Carla Bruggeman is al negentien jaar de materiaalvrouw van Go Ahead Eagles

Carla Bruggeman hoort bij het meubilair van Go Ahead Eagles. Ze werd als kind verliefd op de club, omdat heel haar familie vaak naar de Adelaarshorst ging. Nu werkt ze er al bijna twintig jaar als materiaalvrouw. Spelers, trainers en bestuurders komen en gaan, maar Carla is altijd trouw gebleven aan haar cluppie.

Officieel is de achternaam van Carla trouwens geen Bruggeman meer, maar Whittie. Afgelopen mei trouwde ze met haar man Eric Whittie, uiteraard op de middenstip van de Adelaarshorst. VICE Sports sprak Carla in het spelershome van Go Ahead Eagles over supporter zijn van Kowet, spelersmateriaal wassen en echte vriendschappen.

VICE Sports: Ha Carla, hoe is het hier voor jou begonnen als materiaalvrouw?
Carla Bruggeman: Ik was gewoon supporter, dus ik kwam vaak kijken, ook bij de trainingen. Op een gegeven moment werd ik werkloos. Nou, toen ging ik nog vaker kijken hier. Ik sprak vaak met de man die hier toen terreinknecht was, Hans Bonte. Hij deed de was er een beetje bij en wilde daar iemand voor hebben. Zo ben ik hier binnengerold.

Wat voor werk doe je hier nu allemaal?
Eerst deed ik alleen de was. Dat doe ik nog steeds voor het eerste elftal, de beloften en de jeugd. Daarnaast maak ik lunchpakketten voor uitwedstrijden en begeleid ik ballenjongens. Vroeger hield ik ook nog het scorebord bij, gelukkig is dat nu verbeterd. Tegenwoordig rij ik ook vooruit voor uitwedstrijden, dan pak ik de kleedkamer netjes in. Mijn moeder helpt hier ook op de club. Ik bestel de kleding ook voorafgaand aan het seizoen, met voor elke speler de goede maat en nummertje. Het is wel gevarieerd, hoor.

Ik ben eigenlijk hoger opgeleid, maar ik hou ervan om met mijn handen bezig te zijn in plaats van achter een bureau te zitten. Ze hebben me weleens getest en gezegd dat dit niveau te laag is voor mij. Je kunt meer, zeiden ze. “Maar ik wil niet meer,” zei ik. “Ik wil doen wat ik leuk vind.” En dat doe ik nu al bijna twintig jaar.

Ben je weleens wat vergeten mee te nemen?
Nou, in het jaar dat we promoveerden in een uitwedstrijd tegen VVV Venlo, hadden we namen achterop de shirts staan. Ik miste het shirt van Robin van der Meer. Paniek. Wat moesten we doen? Uiteindelijk besloot ik alles wat ik had maar op te hangen. Dat shirtje van Van der Meer bleek ergens in een andere koffer te zitten, helemaal verstopt. Vooral met namen op de shirts is het belangrijk dat alles klopt. Dan ben ik altijd blij als ik alles heb.

Gelukkig had je het shirt toen nog bij je.
Ja, ik ben maar een keer echt wat vergeten, de handdoeken uit bij MVV. Gelukkig gaf de materiaalman van MVV ons toen handdoeken. Ik ben ook gewoon maar een mens, dus ik kan ook fouten maken.

Zeker, als je dit al bijna twintig jaar doet, moet je wel ergens een keer een foutje hebben gemaakt.
Ja toch? Gelukkig heb ik nooit hele grote fouten gemaakt. Soms gebeurt er ook iets waar ik niks aan kan doen. De eerste keer dat ik de trainerskleding ging wassen, was ik best wel een beetje gespannen. Ik kreeg allerlei tips van mijn moeder en tante. Bijvoorbeeld azijn erbij, dan loopt het niet door. Nou, in de was waren zwart en witte stukken van de kleding helemaal oranjebruin geworden. Wat bleek nou? Bij de productie hadden ze een verkeerd verfbad gebruikt. Dan schrik je wel even, hoor.

Is het soms niet lastig dat je supporter bent, maar nu ook werknemer?
Soms wel. Vooral als het stadion erachter gaat staan als het slecht gaat, dan krijg ik kippenvel. Soms zingen ze “ga staan als je een Eagle bent”, en dan wil ik ook gaan staan, maar dat kan niet in de dug-out. Dan komt de supporter in me naar boven. Een keer heb ik het stiekem gedaan. Deed ik of ik iets moet doen, liep ik de dug-out uit en ging ik ernaast staan.

Hoe ben je supporter van de club geworden?
Mijn vader ging hier altijd heen. Mijn tante, oom en de rest van de familie ook. Toen ik acht was, mocht ik voor het eerst mee. Dan werd het kaartje dubbelgevouwen, zodat het er twee leken, en smokkelden ze me mee naar binnen. Mijn ouders hadden niet zo veel geld. We stonden achter de goal, bij de B-Side. Mijn vader is op een gegeven moment afgehaakt, omdat het voetbal ook wel erg slecht was. Speelden we hier tegen DS 79 voor duizend man of zo. Maar ik ben altijd blijven gaan met mijn tante.

Kan je je nog herinneren hoe je het vond om hier als klein kind te komen?
Ik heb het altijd mooi gevonden. Ik vond de trainingen mooi en ben daar veel wezen kijken. Op de trappen aan de achterkant van de IJsseltribune kon je mooi zitten en kijken. Hennie Spijkerman was toen jeugdtrainer hier. Dat waren zulke mooie trainingen. Ik voetbalde zelf ook graag, dus dat was heerlijk. En nu ben ik nog steeds supporter.

Is je familie trots dat je hier nu werkt?
Absoluut. Mijn vader is niet een man van veel woorden, maar ik weet dat hij trots is. En mijn moeder al helemaal, die komt hier vaak ook helpen. Elke werknemer krijgt van de club twee seizoenkaarten. Die gaf ik elk jaar aan mijn tante en mijn zus. Die konden op die manier altijd mooi naar de voetbal toe. Ik moest op het veld werken, dus dan zwaaide ik altijd even. Ik vond het leuk dat ik ze dat cadeau kon geven, want voor heel veel mensen is zo’n voetbalwedstrijd het enige uitje wat ze hebben.

Hoe beleef jij de derby tegen PEC Zwolle hier?
Het blijft bijzonder. Vroeger had ik er zelfs slapeloze nachten van. Ik ben heel vaak boos geworden als we weer eens verloren, want we verloren bijna altijd.

Waar zit die rivaliteit tussen Go Ahead en PEC in?
Je kunt het, denk ik, een beetje vergelijken met Ajax – Feyenoord, maar dan op een wat ander niveau. Ajax wint altijd alles en Feyenoord wint nooit wat. Zo moet je het een beetje zien. In Zwolle is het alleen maar beter geworden en bleven achter. Wij hebben een hele tijd niet tegen hen op kunnen boksen. Ik denk ook dat het van ons uit fanatieker is dan van hen uit. Vanuit mij is het erger dan vanuit de materiaalman van Zwolle.

Dat verschil in fanatisme zie je inderdaad ook bij Ajax en Feyenoord.
Ja, want zij zijn groot en wij zijn klein, en dat is niet eerlijk. Dat gevoel is het een beetje. Mijn man is voor Feyenoord en heeft het altijd over Ajax. “Hou nou eens op met dat Calimero-gedrag,” zeg ik dan tegen hem. Maar wij hebben soms eigenlijk hetzelfde ten opzichte van Zwolle.

Jij en je man zijn hier op de middenstip van de Adelaarshorst getrouwd. Heb je dat zelf gepland?
Nee, het was echt een verrassing. Ik dacht dat we gewoon naar het stadhuis zouden gaan. Het stadhuis is vanuit mijn ouderlijk huis twee keer rechtsaf met de auto. Maar de zoon van Eric reed en ging linksaf. “Hoe moeilijk kan het nou zijn? Je moet rechtsaf!” zei ik tegen hem. “Nou, nu rijden we langs de hoerenstraat. Leuk is dat.” Ik was op dat moment een beetje gestresst. Daarna miste hij weer een afslag. Dus ik riep dat we zo echt te laat zouden komen. Eric zei dat ik rustig aan moest doen, op je eigen bruiloft kom je immers nooit te laat. En toen reden we opeens naar de Adelaarshorst.

Hoe vond je het om hier te trouwen?
Ik sta niet graag in de spotlight, maar Eric wist dat ik het heel mooi zou vinden. Als het me vooraf was gevraagd, had ik gezegd dat het niet had gehoeven, maar toen het eenmaal zover was, was het heel bijzonder. Ik ben heel blij dat we het hebben gedaan.

Waren er nog mensen van de club bij?
Alleen een paar mensen omdat het nu op de club was, maar verder niet, want we hadden niet veel mensen uitgenodigd. We wilden het echt heel klein houden, met alleen familie en een paar vrienden. Ik had geen spelersgroep of iets dergelijks uitgenodigd. Ik vind toch dat zoiets privé is. Dat staat los van je werk, hoe leuk het werk ook is. Erik Pasman, de fotograaf van Go Ahead Eagles, maakte wel de foto’s. Hij heeft ook heel goed gevoel voor die stadionlampen en de tribunes. Dus de trouwfoto’s zijn heel mooi geworden.

Zijn er spelers met wie je wel contact hebt op een persoonlijk vlak?
Ik ben niet iemand die spelers nog een berichtje stuurt op Facebook als ze weg zijn, maar met jongens als een Sjoerd Overgoor, Xandro Schenk of Marnix Kolder heb ik wel wat extra’s. Met hen heb ik het soms wel over mijn privé. Ik had het er bijvoorbeeld met Xandro over dat ik met Eric ging trouwen, omdat hij weet hoe dat is gegroeid en ontstaan. Sjoerd en ik liepen allebei bijna huilend over het veld toen we degradeerden.

Ik probeer er wel voor iedereen te zijn. Soms vinden spelers het fijn om iets te zeggen tegen een verzorger of materiaalman, in plaats van tegen de trainer. Als een speler eenzaam in een kleedkamer blijft zitten, kan je daar wel even mee praten. Maar het is ook een komen en gaan. Als je de elftalfoto’s van drie jaar geleden met nu vergelijkt, zijn meestal alleen de verzorgers, materiaalvrouw en misschien één speler nog hetzelfde.

Trainers komen en gaan ook. Hoe ga je daarmee om?
Als een trainer ontslagen wordt, dan ben ik er liever niet bij op dat moment. Dat vind ik gewoon rot en dat ontwijk ik dan. Ik stuur dan liever later effe een appje dat het vervelend is. Achter een trainer zit altijd een mens. Als het slecht met de club gaat, gaat het ook slecht met een trainer. Het heeft zo’n impact op die mensen. Supporters staan daar vaak helemaal niet bij stil. Die trainers hebben ook een thuis, een gezin waar ze voor moeten zorgen. Ik vind dat soms wel lastig.

Is het niet gek dat je een van de weinige blijvende mensen bent bij een club?
Clubliefde is er niet meer, alleen bij mensen op de werkvloer. Dat is hier een soort familie geworden, met onder meer Ronnie Jansen, Adrie Steenbergen, Michel Boerebach, Monique Olthof en Miranda van Beijnum. Zeker toen de club hier bijna failliet ging, zetten we de schouders eronder met elkaar. Toen hadden we hier stoeltjes nodig en hebben we met supporters oude stoeltjes opgehaald bij AZ. Maar bij spelers en zo heb je die clubliefde niet meer. Het draait toch vooral om geld.

Wat vind je daarvan?
Ik vind het helemaal niks. Ik heb het daar weleens over met de jongens. Dan zeggen ze dat ze alles in korte tijd moeten verdienen. Maar dan zeg ik: “Nee hoor, iedereen moet tot zijn 65ste werken. Als je het nu goed doet, is dat mooi meegenomen, maar op geld moet je niet je keuzes baseren.” Ik heb keuzes in mijn leven altijd gedaan op mijn gevoel. Ik voel me niet fijn in een mantelpakje op kantoor. Ik ben van handen uit de mouwen en doen.

Daarom kies ik nooit voor geld. Ze zeggen weleens: “Carla, als jij er een miljoen voor zou krijgen, zou je naar PEC Zwolle gaan.” Nou, echt niet. Want daar word ik niet gelukkig van. Geld maakt niet gelukkig. Je hebt het nodig, maar je moet het je niet laten leiden. Voor sommige mensen is het nooit genoeg. Die verdienen veel meer geld, maar hebben het slechter voor elkaar dan ik het heb.

Wat vind je belangrijker in het leven?
Geluk, gezondheid en gewoon plezier hebben. Je moet veel proberen te lachen, als het kan. Eric en ik lachen heel veel. Dat is waar het om draait. Als je wint of veel geld hebt, heb je vrienden. Maar zijn dat wel echte vrienden? Nee, echte vrienden zijn het kleine groepje mensen om je heen waarvan je weet dat je bij ze terecht kunt als er wat is. Daar haal je je geluk uit.

Ik zag dat je op de site van Go Ahead bij de technische staf staat. Dat vond ik wel bijzonder.
Haha, mooi he? Ik denk dat ik de eerste acht jaar hier niet eens op een elftalfoto stond. Binnen de voetballerij is het ook steeds meer geaccepteerd dat een vrouw dit soort werk doet. Deze rol wordt altijd ‘de materiaalman’ genoemd. Alles in de voetballerij is in man-vorm. Je hebt nu al wat meer vrouwen in de voetballerij, maar als onze vrouwelijke teamarts een keer het veld op komt rennen, is er meteen heel veel tumult. Terwijl ze gewoon haar werk doet. Dat is de voetballerij.

Wil je dit werk blijven doen tot je pensioen?
Het liefst wel. Ik hoop dat ik heel lang fit blijf, want het is wel een fysiek zware job. Loop je weer te sjouwen met die kisten vol materiaal, daar krijg je bijna een hernia van. Later zie ik daarom misschien wel een rol voor me weggelegd in het spelershome of hier op kantoor. Als ik zo bij de club kan blijven werken, wil ik het zo doen.

Als het maar bij Go Ahead Eagles is.
Ja, ik blijf hier het liefst. Ik heb ooit wel eens tegen Eric gezegd dat als ik een miljoen win bij de loterij, ik een ton aan de club geef, zodat ik hier de rest van mijn leven mag blijven werken.

Dit is een verhaal uit de rubriek VICE Sports Clubmeubilair. Zie hier alle verhalen uit deze rubriek.

—

Mis niets! Like VICE Sports Nederland voor je dagelijkse dosis ijzersterke sportverhalen.