De hardloper die de marathon van Londen won, terwijl ze in haar broek poepte

Als de druk te hoog wordt en er geen toilet of zelfs maar een bosje in de buurt is, groeit de paniek tot ongekende hoogtes. Ik dik het nu wat aan, maar deze situaties zijn nou eenmaal dramatisch. Helemaal als je voelt dat je darmen zich klaarmaken voor een lozing tijdens een marathon.

De situatie wordt pas echt bizar als het gaat om een hardloper die tot de beste ter wereld behoort. In principe zijn er in dit geval twee keuzes: of je stopt en gaat poepen – met de kans dat je de overwinning misloopt – of je poept in je broek en doet alsof er niks aan de hand is.

Catherina McKiernan, een Ierse hardloper, bevond zich in 1998 tijdens de marathon van Londen precies in dit lastige parket. Ze had destijds een indrukwekkende carrière in crosscountry achter de rug en een prima elfde plaats behaald op de tien kilometer van de Olympische Spelen in Atlanta. McKiernan was een van de favorieten tijdens de marathon van Londen, maar haar darmen hadden andere plannen.

De problemen begonnen zonder aankondiging, want zo gaat dat met dit soort problemen. McKiernan poepte na zestien kilometer in haar broek. De warme klodder vergezelde haar de overige 26 kilometer van de marathon. We weten niet of de poep haar vleugels gaf, of dat niemand meer bij haar in de buurt wilde komen, maar ze overwon haar lichaam én haar rivalen. Na een marathon die als een hel gevoeld moet hebben, won ze met een tijd van 2 uur, 26 minuten en 26 seconden.

Nadat McKiernan de race had gewonnen, werd ze door haar trainer in een reddingsdeken gewikkeld. Daarna kon ze eindelijk een van de mobiele toiletten langs de kant van de weg gebruiken. Met haar overwinning op hardlopers als de Schotse Liz McColgan, die zilver won op de Spelen, en de Keniaanse Joyce Chepchumba, de vorige winnaar van de Londense marathon, hoorde McKiernan definitief bij de elite der hardlopers.

Omdat haar tijd vlakbij het wereldrecord lag, was McKiernan gelijk een van de favorieten voor de Olympische Spelen in Sydney van 2000. Maar helaas kon ze daar niet aan meedoen, want in 1999 liep ze een knieblessure op.

De problemen die McKiernan had tijdens de Londense marathon verlopen meestal zonder slachtoffers. Er wordt weinig over gesproken, terwijl het vaker voorkomt bij het lopen van lange afstanden zoals marathons.

Uit een onderzoek van het gerenommeerde tijdschrift Journal of the International Society of Sports Nutrition blijkt dat dertig tot vijftig procent van de marathonlopers weleens te maken heeft gehad met het fenomeen. Rommelende darmen, misselijkheid, braken en diarree zijn dus heel normaal bij atleten uit dergelijke disciplines.

De pitstop van wereldrecordhouder Paula Radcliffe tijdens de Londense marathon van 2005 is het beroemdste voorbeeld. De Britse hardloper moest tijdens de race stoppen, om vol in beeld op het asfalt plassen. Het ging gewoon niet meer.

Het dieet, de constante beweging van de darmen en slechte weersomstandigheden – zoals koude wind, wat urineproductie versnelt – kunnen een rol spelen. Het probleem komt vaker voor bij hardlopers, omdat de bekkenbodemspieren zwaar belast worden.

Het absolute hoogtepunt staat op naam van Mikael Ekvall, tijdens de halve marathon van Göteborg in 2008. Ruik maar even aan deze foto:

Misschien dat het voorval van McKiernan beter in het collectieve sportgeheugen is gegrift omdat zij als winnaar van een grote marathon over de finish ging. Of en hoe iemand de baas is over de sluitspieren, daar gaat het eigenlijk niet eens om. Het gaat om de overwinning en de vastberadenheid om een ondragelijke situatie te ontstijgen.

Het winnen van een marathon geeft sowieso een onbeschrijfelijk gevoel, maar als je ook nog eens wint terwijl je eigen lichaam tegenstribbelt, ben je gewoon een badass.

—

Mis niets! Like VICE Sports Nederland voor je dagelijkse dosis ijzersterke sportverhalen.