Een dag met Osske: de bloedfanatieke materiaalman van FC Oss

Aan de rand van het veld schuift Marc van Griensven (42) naar het puntje van zijn plastic stoel. De wedstrijd tussen FC Oss en De Graafschap is dertien minuten bezig als de thuisploeg over de linkerkant doorbreekt. Als Oss-aanvaller Fatih Kamaçi de bal achter De Graafschap-doelman Filip Bednarek schiet, springt Van Griensven een gat in de lucht, alsof hij zelf het doelpunt heeft gemaakt.

“Ik moet me tijdens de wedstrijden tegenwoordig gedeisd houden, maar dat lukt me nog niet altijd,” zegt Van Griensven. Hij is een fanatieke supporter van FC Oss en sinds drie jaar ook materiaalman van de club. Dus nu staat Osske – dat is zijn bijnaam – niet meer tussen zijn vrienden op de tribune, maar zit hij op een plastic stoel naast de dug-out, op twee meter van hoofdtrainer Klaas Wels.

Het liefst zou hij de spelers negentig minuten lang toezingen of vooruit schreeuwen. Maar dat kan niet meer in zijn rol als materiaalman, al laat hij zijn supportershart af en toe nog spreken. “Na de nederlaag tegen Jong AZ dit seizoen had ik – laat ik het netjes zeggen – geroepen dat het allemaal wel wat beter kon. Toen heb ik flink op mijn sodemieter gekregen van de club. Ik heb er drie dagen wakker van gelegen. Ik wil hier oud worden.”

De geboren en getogen Ossenaar werd twintig jaar geleden door zijn vrienden voor het eerst meegenomen naar FC Oss. “Ik vond het mooi om met mijn maten naar het voetbal te gaan. De sfeer greep mij meteen. Van de spelers tot de fanatieke supporters.” Trots laat hij zijn tatoeages zien: op zijn ene onderarm staat de tekst ‘klein maar dapper’, de lijfspreuk van de club. Op de andere onderarm staat een grote Oss.

Osske werd al snel een bekend gezicht onder de supporters en miste geen wedstrijd. Tot hij een paar jaar geleden thuis kwam te zitten en geen geld meer had voor de verre uitwedstrijden. In het plaatselijke café De Machinist zamelden andere fans nog een keer geld in voor hun kameraad. “Dat was echt geweldig, maar ik kon niet verwachten dat ze het elke week zouden doen.” De meeste uitwedstrijden moest hij noodgedwongen aan zich voorbij laten gaan.

Hij twijfelde dan ook geen seconde toen FC Oss een aantal jaar geleden een bericht op Facebook plaatste. De club zocht iemand voor de facilitaire dienst. “Eén en één was twee,” zegt hij daarover. “Iedereen binnen de club kende mij en ik kende de club.” Osske draaide zijn hand nergens voor om bij de facilitaire dienst, van het zetten van koffie tot het verwijderen van het onkruid bij het stadion. Drie jaar geleden vroeg de club of hij wilde doorschuiven als materiaalman. “Het voordeel is dat ik als materiaalman weer bij elke uitwedstrijd kan zijn.”

Zoals bij elke thuiswedstrijd parkeert hij zijn fiets ook deze vrijdag drie uur voor de aftrap bij het stadion. In het spelershome smeert hij broodjes kipfilet en kaas en snijdt hij sinaasappels voor de spelers. In het ballenhok stopt hij de ballen en pionnen in een grote zwarte zak. De bidons vult hij tot de rand met water.

De zenuwen gieren dan al lang door zijn lijf. “Ja, wat denk jij dan? Ik heb tintelingen in mijn buik en prikkels over heel mijn lichaam. Die wedstrijd gaat zo beginnen, dan moeten we er weer staan.” Tot aan de aftrap is het zijn verantwoordelijkheid dat de spelers niks tekortkomen. Terwijl doelman Xavier Mous warmloopt, legt Osske twee bidons in zijn doel. En als een bal tijdens de warming-up in de tribunes verdwijnt, gaat hij er achteraan.

Hij weet dat, zodra het eerste fluitsignaal klinkt, hij geen invloed meer heeft op de wedstrijd. Of toch wel? Na een reeks nederlagen vorig seizoen besloot Osske voor de degradatiekraker tegen Achilles’29 in de Grote Kerk in Oss een kaarsje op te steken en te bidden voor een overwinning. Niet zonder succes. Opeens won Oss. De wedstrijden erna bleef hij de kerk bezoeken, en bleef Oss zijn wedstrijden winnen.

Niet de trainer of spelers waren die weken de gevierde man. Volgens de fanatieke supporters had de club de overwinningen te danken aan de geliefde materiaalman. Op de melodie van het nummer Schatje, mag ik je foto werd hij vanaf de tribunes toegezongen: Osske, heb je een kaarsje, heb je een kaarsje voor ons? Het bezoek aan de kerk is daarna gestopt, omdat Oss weer naar behoren presteert. Wel slaat hij thuis af en toe nog een kruisje voordat hij op zijn fiets springt richting de club. “Dan vraag ik om een overwinning en of alle spelers het einde van de wedstrijd heelhuids mogen halen.”

Ook tegen De Graafschap ziet het er goed uit wat Oss in de eerste helft laat zien. Als de thuisploeg met een 1-0 voorsprong de rust in gaat, wacht Osske de spelers aan het rand van het veld op. Spits Kamaci krijgt een hand, terwijl hij doelman Mous een schouderklopje geeft. De materiaalman knikt tevreden: dit zit wel goed.

Maar als De Graafschap meteen na rust gelijkmaakt, betrekt het gezicht van Van Griensven . Met zijn hand slaat hij op zijn dij. Niet veel later gaat het helemaal fout als de bezoekers uitlopen naar 1-3. Verslagen laat Osske zich in zijn plastic stoel zakken. Zijn handen slaat hij voor zijn gezicht. Het liefst zou hij nu de longen uit lijf schreeuwen, maar op een meter afstand van trainer Wels, die voor de dug-out staat, bijt hij op zijn tong.

Als verdoofd beleeft hij de laatste minuten van de wedstrijd. De Graafschap scoort nog één keer, waardoor Oss afgetekend verliest (1-4). Als de scheidsrechter voor het eindsignaal fluit, druipt de teleurstelling van zijn gezicht. “Kutzooi,” is het enige woord dat hij kan uitbrengen.

Als supporter had hij nu gedesillusioneerd het stadion verlaten. Maar als materiaalman moet hij zich zo snel mogelijk herpakken. De kleedkamers moeten nog worden schoongemaakt. Als dat gedaan is, krijgt hij twee consumptiebonnen van de club om in de businessclub nog wat te drinken. “Ik pak straks nog één Radler, maar een groot feest zal het vanavond niet meer worden.”

Dit is een verhaal uit de rubriek VICE Sports Clubmeubilair. Zie hier alle verhalen uit deze rubriek.

—

Mis niets! Like VICE Sports Nederland voor je dagelijkse dosis ijzersterke sportverhalen.