Beukpartijen en halve tenen: het verhaal van kickbokser Anissa Haddaoui

Het zoutvaatje klettert van de tafel naast ons. Misschien horen de mensen aan de tafel het niet door de drukte in het café van Eye, misschien geven ze gewoon geen fuck. Maar Anissa Haddaoui (26) staat meteen op, pakt het vaatje op en zet het op de tafel van de buren. “Hebben jullie deze nog nodig?”, zegt ze met een glimlach.

De mensen aan het tafeltje beseffen waarschijnlijk niet dat ze net een handje geholpen zijn door een vrouw die voor haar geld andere vrouwen de tering in slaat in de ring. Anissa Haddaoui is een van de grootste vrouwelijke kickbokstalenten ter wereld. Ze is bij de World Fighting League (de WFL) kampioen in de klasse tot 65 kilo en bij de Chinese organisatie Kunlun kampioen tot 61,5 kilo. We spreken haar in Amsterdam over haar fanatieke moeder, bijbeunen als vechter, knokken met Jorina Baars en een kapotte grote teen.

VICE Sports: Ha Anissa, je hebt net een gevecht achter de rug bij WFL. Wat doe je allemaal in de week daarna?
Anissa Haddaoui: Ik geniet even van lekker eten, zoals een ijsje of een goede burger. Die heb ik gisteren trouwens gegeten. Ik breng dan ook al mijn social media op orde. Sommige mensen hebben ook geen social media, dus dan bel ik rond dat ik gewonnen heb. Ik analyseer de wedstrijd ook, laat het tot me doordringen en kijk wat er beter kan. Verder ben ik veel bij familie.

Is je familie ook altijd bij je gevechten?
Mijn moeder is er nu eigenlijk altijd wel bij als ik in Nederland vecht. Naar China wordt een beetje moeilijk voor haar. Zij moet ook gewoon werken en mijn zusje moet ook gewoon naar school. Mijn vriend probeert altijd mee te gaan. Hij is een grote steun en ook een groot deel van mijn succes geworden.

Hoe doet hij dat?
Hij zorgt bijvoorbeeld dat mijn supplementen klaarliggen of hij maakt een ijsbad klaar. Hij doet een massageopleiding, dus dat is handig, want dan kan hij bij mij oefenen als ik een massage nodig heb. Eigenlijk staat heel ons leven in het teken van deze sportcarrière. Zondag doen we meal preppen. Staan we met zijn tweeën in de keuken en maken we vier of vijf gerechten. Hebben voor de hele week eten voor ons beiden. Wat voor dingen maak je?
Voornamelijk veel vis; zalm, kabeljauw, scholfilet. En daarbij eet ik dan groente en een klein beetje rijst of couscous. Het is voornamelijk heel gezond, dat heb ik gewoon nodig.

Toen ik net vroeg of je familie bij je gevechten is, zei je dat je moeder er nu bij is. Was dat vroeger niet zo?
Helemaal in het begin, toen ik mijn eerste A-partij deed, was ze erbij. Kijk, als je in de A-klasse zit, heb je geen koekenbakkers meer tegenover je. Iedereen is goed. Ik vocht tegen Aleide Lawant. Ja, dat ging er heftig aan toe, ook voor mijn moeder. Het was teveel voor haar. Ze stond opeens bijna in de ring, hard te schreeuwen. Ik dacht: mam, wat doe je nou? Het was gewoon haar moederinstinct. Ze wilde gewoon, hup, ook in die ring staan. Ik won die partij, maar daarna zei mama dat ze even niet meer mee zou gaan, omdat het allemaal een beetje te heftig was. De partijen daarna is ze even niet mee geweest, maar bleef ze me steunen. De laatste paar jaar is ze er wel weer bij.

Komt je vader ook weleens kijken?
Nee, daar heb ik minder contact mee. Mijn ouders zijn gescheiden toen ik jong was en ik heb daarna bij mijn moeder gewoond. Wie weet wordt het contact met mijn vader straks wel meer, maar de situatie is heel anders als je bij je moeder woont. Op een gegeven moment kom ik misschien op de leeftijd dat ik meer behoefte heb aan contact met mijn vader. Maar voor nu ben ik heel druk met mijn carrière. Soms is dat wel lastig qua mijn sociale leven.

Wanneer bijvoorbeeld?
Niet iedereen begrijpt het. Als ik bijvoorbeeld naar e en verjaardag ga, mag ik geen taart, want ik moet op gewicht blijven. Dan vinden sommigen dat zielig. Maar dan denk ik: hoezo is dat zielig? Ik heb voor het leven als topsporter gekozen, dus dan kan ik dat gewoon niet doen. Tuurlijk, als ik geen wedstrijd heb kan het best wel. Maar als ik in een voorbereiding zit, moeten mensen begrijpen dat ik dat dan even niet kan eten.

Hoe ben je eigenlijk begonnen met vechtsport?
Ik turnde vroeger altijd. Ik zat in selecties, deed wedstrijden en wilde daarmee doorgaan. Maar toen verhuisde ik van Amsterdam-Noord naar Assendelft. Daar was niet echt een turnvereniging. Toen stelde mijn stiefvader voor dat ik kickboksen ging proberen. “Ja hoor, is goed,” zei ik. Ik ben gegaan en nooit meer weggegaan. Mijn eerste jeugdwedstrijdje won ik meteen op mijn dertiende. Dat verbaasde mensen, omdat ik altijd stil was en het sparren toen wel een beetje eng vond. Maar ik wist dat ik goed was. Het kwam los toen ik het mocht laten zien.

Heb jij ook gestudeerd?
Ja, haha, ik ben na de havo op de Hogeschool van Amsterdam de studie Media-, informatie-, en communicatiekunde gaan doen. Ik heb ook mijn propedeuse gehaald. Die studie lijkt eigenlijk op wat jij nu doet. Redactie, dat soort dingen. Ik wilde eigenlijk achter de schermen gaan werken bij een televisieprogramma bijvoorbeeld, of de radio. Maar toen ging ik naar mijn tweede jaar en vond ik dat ik moest kiezen. School ging prima en ik deed mijn wedstrijdjes in de vechtsport wel, maar het was allemaal zo gemiddeld. Dat wilde ik helemaal niet. Ik wilde ergens in uitblinken. Toen heb ik de keuze voor vechtsport gemaakt.

Vonden je ouders dat meteen goed?
Absoluut. Maar toen ik stopte met studeren, verdiende ik nog niet zoveel met wedstrijden en moest ik nog wel een beetje bijbeunen. Achter ons huis in Assendelft was een orchideeënkwekerij. Daar heb ik geestdodend werk gedaan, moest ik die orchideeën verpotten op maat. Ik heb ook nog in de thuiszorg gewerkt met oudere mensen. Dat is wel heel dankbaar werk. Die mensen waren zo lief, ze vonden het helemaal te gek en keken er echt naar uit dat ik langskwam. Ik heb dat gedaan tot ik sponsorgeld kreeg en kon stoppen.

Dus jij werkt niet meer naast je carrière als vechtsporter?
Ik geef personal training en hier en daar les, maar verder niet. Mijn vriend en sponsors maken dat mogelijk. En sponsors zijn altijd welkom! Mensen denken misschien dat ik bakken met geld verdien als A-klasser, maar ik wil wel benadrukken dat dat niet zo is. Ik zou er wel van willen leven. Dat is op dit moment het doel. Ik wil ook voor de dames een weg vrijmaken.

Toen ik Jorina Baars sprak , zei ze dat ze moeite heeft om tegenstanders te vinden. Er moeten echt veel nieuwe, jonge vrouwen bij komen in de vechtsport.
Die zijn ook onderweg, of die zijn er al. Maar laat me jou de vraag stellen: als je heel eerlijk met me bent, is het altijd leuk om een vrouwenpartij te zien?

Niet altijd.
Snap je? Daar ligt het een beetje aan. Er zijn echt genoeg talentvolle dames, absoluut. Maar het gaat erom dat niet alle dames die in de ring staan echt willen vechten. Kijk, een Jorina vecht, dus mensen vinden het leuk om naar haar te kijken. Als ik in de ring sta, zoals bij WFL, gaat iedereen uit zijn dak. Dames moeten daarnaast ook de gelegenheid krijgen om een personality te worden in de organisaties. Het is dus een wisselwerking.

De kickboksorganisaties werken wat dat betreft volgens mij ook nog niet echt mee.
Nee, vind ik ook. Bij Glory hebben ze een damesklasse tot 55 kilo, maar waarom niet nog een klasse erbij? We vinden het allemaal wel leuk, die vliegjes in de wind, maar we willen gewoon echte beukpartijen zien. Tuurlijk zullen ze er ook wel zijn op dat gewicht, ik wil niemand afkraken en weet dat die dames hun best doen. Maar je moet toch een beetje gaan uitbreiden. Er moet iemand staan die die spektakel geeft. Dat hoeven ook echt geen halve manwijven te zijn, want ik zie er ook niet uit als een kerel, maar ik vecht wel. Het gaat er meer om dat er wat meer in wordt gezet, zodat je er ook meer uit krijgt. Dat is wel lastig.

Je vocht een van je eerste profpartijen in 2011 tegen Jorina Baars . Zij zei in gesprek met ons dat ze wel weer tegen jou zou willen vechten. Ik zag dat je bij Vechtersbazen op die uitdaging in bent gegaan . Komt die partij eraan?
Ik hoop het. Ik denk ook dat dat voor het publiek leuk is. Ik vind het een eer dat zij mijn naam heeft genoemd en me als een van de betere vechters ziet op dit moment. De cijfers liegen er ook niet om. Ik ben hier en ik ben actief, dus laat maar komen. Er is nog wel wat recht te zetten voor mij. Tijdens ons eerste gevecht was zij gewoon de betere vechter, alleen ben ik natuurlijk gegroeid in de afgelopen jaren.

Wat moet er gebeuren om die partij te maken? Jorina mag buiten Bellator vechten. Staat iets jou contractueel in de weg voor die partij?
Nee, ik mag ook gewoon buiten WFL en Kunlun vechten, dus het contract is het probleem niet. Het maakt me ook niet uit waar het gaat gebeuren. Maar als het gebeurt, vind ik dat het flink gehypet mag worden. Iedereen is er enthousiast over. We hebben het hier ook weleens over gehad bij WFL. Maar het kwam nu niet uit, omdat Jorina deze maand voor Bellator moest vechten en ik een losse partij had. Misschien komt er straks een toernooi op 65 kilo bij WFL en vechten we dan tegen elkaar, maar er is nog niks concreet.

Jorina is natuurlijk nog ongeslagen.
Ja, ongeslagen of niet, dat maak niet uit. Het gaat om de partij, niet om iemands record. Sorry, zo ben ik. Ik kijk naar de vechter en dan maakt het niet uit wat voor record je hebt.

Je bent ook goede maatjes met Mellony Geugjes volgens mij.
Klopt, wij zijn echt trainingsmaatjes. We organiseren nu ook samen trainingen. Laatst waren we in Almelo, dat was best wel goed bezocht. Ik denk dat er zeker 40 man voor ons kwam. Dat vind ik bijzonder. Niet dat we daar superveel mee verdienen, maar dat is ook niet de insteek. We willen zoveel mogelijk mensen kennis laten maken met ons en hen wat leren. Op roadtrip naar zoiets is het ook altijd gezellig. We deden er drie uur over ofzo om naar Almelo te komen. Dan moet je toch een beetje de tijd doden. Zitten we elkaar een beetje op te hitsen met de muziek, mee te zingen, gek doen.

Wat luisteren jullie dan?
De afgelopen keer gewoon Nederlandse rap. Is niet mijn ding, maar ik vind het wel grappig om die songteksten mee te luisteren. Dan vraag ik me af van, waarom zegt hij dat? Mellony zet vaak zo’n mixtape op. Komt die Josylvio weer, zingen we keihard dom mee.

Jij en Mellony kennen elkaar van Mike’s Gym. Hoe ben je bij Mike’s Gym terechtgekomen?
Ik ben geloof ik in 2015 overgestapt vanaf Bob Schreibers gym, daarvoor deed ik al Brazilian Jiujitsu bij Mike’s Gym, onder leiding van Remco Pardoel. Op een gegeven moment ging ik voor een MMA-wedstrijd naar Suriname. Daar kreeg ik op een training een zware teenblessure. Iemand dook naar mijn benen en mijn linkervoet bleef op de mat staan, terwijl ik een draai maakte. Het bovenste kootje van mijn grote teen draaide eraf. Het eerste wat ik op dat moment dacht was: dit is niet goed. Alle alarmbellen gingen rinkelen.

In eerste instantie voelde ik niks door de adrenaline. Ik draaide me om en zag die teen, nou, het leek wel een horrorfilm. Die teen lag er half af. Het lag helemaal open en hij lag naast mijn voet. Mijn teen gaf letterlijk aan dat het tijd was om een andere kant op te gaan, dus daar heb ik maar naar geluisterd, haha. Tijdens de revalidatie ben ik goed gaan nadenken en besloot ik dat ik een nieuwe omgeving wilde. Ik stapte definitief over naar Mike’s Gym. Dat is een goede keuze geweest, want anders had ik hier nu niet met jou gezeten, denk ik.

Wat was je dan aan het doen?
Dan was ik misschien nog op school, of aan het werk. Wacht, ik zoek even een foto van die teen op, dan ga je schrikken hoor.

[Anissa heeft de teen te pakken]
Zal ik je nog even die foto laten zien? Hier is-ie.

Holy shit. Wat smerig.
Ik dacht: die is gebroken. En ik zat natuurlijk in Suriname, dus ik moest daar naar het ziekenhuis. Zat ik in de wachtkamer met allemaal mensen die keken naar die teen die open lag. Gelukkig was ik snel aan de beurt. In de behandelkamer stond nog een bak met bloed van degene voor mij, maar ik zei: “Boeie, die teen moet gewoon terug.” Die dokter heeft het heel goed gedaan. Ze ontsmette hem twee keer en kwam hem daarna rechtzetten. Ik heb nog nooit zoveel pijn ervaren in mijn leven, het was echt niet normaal. Die adrenaline die ik eerst had ging natuurlijk weg. En ik kreeg twee verdovingsspuiten in dat gewricht. Het hele ziekenhuis heeft me horen schreeuwen van de pijn. Daarna heeft de dokter hem rechtgezet, nou, dat deed ook pijn. Daarna was het goed.

Wat wil je gaan doen na je carrière?
Het liefst mensen begeleiden in de vechtsport. Op het gebied van voeding, techniek maar ook psychologisch. Dat klinkt misschien een beetje raar, omdat het een harde sport is en je altijd maar je mannetje moet staan. Maar soms is het ook in je hoofd lastig. Ik denk dat ik daar mensen wel mee kan helpen. Ik raak zelf heel gefrustreerd als dingen niet lukken, mede doordat ik heel perfectionistisch ben. Soms denk ik: waarom ben ik eigenlijk zo gefrustreerd?

Ben je zelf weleens begeleid in het psychologische?
Ja, vorig jaar. Ik moest mezelf gewoon meer laten zien en wat meer zelfvertrouwen krijgen in wat ik deed. Er zat een bepaalde rem op mij. Dat is er zo een beetje ingeslopen met de jaren heen.

Waar kwam die rem vandaan?
Misschien door het trainen. Nieuwe mensen in de gym werden vaak tegenover mij gezet, omdat ik niet blessuregevoelig ben. Dan hoorde ik altijd: “Wel even rustig met die, want die komt net trainen.” Zo is het er een beetje ingeslopen. Dat heb ik zelf zo laten gaan, en daar ben ik nu los van aan het komen mede dankzij van een topsportbegeleider.

Wanneer merkte je dat het minder lekker liep?
Met wedstrijden en sparren. Hield ik toch een beetje terug, voor niks. Voor een deel zit dat denk ik ook een beetje in me, dat ik kan voelen dat iemand het moeilijk heeft en dan denk: nu moet ik even rustig doen. Maar dat hoeft helemaal niet. Dat moet ik loslaten. Ik ben al bijna waar ik wil zijn. Ik ben hier en nu en er is altijd ruimte voor progressie.

—

Mis niets! Like VICE Sports Nederland voor je dagelijkse dosis ijzersterke sportverhalen.