die zich aan de lopende band in het zweet werken, en de jonge vrouwen die als vechter aan de slag willen. Haar gevecht is ook dat van de Pakistaanse vrouw. Anita is vastberaden het glazen plafond te breken, al moet ze dat doen met haar eigen blote vuisten.

—

Mis niets! Like VICE Sports Nederland voor je dagelijkse dosis ijzersterke sportverhalen.