Civard Sprockel wil via het modemagazijn terug naar de voetballerij

“Op Cyprus zat ik vaak rond een uur of elf ‘s ochtends op het terras of op het strand,” zegt Civard Sprockel aan tafel in het Van der Valk-hotel in Arnhem. “Lekker man. Daar chillde ik dan zes uur lang met mijn ploeggenoten.” Het leventje dat Sprockel (35) als voetballer had, ligt inmiddels al een jaar achter hem. Tegenwoordig werkt hij in het magazijn van een modegroothandel.

Sprockel speelde in Nederland voor Feyenoord, Excelsior, Vitesse en FC Eindhoven. Marco van Basten haalde hem in 2007 bij het Nederlands elftal voor een interland tegen Rusland. Daar zat hij aan tafel met sterren als Clarence Seedorf, en zijn generatiegenoten Wesley Sneijder, Robin van Persie en Rafael van der Vaart. Tot een debuut in het shirt van Oranje kwam het nooit. Later trok hij van club naar club in Bulgarije, Cyprus en Engeland.

Nu speelt hij in het weekend bij de amateurs van VV Duno uit Doorwerth. Sprockel weet niet hoe zijn toekomst eruit gaat zien, maar wil het liefst weer het profvoetbal in. “Ik ben mezelf meer aan het ontwikkelen en aan het ontdekken waar mijn kwaliteiten liggen,” zegt Sprockel. VICE Sports spreekt hem over zijn werk in het magazijn, de leegte na het voetbal en centen uit Bulgarije die maar niet lijken te komen.

VICE Sports: Civard, hoe bevalt het werk in het magazijn?
Civard Sprockel: Ik ben nu drie maanden aan het werk, maar ik denk niet dat dit bij me past. Na de zomer begin ik aan mijn trainerscursus en ga ik meteen aan de slag bij de jeugd van Excelsior. Ik neig naar een baan in de voetballerij, maar ik wil m’n ogen niet sluiten voor een maatschappelijke functie. Om eerlijk te zijn is het voor mij ook een beetje zoeken wat er nou echt bij me past.

Wat voor werk doe je precies?
Ik werk bij een bedrijf dat kleding bestelt en weer doorverkoopt. Ik moest echt onderaan de ladder beginnen en werk in het magazijn. Daar moet ik bijvoorbeeld netjes een vracht dozen of kledingstukken sorteren. Er komt van alles voorbij, van broeken tot bh’s. Dat leg ik dan netjes klaar zodat het weer vervoerd kan worden. Als ik me ontwikkel en mijn papieren haal, kan ik doorgroeien in het bedrijf. Dan hoop ik iets meer denkwerk te kunnen doen. Facturen opstellen en dat soort dingetjes. Maar ik merk dat dit het niet echt is. Misschien stop ik er over een maand wel mee.

Waarom wil je stoppen?
Soms zit ik zo lang alleen dozen in te pakken. Dat gaat op een gegeven moment echt vervelen. Ik ben iemand die onderweg moet zijn. Iemand die graag het avontuur opzoekt.

Waarom lukt het niet om dat avontuur op te zoeken?
Ik heb zestien jaar profvoetbal achter de rug. In die tijd heb ik mezelf totaal niet ontwikkeld. Toen mijn profleven begon bij Feyenoord stopte ik met school in het eerste jaar van detailhandel. Achteraf was het beter geweest om door te pakken. Ik merk nu gewoon dat ik echt heb stilgestaan. Via de VVCS (Vereniging van Contractspelers, red.) heb ik laatst een opleiding afgerond. Het ging over Excel en andere basisdingen over computers. Ik merk echt dat het veel langer duurt dan vroeger voordat er iets blijft hangen.

Het klinkt een beetje als het welbekende zwarte gat.
Ja, er komen veel andere dingen op mijn pad. Ik had ineens meer vrije tijd, maar wat ga ik ermee doen? Het gaat ook vervelen om alleen thuis te zitten. Ik wil toch onder de mensen blijven. Niet dat ik wakker word en maar een beetje om me heen ga kijken. Het maakt me dan niet uit of ik in het magazijn werk of bijvoorbeeld pakketjes ga bezorgen. Snap je?

Als je jouw naam googelt kom je vooral berichten tegen dat je nog altijd wacht op geld van CSKA Sofia . Heb je dat inmiddels binnen?
Dat gedoe loopt serieus al zes jaar. Ik heb al twee keer een rechtszaak gewonnen, maar er is nog niet betaald. De club ging failliet en ze zeggen dat de oude club niet meer bestaat. De zogenaamde nieuwe club voelt zich totaal niet meer verantwoordelijk. Maar ze houden zich niet aan de regels. Als je failliet gaat moet je in de vierde divisie van de amateurs beginnen, in een ander shirt spelen en je prijzenkast legen. Dat doen ze allemaal niet. Dat ik deze zaak ga winnen, is duidelijk. Maar of ik ooit mijn geld krijg, is een tweede.

Bulgaarse clubs hebben een slechte naam op het gebied van betaling. Wist je dat van tevoren niet?
Ik had me onvoldoende verdiept in de club. Anders had ik het nooit gedaan. Ik hoor nu ook wel van andere spelers dat ze hun geld niet krijgen in Bulgarije. Veel van die gasten hebben een deal aangenomen, maar voor mij was dat geen optie. Ze wilden me twee maandsalarissen meegeven als ik m’n contract zou laten ontbinden. Ik had twee weken eerder nog voor twee jaar getekend voor een goed salaris. Ik zou dan veel geld verliezen.

Wat ging er precies mis bij de club?
Het begon allemaal nadat NŠ Mura uit Slovenië ons uit de voorronde van de Europa League knikkerde. Twee dagen later gooide die trainer er zeven spelers uit. Ik zat in de kleedkamer en andere spelers kwamen na een gesprek met de clubleiding al vloekend terug. “What the fuck is dit nou weer?”, zeiden ze. Ik voelde het daardoor al aankomen. Ik moest ook op gesprek komen en kreeg een brief onder m’n neus met allerlei Bulgaarse teksten. Ik tekende niets. Ik keek mijn zaakwaarnemer aan en we zijn meteen gegaan.

Vanaf dat moment begon het pesten. Ze probeerden me op allerlei manieren te naaien. Ik mocht niet meetrainen. Ik bleef wel netjes naar de club gaan, anders konden ze me pakken op werkweigering. Ze lieten me steeds meer links liggen en ik mocht zelfs niet met het tweede elftal meedoen. Toen was het klaar voor mij. Vervolgens zat ik zes maanden zonder club en ben ik naar Plovdiv vertrokken. Ik moest er goed over nadenken om nog een keer naar Bulgarije te gaan, maar daar kreeg ik gelukkig wel al mijn centen.

Via Cyprus belandde je daarna bij Notts County. Hoe kijk je terug op je tijd in Engeland?
Ik was blij met die kans van Ricardo Moniz. Engeland is the place to be als voetballer. Alleen lag het spel me totaal niet. M’n voetballende kwaliteiten deden er niet meer toe en ik moest over op vechtvoetbal. Pfff, de League Two man. Die spitsen zijn allemaal bloedje snel of twee meter lang. Het gaat maar op en neer. Het publiek vindt het heerlijk man. Als je een sprint trekt over het hele veld dan krijgen die mensen al een stijve pik.

Ging je na de wedstrijden nog de pub in?
Die gasten daar drinken pils als water. Onze keeper Roy Carroll had volgens mij ook een drankprobleem. Ik woonde vlak bij het stadion en als ik de deur uitstapte zag ik al zes pubs. Je kunt er in Engeland gewoon niet omheen.

Vorig jaar overleed Abubakari Yakubu, je oud-ploeggenoot van Vitesse. Hoe herinner jij je hem?
Hij was echt een aparte gozer. Hij kon voor de buitenwereld serieus overkomen, maar hij was juist echt een lachebek. Yakubu was altijd bezig om spelers op zijn eigen manier scherp te krijgen. Zijn Nederlands was niet echt goed, maar dan riep hij richting Kevin van Diermen: “Kevin! Pussy! Pussy! Je laat de tegenstander niet voelen!” Kevin was in die periode net vader geworden. Dan sloeg Yakubu met zijn vuist op zijn platte hand: “Kevin, je moet laten voelen! Maar Kevin doet dat niet, Kevin scoort alleen thuis!” Yakubu was echt een gouden gozer voor de sfeer. Hij had ook altijd van die mooie bijnamen. Nicky Hofs noemde hij bijvoorbeeld hamburgertje.

Is de sfeer bij je amateurclub Duno net zo goed als in die tijd bij Vitesse?
Ja man, we zijn een vriendenteam. Ik ga zo ook een balletje trappen met een man of vijf hier in Arnhem. We gaan regelmatig stappen of maken een reisje samen. We zijn kampioen geworden en we gaan volgend jaar de hoofdklasse in.

Was het een tof kampioensfeestje?
Ik denk serieus dat we twee weken gek hebben gedaan. We werden kampioen in een uitwedstrijd. We bouwden daar een feestje en toen zijn we wezen stappen op de Korenmarkt. Een week later deden we het bij de thuiswedstrijd nog eens dunnetjes over. Daarna zijn we nog met zo’n partybus met open dak de stad doorgegaan. Constant toeteren en keiharde muziek draaien. Om zes uur lag ik pas in mijn nest.

Denk je al aan stoppen?
Ik ga sowieso nog een jaar door, maar zoals ik me nu voel kan ik nog veel langer mee. We hebben ook nog ene Purrel Fränkel rondlopen. Hij is nu 41, maar plakt er waarschijnlijk ook nog een seizoen aan vast. Het is gewoon zo leuk om te doen. Ik kan er zo veel energie in kwijt. Het is echt het mooiste wat er is. Misschien ga ik wel net zo lang door als hij.

—

Mis niets! Like VICE Sports Nederland voor je dagelijkse dosis ijzersterke sportverhalen.