Een gymleraar vertelde ons over de meest vervelende types tijdens gymles

Of dat nou kwam door de geforceerde oefeningen of door de massa (anti-)sporters waarmee ik mee moest sporten, weet ik niet. Het was simpelweg een omgeving waarin de nerderige types zich inlikten bij de leraar en waar de macho’s hun slechte cijfers konden compenseren.

Dat is slechts mijn persoonlijke beleving. Sportonderwijs heeft pedagogisch gezien vast meerwaarde, zeker voor de kinderen die van huis uit weinig met sport te maken hebben. Ik hield van sport, maar ik had gewoon nooit zin om na een lange schooldag met een groep sporthaters, betweters en neuroten door een gymzaal te rennen.

Maar mijn ergernis bracht me wel op een idee. Als het mij al zo erg irriteerde, hoe moet het dan geweest zijn voor degenen die dagelijks zo’n groep onder controle moet houden? Van welke types hebben gymleraren gedurende hun loopbaan het meeste last?

Ik vroeg gymleraar Richter* naar zijn inzichten. Misschien dat meester Richter iets te lang als gymleraar had gewerkt, want hij wist in geuren en kleuren te vertellen over de meest vervelende types die hij in negenentwintig jaar in het vak tegenkwam:

Dit is verreweg het meest voorkomende type scholier. Het zijn meestal jongens die denken dat ze Cristiano Ronaldo zijn. Ze zijn het liefst continu aan de bal zijn en passen naar niemand. Helaas zijn er van dit type enorm veel. Ze irriteren mij het meest omdat ze erg roekeloos zijn.

Ik heb sowieso het idee dat jongens steeds roekelozer worden. Ze nemen de macht in de klas en dicteren wat er moet gebeuren en wat er door wie wordt gedaan. Dit gaat natuurlijk samen met de nodige seksistische uitingen.

Maar als er één van hen te veel zelfvertrouwen krijgt of brutaal wordt, dan neem ik graag wat pedagogische maatregelen. Het kan bijvoorbeeld voorkomen dat ik een brutale jongen even een turnoefening voor laat doen, zodat hij zichzelf voor lul kan zetten. Wie heerst moet immers ook kunnen incasseren.

Het verbaast mij altijd hoe weinig van de egoïsten eigenlijk nadenken over waar ze mee bezig zijn. Ze zeggen bijvoorbeeld: “Ik win de estafetteloop, want ik ben de beste”. Zulke uitspraken impliceren een soort respectloosheid tegenover de rest. Winnen is zo belangrijk voor ze dat ze er niks van leren. Uiteindelijk moeten ze vaak toch toegeven dat iemand anders beter was.

Hier moet ik helaas eerlijk zijn: de trutjes – vaker meisjes dan jongens – storen mij behoorlijk. Dit zijn degenen die niet mee willen doen omdat ze dan zweten, moe worden of hun make-up uitloopt. Gelukkig doen de meeste meisjes vrolijk mee, maar er zitten altijd een paar trutjes tussen die het liefst de les ontwijken. Als het aan hen zou liggen, zouden ze helemaal nooit sporten.

De trutjes hebben het langst nodig voor het omkleden en ze praten tijdens de les de oren van je hoofd. Misschien is het ergste nog wel dat ze slijmen. Dan komen ze naar me toe en zeggen: “Maar meester Richter, u vindt toch ook dat ik de leukste ben.” Die tactiek werkte voor ze bij jongens uit de klas, dus proberen ze dat ook maar bij mij. Helaas, ik ben daar niet de juiste persoon voor en gym niet de juiste plek.

Natuurlijk kan er voor trutjes bij de gymles geen uitzondering gemaakt worden, die moeten de oefeningen ook gewoon doen. Ze springen dan één keer over de kast, maar doen absoluut geen moeite. Vervolgens komen ze weer naar mij gelopen en zeggen ze: “Meester Richter, dat heb ik toch goed gedaan?”. Ik kan dan niks anders antwoorden dan: ‘Mwah, probeer het nog maar een keer.”

Als ik in het gymlokaal ben, ben ik op de les gefocust en verder niks. Geen trutje houdt mij daar vanaf.

Dit zijn de scholieren die op alles kritiek hebben. De ene dag ligt de bal bij de penaltystip vijf millimeter te ver naar links, op de andere dag zit hun shirt niet goed. Dit is ook type scholier dat het niet eens is met oefeningen omdat ze te vermoeiend, saai, moeilijk, makkelijk of vervelend zouden zijn. Ze kunnen maar niet inzien waarom ze tweehonderd meter moeten lopen. De ene keer is het te heet, dan is het weer te koud en dan regent het te veel. Tot de zeurpieten horen de scholieren die, als het kon, de hele les op de middenstip zouden zitten en over alles zouden zeiken. De zeurpieten irriteren me vooral als hun gezeik de les ophoudt.

De topsporter onderscheidt zich in mijn ogen op alle fronten van de egoïst. Ik doel daarmee op een sporter die niet per se gespecialiseerd is in één sport, maar bij alle sporten heel erg goed is – meestal beter dan alle anderen. In mijn loopbaan als leraar heb ik slechts enkele leerlingen gehad die werkelijk alles konden.

Eén daarvan, Alexander Klaws, is doorgegroeid tot een beroemde musicalster. Hij kon alles. Als ik zei: “Alex, doe het eens voor,” dan deed hij het perfect voor. Over zijn zangtalent is men het niet zo eens, maar hij heeft wel het programma Let’s dancegewonnen zonder ooit maar één dansles te volgen. Die jongen moet motorisch uitzonderlijk begaafd geweest zijn, anders kan ik het niet verklaren.

Deze persoon kent iedereen. De sportontwijker kiest iedere keer een ander excuus: de les vergeten, een briefje van de ouders of een doktersbezoek dat toevallig niet meer te verplaatsen is. Dit is ook de persoon die zich ‘s middags laat ophalen of plotseling last heeft van heftige migraine.

Ik heb veel excuusjes gehoord. De beste smoes was van een leerling die zei dat hij niet mee kon doen omdat zijn sportkleding op het dak van de gymzaal lag. Het klopte ook nog. Zijn vriend had het erop gegooid.

Maar de beruchte sportontwijker is niet per se dik en lui. Eén keer had ik zo’n lange spriet die de hele dag in zwarte kleren rondliep en alleen samen met iemand anders ergens in sporthal zat te roken. Ze deden als het uitkwam één keer per drie of vier weken mee met de gymles. Als ze eenmaal beginnen met het ontwijken van de les kunnen ze niet meer ophouden. Gym ontwijken wordt een soort verslaving. Daar zit vast iets psychologisch in.

Dit zijn de leerlingen die weten dat ze het niet alleen van hun sportieve aanleg kunnen hebben. Ze zijn met weinig, maar er zit er altijd één tussen. Ze vragen al voor de les of en waarmee ze je kunnen helpen.

Dit type irriteert een leraar mateloos. Hun gedrag is niet uit te staan. Ze kleven aan je vast als je de mattenwagen pakt en gaan het liefste als laatste de zaal uit om het licht uit te doen.

Dit is een type dat ik zelden zag, maar dat af en toe even tevoorschijn komt. We hebben het hier over scholieren die, in tegenstelling tot de behulpzame eenling, met een overdreven hoeveelheid inzet proberen op te vallen. Ze proberen soms dapper of stoer te zijn om indruk te maken op hun klas en op mij.

Ze willen voorkomen dat er ooit een laag cijfer in hun met tienen gevulde rapport komt te staan. Achter hun motivatie zit dus een verbluffend jachtinstinct op punten, waar menig voetbalclub nog wat van kan leren. Maar het gaat bij deze mensen om cijfers, dus ze zijn geen fijne mensen om gezellig mee te sporten. Mij storen ze echter weinig.

*De naam van meester Richter is om pedagogische redenen veranderd.

—

Mis niets! Like VICE Sports Nederland voor je dagelijkse dosis ijzersterke sportverhalen.