De omstreden carriére van El Hadji Diouf

FYI.

This story is over 5 years old.

Sport

De omstreden carriére van El Hadji Diouf

Het was de 87e minuut van de UEFA Cup-wedstrijd tussen Liverpool en Celtic.
DE
illustraties door Dan Evans

Celtic speelde thuis en het stond 1-1. De wedstrijd werd door de pers gebombardeerd tot de ‘Battle of Britain’, maar op de tribunes was er vooral sprake van broederschap tussen de Celtic- en Liverpool-supporters. Beide supportersgroepen zongen voor de aftrap uit volle borst ‘You’ll never walk alone’. Dat mondde uit in een uitzonderlijk harmonieuze sfeer, terwijl vooraf juist werd verwacht dat de wedstrijd gedoemd was te eindigen in een slagveld. Dat viel uiteindelijk mee, totdat een soepele Senegalese aanvaller over de omheining werd gebeukt na een opstootje langs de zijlijn. Na het gebruikelijke geharrewar keert meestal de rust weer terug, maar toen niet. Diouf kwam in aanraking met een paar supporters, en terwijl hij wegliep spuugde hij een dikke klodder slijm in het gezicht van een Celtic-supporter. Als er een moment is dat de carrière van El Hadji Diouf omschrijft, is dat dit moment in 2003. Ook schokte hij de Premier League door snel opeenvolgende incidenten. Binnen een mum van tijd was Diouf een van de meest verafschuwde spelers van zijn generatie. Coaches, teamgenoten en supporters ergerden zich aan zijn keiharde houding en voorliefde voor slijm.

Advertentie

Voor zijn tijd bij Liverpool speelde hij voor RC Lens. Daar stond hij al bekend om zijn gedragsproblemen, waaronder eerdere beschuldigingen van spugen en een voorkeur voor rijden zonder rijbewijs. Diouf was al snel het doelwit van kritiek op zijn vaak lusteloze optredens tijdens wedstrijden en lakse houding op de trainingen. Steven Gerrard zei eens: “Als er een lijst zou zijn van Liverpool-aankopen waar ik het minst blij mee ben, zou Diouf met kop en schouders boven de rest uitsteken. Het leek net alsof voetbal hem niet interesseerde en hij niets om Liverpool gaf.”

PA Images

Jamie Carragher zegt iets vergelijkbaars over Diouf in zijn autobiografie. Over zijn eerste indruk vertelt hij: “Ik kwam in de voorbereiding op de training om te zien met welke nieuwe aankopen Liverpool om het kampioenschap zou strijden, maar kwam vervolgens met een depressie thuis. Weet je nog dat voor een potje voetbal op het schoolplein altijd één iemand als laatste werd gekozen? Diouf kreeg al vrij snel zo’n status bij Liverpool.” Carragher en Gerrard kennen elkaar natuurlijk door en door, en hun kritiek kan worden weggezet als typisch gezeur van twee verstokte Liverpool-iconen. Diouf ging zelfs verder dan dat en beschuldigde Gerrard een keer van racisme. Ook zei hij dat Liverpool geen donkere spelers accepteert, tenzij ze Brits zijn. Het idee dat Diouf oneerlijk is behandeld door zijn voormalige teamgenoten is niet heel geloofwaardig, gezien zijn eigen gedrag gedurende zijn hele carrière. Het voorval in Glasgow was niet zijn enige incident in de Premier League. Nadat hij een jaar lang niet had gescoord voor Liverpool, maar wel twaalf gele kaarten ontving, werd hij in het seizoen 2004-2005 verhuurd aan Bolton Wanderers. Daar werd hij weer beschuldigd voor het spugen op een elfjarige Middlesbrough-supporter, en voor drie wedstrijden geschorst nadat hij Arjan de Zeeuw had voorzien van een dikke klodder slijm.. In 2009 kwam hij terecht bij Blackburn, waar hij opnieuw een negatieve hoofdrol speelde in een merkwaardig incident. Hij schold een ballenjongen van Everton de huid vol, en beschuldigde daarna de supporters van racisme. Daar was geen bewijs voor en velen zagen dit als een terugkerend patroon in de carrière van Diouf. Zijn gedrag was in zijn ogen nooit zijn schuld en voerde vaak racisme aan als excuus. Een sport die worstelt met racisme en discriminatie wordt niet geholpen met Dioufs ongegronde beschuldingen, en zal de situatie misschien zelfs alleen maar verergeren. Op naar het volgende incident. In 2011 scholt Diouf tegenstander Jamie Mackie verrot tijdens een bekerwedstrijd, terwijl hij op het veld werd behandeld voor een gebroken been. Hierdoor voelde Neil Warnock zich genoodzaakt om het volgende te zeggen: “Hij is een rat, maar ik denk niet eens dat hij daar goed genoeg voor is. Het is beledigend voor de ratten.” Diouf heeft een ontzettend prominente rol gekregen in de autobiografieën van zijn voormalige teamgenoten bij Liverpool. Stukken over hem werden overgenomen door alle grote media, waarmee hij de gemoederen in Engeland maar bleef bezighouden. Bij Diouf wordt al snel gedacht aan zijn spuugincidenten. Maar er is meer dan dat. Gerrard gaf Diouf als voorbeeld hoe het allemaal mis kan gaan. Op z’n eenentwintigste ging hij naar Engeland voor een toendertijd groot bedrag van tien miljoen. Vanaf dat moment heeft hij geworsteld met de cultuur van Engeland. Zoals wel meer voetballers heeft hij het moeilijk gehad om zijn hoofd koel te houden terwijl er miljoenen op zijn bankrekening werden bijgeschreven. Hij kon zijn bekendheid niet aan, en dat verklaart misschien de constante drang om zichzelf te manifesteren.

PA Images

Het geval ‘Diouf’ laat zien hoe een overweldigende bankrekening en bekendheid kan leiden tot een onrealistisch beeld van de werkelijkheid, en zelfs een infantiele levensstijl. In 2015 verscheen een artikel in The Independent, waarin Ian Herbert onthulde dat een staflid van Bolton fungeerde als babysitter van Diouf. Want Diouf is natuurlijk geen spugende kameel of rat, maar lijkt meer op een uit de kluiten gewassen kind, dat niet in staat is om zich als een volwassen persoon te gedragen. Ook moet er een reden zijn dat Neil Warnock – ondanks zijn beledigingen aan het adres van Diouf – hem ooit nog aantrok bij Leeds en zijn mening over de Senegalees drastisch veranderde. Hij vergeleek hem met een stierenvechter: Diouf werkte soms als een rode lap op een stier, maar dat was soms precies wat zijn team nodig had om in de wedstrijd te komen. Het leek wel voorbestemd dat hij uiteindelijk ook nog een jaar uitkwam voor Glasgow Rangers, de eeuwige rivaal van Celtic. Hij had nog een appeltje te schillen met de Celtic-fans, voor wie hij een doorn in het oog zou blijken. Ondanks dat hij slechts twee keer scoorde in dat seizoen, droeg hij wel degelijk bij aan het behalen van de landstitel en het winnen van de Schotse beker. In de finale werd Celtic verslagen. Met zijn ontvlambare persoonlijkheid was Diouf in de ‘Old Firm’ vaak de vonk die de vlam in de pan deed schieten. Hij vocht harde duels uit met Celtic-middenvelder Scott Brown en raakte betrokken bij een racisme-incident tijdens een wedstrijd, waarvoor een Celtic-fan uiteindelijk een gevangenisstraf kreeg van drie maanden. Hij botste ook met Celtic-coach Neil Lennon in een wedstrijd waarbij drie spelers van de Rangers rood kregen. Als iets symbool staat voor de carrière van Diouf, zijn dat wel de klassiekers die hij speelde tegen Celtic. Zijn wedstrijden stonden bol van keihard spel, rancune, en kinderachtig gedrag. Een veel gepastere herfst had zijn carrière niet kunnen hebben.

Mis niets! Like VICE Sports Nederland voor je dagelijkse dosis ijzersterke sportverhalen.