Hoe Curaçaos international Gevaro Nepomuceno bij Oldham Athletic belandde

Gevaro Nepomuceno (25) voetbalde in Roemenië met Adrian Mutu, speelde anderhalf jaar op het Portugese eiland Madeira en werkt nu in de League One hard aan zijn carrière. De aanvaller uit Curaçao, die opgegroeid is in Nederland, kwam via Patrick Kluivert bij Oldham Athletic en hoopt nu door te groeien in het Engelse voetbal.

Ondertussen kijkt hij zijn ogen uit in zijn woonplaats Manchester. Hij heeft al kennis gemaakt met de Britse kersthysterie, het klassieke Engelse ontbijt, de biercultuur en de keiharde wetten in de kelder van het Engelse voetbal. VICE Sports zocht de linksbuiten van het nationale elftal van Curaçao op om zijn verhaal te horen.

“Patrick Kluivert is voor mij als een tweede vader. We hebben elkaar leren kennen bij het nationale team van Curaçao. Het ene moment sloeg hij een arm om mijn schouder, het andere moment gaf hij me een schop onder mijn kont. Hij is de beste trainer die ik ooit heb gehad. We hadden snel een hele goede band en whatsappen nu nog veel. Na iedere wedstrijd hebben we het even over hoe het ging of over de familie. Dat soort dingetjes.

Dankzij Patrick ben ik afgelopen zomer ook bij Oldham Athletic gekomen. Ik zat in Portugal, bij Maritimo, toen Patrick me ineens belde. Hij had een leuke club voor me, zei hij. Hij wist dat ik eventueel weg mocht bij Maritimo. Ik heb geen idee hoe hij bij Oldham is gekomen, maar voor mij is Oldham gewoon een mooie kans om door te groeien in Engeland. De club is ambitieus. Ik ben na het belletje van Patrick naar Engeland gevlogen, gaan onderhandelen en het kwam snel rond.

De keuze voor Oldham was een goede. De eigenaar van Oldham Athletic wil graag stappen zetten en dit seizoen de play-offs halen. Ik speel altijd, daar gaat het uiteindelijk toch om. De sfeer in Engeland is echt ongelooflijk. Als we voor staan en ik een bal gewoon keihard wegschiet, begint iedereen te schreeuwen. Dan zijn ze blij joh. Als je een sliding maakt, zijn ze al tevreden. Het enige dat de mensen willen zien is inzet. En als je dan nog wat extra’s doet, ben je meteen de publiekslieveling. Dat komt mooi uit, want ik hou wel van dat opjaagvoetbal.

In het begin vond ik die Engelsen ook maar rare eters. We ontbijten en lunchen eigenlijk iedere dag met het team. Zaten ze weer ei en bonen als ontbijt naar binnen te werken, voor de wedstrijd aardappelpuree. Maar op een gegeven moment dacht ik: als iedereen dat eet, dan moet het toch wel lekker zijn? Toen heb ik het een keer geprobeerd en nu vind ik het echt top.

Iedere dag neem ik ei met bonen. Lekker, man. In het begin was het wel even wennen. Als je in een keer zo veel bonen eet, dan zit je wel effe op de wc. Maar nu eet ik het zelfs als ik vrij ben. Ik woon in het centrum van Manchester, ga ik met mijn vriendin en de kleine ergens ontbijten. Neem ik nog zo’n worstje erbij. Kan toch wel? Eigenlijk is het ook helemaal niet ongezond. Ei en bonen, wat is daar nou slecht aan?Alleen die worst is niet zo goed, maar dat doe ik alleen als ik een dagje vrij ben. Dat kan wel.

Ik drink heel af en toe een biertje na de wedstrijd. Dat schijnt goed te zijn voor het herstel. Bijna iedereen doet dat in mijn team. Anderen nemen chocolademelk. Weet je wat ook zo mooi is aan Engeland? De kerst. Die mensen hier zijn er druk mee. Echt het hoogtepunt van het jaar voor ze. Toen ik kerstcadeaus ging kopen, was dat hele winkelcentrum bomvol. Iedereen loopt in van die kersttruien, zelfs bij ons op de club. Zitten ze gewoon in een kerstoutfit te werken. Je moet ervan houden.

Ik was laatst kijken bij Everton, daar speelt Cuco Martina. Een goede vriend van me. Martina woont op veertig minuten rijden van mij. We kennen elkaar van de nationale ploeg, daar liggen we samen op een kamer. We hebben de hele dag door contact. Af en toe gaan we ook samen iets doen, shoppen bijvoorbeeld. Laatst heb ik nog een paar trainingspakken met hem gekocht. Eigenlijk draag ik alleen maar trainingspakken. Die zitten lekker.

We kijken ook wedstrijden van elkaar. Laatst was hij bij mijn wedstrijd, had ik toen toevallig ook gescoord. De volgende dag hebben we samen videobeelden teruggekeken. Dan praten we bijvoorbeeld over wat beter kan. Je zou het kunnen zien als een soort evaluatiegesprek. Kan je niet beter aan die kant dekken? Waarom doe je hier niet deze actie? Op die manier proberen we elkaar ook te motiveren.

Dit is mijn vierde seizoen in het buitenland. In 2014 ben ik weggegaan uit Nederland. Naar Petrolul Ploiesti in Roemenië. Ik voetbalde daar onder anderen met Adrian Mutu. Hij is echt een legende in Roemenië. Na iedere wedstrijd zijn er natuurlijk interviews, maar eigenlijk kwamen de journalisten maar voor één man: Mutu. Hij was ook onze aanvoerder, maar had geen grote praatjes in de kleedkamer. Ook al was hij toen al 34 jaar, liet hij het nog steeds zien op het veld.

We hadden toen echt een goede voorhoede. Ik stond rechtsbuiten, Mutu achter de spits. Filipe Teixeira, die oud-speler van PSG, stond op links. Juan Albín uit Uruguay stond in de spits. Dat was lekker voetballen, vooral Mutu wist me altijd te vinden. Als ik vrij stond, wist ik gewoon dat ik de bal ging krijgen. En precies goed hè. Niet achter me of iets te ver voor me, maar altijd op het juiste been, op het juiste moment, op de juiste snelheid. Zo knap.

In het begin sprak ik nog geen Engels. De trainer vertelde dan in het Engels aan Patrick N’Koyi, een Nederlandse teamgenoot, wat de bedoeling was. Patrick legde het dan aan mij uit, totdat ik later Engels sprak. Het was een gekke club. Ik heb wel tien verschillende trainers gehad in anderhalf jaar tijd.

Het voetbal was echt niet slecht. De competitie had een beetje het niveau van de Eredivisie, maar het leefde meer voor mijn gevoel. De stadions zaten eigenlijk altijd vol. We speelden in mijn eerste jaar ook Europa League. Het jaar voordat ik er kwam, hadden ze Vitesse nog uitgeschakeld.

Ik verdiende er ook een leuk salaris, op papier dan. Maar in de praktijk werkt het daar altijd anders. Ze betalen vaak te laat. En als ze dan een achterstand hadden, waren ze soms creatief met het bedenken van een oplossing. Dan werden bijvoorbeeld op een dag alle spelers bij elkaar geroepen. Kreeg iedereen het in een envelop. Wat je ermee deed, moest je lekker zelf weten. Dat interesseerde de club echt niets.

Uiteindelijk heeft mijn zaakwaarnemer bij de FIFA geregeld dat ik transfervrij weg kon. Ze hadden me al maanden niet betaald, dus dan kan dat. Een half jaar nadat ik weg was, ging de club failliet.

Na die periode in Roemenië ben ik naar Portugal gegaan. Naar Maritimo, op Madeira. Dat was lekker. Sowieso, het leven op een eiland is heerlijk. Het was lekker warm. Dat was wel effe wat anders dan Roemenië. Daar konden we soms niet trainen, omdat het gewoon -30 was. Eén keer lag er zoveel sneeuw, dat het boven de motorkap van mijn auto uitkwam.

Maar het voetbal bij een kleine ploeg in Portugal was moeilijk voor mij als aanvaller. Er vallen weinig goals. Ja, alleen als je bij Benfica of Sporting speelt. Die winnen bijna alles met dikke cijfers. Tegen die ploegen moesten wij ons ook helemaal ingraven. En dan met 25 procent balbezit wordt het lastig voor een aanvaller. Ik speelde weinig bij Maritimo, daarom werd ik na een jaar verhuurd aan Famalicao, een club op het tweede niveau. In de zomer kwam dus Patrick met Oldham.

Nu zit ik dus in Engeland. Ik heb een contract tot het einde van het seizoen, met een optie voor nog een jaar. Ik wil nu eerst vooral een betere voetballer worden en het liefst nog een jaartje hier blijven. Uiteindelijk wil ik op een gegeven moment wel een stapje maken, hogerop gaan spelen. Maar eerst moet ik hier goed presteren, veel spelen. Dan zie ik wel wat er gebeurt.”

Dit is een monoloog uit de serie VICE Sports Avonturiers. Zie hier alle verhalen uit deze serie.

—

Mis niets! Like VICE Sports Nederland voor je dagelijkse dosis ijzersterke sportverhalen.