De fanatieke West Ham-supporter die een wedstrijd voor zijn team speelde

Ik bedoel daarmee niet van die types die het veld op rennen om een selfie met Ronaldo te maken, maar om echt mee te voetballen met die gasten. De Engelsman Steven Davies had van jongs af aan die droom, als fanatiek supporter van West Ham United. Voor elke thuiswedstrijd reisde hij meer dan honderd kilometer vanuit Rushden.

Soms worden zelfs de moeilijkste dromen werkelijkheid, zoals in 1994. Dat jaar was een zeker Harry Redknapp trainer van de Hammers in Londen. Het Engelse voetbal was weer eens tot op het bot vernederd – het land was op het WK in de Verenigde Staten slechts toeschouwer – waarna de voorbereiding op het nieuwe seizoen begon. De periode voor oefenwedstrijden brak aan. Een oefenpot zou West Ham afwerken in de universiteitsstad Oxford.

West Ham speelde een oefenwedstrijd tegen Oxford City, een team uit een van de lagere Engelse divisies. Voor Harry Redknapp was het ook een weerzien met de club. In de jaren tachtig was hij assistent-trainer van Bobby Moore bij Oxford. Het kleine stadion was volledig uitverkocht. 2.000 toeschouwers waren naar de wedstrijd gekomen om spelers als Mike Marsh, Joey Beauchamp en vooral Lee Chapman in actie te zien. Op de eerste rij zat Steve Davies, met zijn armen vol met West Ham-tatoeages.

De wedstrijd was, wat het voetbal betreft, geen plekje in de wereldgeschiedenis waard. Maar voor Davies werd de wedstrijd onvergetelijk. Kort voor de rust stond West Ham al met 2-0 voor, maar meerdere Hammers hadden blessures opgelopen. Toen ook Chapman, een cultspits op leeftijd, aangaf dat hij gewisseld moest worden, had Redknapp een probleem. Hij had geen wisselspelers meer op de bank zitten.

Redknapp staat bekend als een excentriekeling, die veel contact heeft met supporters. Vlak voor de wedstrijd had hij nog op het terras gezeten met een paar supporters van West Ham. Dus wat doet een excentrieke man als zijn spits geblesseerd raakt vlak voor de neus van een supporter in een West Ham-trainingspak? Hij knoopt een gesprekje aan met de supporter.

Redknapp liep tijdens de rust naar Davies toe en vroeg hem of hij net zo goed kon voetballen als dat hij praatjes had langs de kant. Davies knikte instemmend. Daarop vroeg Redknapp of hij mee de kleedkamer in wilde komen.

Bij het begin van de tweede helft stond Davies op het veld, in het officiële tenue van zijn favoriete club en met nummer 3 op zijn rug.

Davies nam de positie van Chapman in. “Ik speelde altijd als verdediger, maar toen de trainer me vroeg wat mijn positie was, heb ik gezegd dat ik spits was. Als je voor West Ham mag spelen, moet je meteen voor het doelpunt gaan,” zei Davies later over zijn officieuze debuut als Hammer.

De stadionspeaker van Oxford City kon niet geloven dat hij, nu er een grote club op bezoek was, een van de namen van de West Ham-spelers vergeten was. Hij vroeg Redknapp daarom wie de nieuwe speler op het veld was. De trainer antwoordde met gespeelde verontwaardiging: “Heb je hem niet herkend? Dit is Tittyshev, de Bulgaar!”

Davies mocht uiteindelijk veertig minuten met zijn idolen zij aan zij spelen. Daar bleef het niet bij. Na een scherpe pass van Matty Holmes scoorde hij zelfs.

Het leek erop dat de voetbalgod voor de wedstrijd had bepaald om Steve Davies de gelukkigste man ter wereld te maken die dag. Maar net als Nietzsche moest Davies snel vaststellen dat god dood is. De grensrechter stak zijn vlag in de lucht en verklaarde het doelpunt buitenspel. De goal telde niet.

Davies liep met een grote lach op zijn gezicht naar de scheidsrechter en zei voor de lol: “Je bent een rukker!” Daarop moesten ze beiden hardop lachen. Zelfs zonder doelpunt kon Davies – die in het dagelijks leven postbode is – zijn geluk niet op. Door de blessure van Chapman ging zijn droom in vervulling en was de voetbalwereld weer een wonderschone anekdote rijker.

—

Mis niets! Like VICE Sports Nederland voor je dagelijkse dosis ijzersterke sportverhalen.