Het vergeten verhaal van de eerste zwarte vrouwelijke showworstelaars

Ethel Johnson, Babs Wingo, Kathleen Wimbley en Marva Scott waren de eerste zwarte vrouwen die professioneel showworstelaar werden in Amerika. Hun verhaal is bijna vergeten en worstelbond WWE eert hen niet. Maar zij verdienen diep respect voor wat ze hebben betekend voor het vrouwenworstelen en zwarte vrouwen in het bijzonder. Het vrouwenworstelen explodeerde in Amerika tijdens de Tweede Wereldoorlog. Doordat veel mannen het land uit waren om aan het front te vechten, ontstonden er in Amerika veel mogelijkheden voor vrouwen, bijvoorbeeld in de worstelring. Mildred Burke werd een van de populairste atleten van het land. Samen met haar toenmalig man, Billy Wolfe, ging ze over het showworstelen voor vrouwen. Zij was de trainer en boeker van bijna alle vrouwelijke worstelaars. Burke regelde wedstrijden voor hen.

Burke was een superster, een onverslagen kampioen die diamanten en bontjassen droeg. Ze sprak openlijk over haar inkomen van 50.000 dollar per jaar. “Mildred Burke is groter in haar sport dan iemand ooit is geweest in een sport,” schreven Amerikaanse media over haar. Begin jaren vijftig ging het nog steeds lekker met het vrouwenworstelen. Vrouwen uit heel Amerika zagen Burke, haar status en wat ze verdiende, en wilden dat ook. Zo ook vier zwarte vrouwen uit Columbus, Ohio. Babs Wingo was de eerste van hen die begon met trainen. Daarna volgde Ethel Johnson. Naast hun training als professioneel worstelaars deden ze ook aan judo en gymnastiek om zo compleet mogelijke atleten te zijn. De uitslagen uit die tijd zijn niet allemaal bijgehouden, maar we weten dat Johnson op haar zestiende debuteerde. Wingo en hun goede vriendin Kathleen Wimbley volgden kort daarna, rond 1951. Marva Scott was iets jonger en debuteerde dus ook iets later, in 1954.

De vier vrouwen werden vaak tegenover elkaar gezet als headliner op evenementen door heel Amerika. Johnson was meestal de beste. Dit gebeurde allemaal nadat Jackie Robinson de eerste Afro-Amerikaanse speler in de MLB werd, en een paar jaar voordat Rosa Parks in Montgomery werd gearresteerd omdat ze niet achterin de bus wilde gaan zitten. De emancipatie van vrouwen en Afro-Amerikanen was nog niet best in Amerika, maar er was toch een groepje zwarte vrouwen die toeschouwersaantallen brak door heel het land.

Johnson, Wingo en Wimbley deden in 1952 mee aan een wedstrijd teamworstelen die het toeschouwersrecord voor een worstelwedstrijd brak, met 3611 aanwezigen. Dat waren er in 1954 al 9.000 bij een evenement in Kansas City. Op de posters werden Johnson en Wingo net zo aangeprezen als Gorgeous George, een van de beroemdste worstelaars aller tijden. Johnson en Wingo namen het allebei een keer tegen Burke op voor de NWA-titel, en Scott schopte het tot de derde plaats.

“Wingo en Johnson behoren tot de beste worstelaars ter wereld. De partijen die zij neerzetten zijn van topkwaliteit, je vindt ze niet snel harder en sneller. Ze kunnen de mannen nog wat trucjes leren als het gaat om snel, grof worstelvuurwerk,” schreef een journalist op 10 april 1955 in de Pampa Daily News. Zelfs bij een evenement waaraan topper Dory Funk senior meedeed, pakten de jonge, talentvolle vrouwen de aandacht.

Doordat ze zo explosief worstelden en veel publiek trokken, kregen de vrouwen bijzonder lekker betaald voor die tijd. Op hun top zaten Johnson, Wingo, Wimbley en Scott bij de best verdienende zwarte atleten ter wereld. Wimbley kreeg volgens Jet Magazine 10.000 dollar per jaar, wat in die tijd een flinke bak centen was. In gesprek met Lady Wrestler gaven de vrouwen aan dat ze zelfs 300 dollar per week verdienden. Ter vergelijking: in 1950 was het gemiddelde jaarinkomen per gezin 3300 dollar. De vrouwen hingen dan ook veel met de grote sterren van die tijd, zoals Joe Louis en de Harlem Globetrotters.

In die tijd golden de Jim Crow-wetten nog in Amerika, waardoor het legaal was om rassen van elkaar te scheiden. Het kan daarom niet genoeg benadrukt worden hoe uniek de carrières van deze vier worstelende vrouwen waren. Toch is dit een vergeten stukje Amerikaanse geschiedenis. In Lady Wrestler vertelt Johnson dat ze op weg naar evenementen in het diepe zuiden van Amerika soms achterin een kofferbak moest schuilen voor witte mensen die haar niet kenden en haar anders wat aan zouden doen. Maar desondanks trokken zij en haar vriendinnen hordes publiek.

Dat kwam deels door de manier waarop ze werden gepromoot in de scene. De manier waarop dat toen ging was fascinerend voor die tijd. Terwijl zwarte boksers vaak lelijk, negatief en stereotyperend werden afgebeeld, ging dat heel anders met deze zwarte vrouwelijke worstelaars. Ze werden gewoon neergezet als bijzondere atleten, die daarnaast ook aantrekkelijk en begeerlijk waren.

Triest genoeg was het twintig jaar later veel moeilijker geweest voor deze vrouwen om door te breken in de worstelwereld. De worstelbond WWF had in de jaren zeventig en tachtig helemaal geen zwarte vrouwelijke worstelaars, totdat worstelaar Sapphire in 1989 debuteerde. Het zou nog tot 1998 duren voordat Jacqueline als eerste zwarte vrouw het kampioenschap bij de bond zou winnen. Zwarte mannen werden in die tijd neergezet als wildemannen die nauwelijks konden praten. Of zelfs pooiers of slaven.

Johnson, Wingo, Wimbley en Scott waren allemaal hun tijd vooruit in hun sport. Op de weinige beelden die er nog zijn van hun tijd kan je in ieder geval zien dat ze makkelijk mee zouden kunnen met het niveau van het worstelen in de jaren tachtig en negentig. Johnson was het snelst in de ring, met bewegingen als vliegende hoofdscharen en een move die de kranten destijds “the atomic drop” noemden.

Toen deze vier vrouwen allemaal langzaam uit de spotlight verdwenen, ging het ook bergafwaarts met het vrouwenworstelen. Dat begon met de scheiding tussen Burke en Wolfe in 1954, waarbij ze ook het bedrijf opsplitsten en worstelaars werden gedwongen te kiezen. Eind jaren vijftig kwam Moolah op, die met haar man Buddy Lee een vergelijkbaar bedrijf als die van Burke en Wolfe opzette. Moolah was echter technisch geen begaafde worstelaar.

Omdat ze zelf niet zoveel talent had in de ring, kon Moolah ook geen goede technieken overbrengen op de jonge worstelaars die ze trainde. Ze raadde hen zelfs af om diep op de techniek in te gaan. In plaats daarvan zette Moolah een nieuwe stijl op, “catfighting”, waarbij vrouwen veel aan elkaars haar trekken en elkaar met vlakke handen in het gezicht slaan. Dit was eigenlijk een karikatuur van hoe sterke vrouwen met elkaar zouden vechten.

Toch bleef die stijl dominant in het Amerikaans showworstelen, tot een paar jaar geleden. Worstelende vrouwen werden weer sterke vrouwen. Het vrouwenworstelen is nu beter dan ooit en twee zwarte performers – Sasha Banks en Naomi – zitten bij de populairste vrouwelijke worstelaars van het moment. Het heeft bijna zeventig jaar geduurd voordat het vrouwenworstelen in Amerika weer op het niveau is van de zwarte vrouwelijke pioniers in 1952.

—

Mis niets! Like VICE Sports Nederland voor je dagelijkse dosis ijzersterke sportverhalen.