Het leven van Ruben Ligeon als transfervrije voetballer

FYI.

This story is over 5 years old.

Sport

Het leven van Ruben Ligeon als transfervrije voetballer

"Dit is de eerste keer dat ik clubloos ben en dat is soms frustrerend, maar ik laat me niet gek maken."

Ruben Ligeon (25) moet de komende tijd knopen doorhakken. Hij zit sinds anderhalve maand zonder club, nadat hij zijn contract bij Slovan Bratislava begin dit seizoen liet ontbinden. Ligeon, die eerder speelde bij Ajax, NAC Breda, Willem II en FC Utrecht, traint nu mee bij Jong Ajax, maar wil graag snel een contract bij een club.

Daarnaast probeert Ligeon vastigheid te creëren voor zijn vriendin en twee jonge dochters. Dat gaat niet zo makkelijk als je niet weet waar je over een maand werkt. Want misschien is dat in Nederland, misschien in Amerika of het Midden-Oosten – alles kan. VICE Sports sprak Ligeon in een cafeetje in Amsterdam over deze fase van zijn leven. Dit is zijn verhaal.

Advertentie

“Sinds afgelopen zomer besef ik extra dat er meer is buiten voetbal. Ik zat nog in Slowakije toen Ajax de oefenwedstrijd speelde tegen Werder Bremen. Mijn televisie was kapot en Lesly de Sa kwam langs om die te maken, zodat we de wedstrijd van Ajax samen konden kijken. Lesly was daar een tijdje mee bezig, toen ik op Twitter keek. ‘He, er is iets mis met Nouri,’ zei ik. We lieten mijn tv meteen voor wat het was en gingen naar het appartement van Lesly, met een werkende tv.

We raakten in shock van wat we daar zagen. Het kon gewoon niet. We hielden alles in de gaten op het internet. Op een gegeven moment dacht ik niet eens meer dat ik in Slowakije was. Het voelde alsof ik in Nederland was, bij de rest. Ik wist niet waar ik het zoeken moest. Na elke training met Slovan Bratislava keek ik weer op mijn telefoon, zoekend naar informatie. Ik voelde het diep toen een paar dagen later het bericht kwam dat het mis zat. Ik heb met Nouri getraind bij Jong Ajax en als ik hem zag, werd ik altijd blij van zijn lieve spontaniteit. Dat was Nouri.

Alle foto’s door David Meulenbeld.

Lesly en ik waren in de zomer van 2016 naar Slovan Bratislava gehaald, met Mitchell Schet, Joeri de Kamps en Lorenzo Burnet. AS Trencin was net twee keer achter elkaar kampioen geworden van Slowakije, met veel Nederlandse invloeden. Slovan Bratislava wilde dat ook, zeiden ze. Maar na een seizoen stapten ze alweer over op een heel ander systeem, met een compleet ander elftal en vooral fysiek grote spelers. Ik mocht afgelopen zomer blijven, maar zou niet meer veel spelen. Ik liet mijn contract ontbinden.

Advertentie

Ik train nu weer mee met Jong Ajax om fit te blijven. Op Facebook, WhatsApp en Instagram krijg ik elke dag berichten binnen van zaakwaarnemers die zeggen dat ze wat voor me kunnen doen. ‘We kunnen je bij die en die club onderbrengen,’ zeggen ze. Ik probeer dan netjes antwoord te geven, maar de meesten kunnen uiteindelijk niks goeds regelen. Ze weten dat ik clubloos ben en in een vervelende situatie zit, dus ze denken dat ik alles pak wat ik pakken kan. Maar zo zit mijn situatie echt niet in elkaar.

Er is immers meer buiten het voetbal. Nu ik terug in Amsterdam ben, kunnen mijn vriendin en ik alles op een rijtje zetten voor ons gezin. Het is lekker dat ik weer wat meer vader kan zijn voor mijn dochters, de een is vier jaar en de ander vijf maanden. Ik heb mijn dochters de afgelopen jaren weinig gezien, omdat ik door Ajax drie keer ben verhuurd en afgelopen seizoen in Slowakije heb gespeeld. Mijn oudste dochter moet er nu aan wennen dat ik er altijd ben. Als ik ‘s ochtends de deur uit ga om te trainen, denkt ze elke keer dat ze me wekenlang niet gaat zien.

Als ik terugkom van training, rent ze altijd blij naar de voordeur en gaan we even zitten. Ik leer haar kleine dingen, zoals het alfabet en simpele sommetjes. Ik probeer zo de tijd in te halen die ik heb gemist. Gelukkig is mijn oudste dochter wel een papa’s kindje. We hebben ook onze eigen groet: een high-five, een boks en dan drukken we duimpje. Dat heb ik zo bedacht en blijft nu waarschijnlijk altijd bij haar hangen. Dat is toch mooi?

Advertentie

Mijn vriendin vraagt me wel eens wanneer we gaan trouwen. Daarvoor wil ik de situatie in mijn werk en omgeving eerst helemaal onder controle hebben, ondanks dat je die nooit helemaal onder controle kunt krijgen als profvoetballer. Ik wil gewoon niet dat ik opeens weg moet voor mijn werk en we ons weer af moeten vragen of we met zijn allen gaan of niet. Ik wil ook niet dat mijn vriendin door mijn voetbalcarrière haar dingen niet kan doen.

Ik wil dat zij haar kennis uitbreidt en wat van haar leven probeert te maken. Ze doet zelf een opleiding en ik zou het niks vinden als ze voor mij alleen thuis zou zitten met de kinderen. Ik weet zelf nooit wat er volgend jaar gaat gebeuren met mijn carrière, dus zeg altijd tegen mijn vriendin: ‘Je moet niet alleen rekening houden met mij. Als jij iets voor jezelf wil doen of er iets op jouw pad komt, wie ben ik dan om te zeggen dat je dat niet moet doen?’ We proberen daar nu een balans in de vinden.

We kijken of we in Amsterdam samen een zaakje kunnen openen. Mijn vriendin is veel bezig met nagels, haar en schoonheid. Ik ben geïnteresseerd in hoe het zou werken om een eigen bedrijf op te richten, dat trekt me. Als we in de stad lopen om kleren te halen voor die kleintjes – want ze groeien als kool – kijken we daarom vaak om ons heen naar leegstaande panden. Wat als wij hier ook een schoonheidssalon zouden beginnen? Hoe zou dat zijn?

We kijken ook of we een stichting op kunnen zetten om mensen te helpen die het minder hebben. Ik heb het goed als voetballer en wil graag wat teruggeven. Vorig jaar kwam mijn vriendin een post op Facebook tegen van een gezin uit Raalte. Iedereen in het gezin was gehandicapt en het ging alleen maar slechter. Mijn vriendin vroeg me of we daar misschien iets mee wilden doen. Ik stemde in, we legden contact en zijn er daarna heen gegaan.

Advertentie

Vooraf wisten we niet of het verhaal wel echt zou zijn, maar we haalden twee dozen met voedselwaren, plus kleding, jassen en alles erop en eraan. We zijn naar Raalte gereden en hebben aangebeld. Daar zagen we al snel dat het echt was. Ik heb nog met de kinderen gevoetbald in de tuin. Het ging mij er vooral om dat die mensen even wisten dat ze er niet alleen voor staan, dat er altijd mensen willen helpen. Iedereen denkt dat voetballers alleen met auto’s en zo bezig zijn, maar dat is niet zo.

Dit is de eerste keer dat ik clubloos ben en dat is soms frustrerend, maar ik laat me niet gek maken. Het neemt mijn leven niet over. Ik moet door blijven trainen, want je weet nooit wanneer er een club komt. Als die club komt, moet ik er klaar voor zijn. Met die gedachte ga ik elke dag naar de training. En als ik thuis kom, zie ik in ieder geval mijn dochters weer even.”

Dit is een verhaal uit de rubriek Ongewenst Transfervrij, waarin VICE Sports profvoetballers aan het woord laat die graag weer willen spelen, maar door hun eigen fouten of botte pech geen club hebben. Zie hier alle verhalen uit deze serie.

Mis niets! Like VICE Sports Nederland voor je dagelijkse dosis ijzersterke sportverhalen.