Hoe Keisuke Honda na zijn tijd bij VVV-Venlo een ondernemende superster werd

Voetbalminnend Nederland was in de zomer van 2009 obsessief bezig met de mogelijke transfer van een Japanse jongen met geblondeerd haar en een flitsende naam: Keisuke Honda. Toen Honda in de eerste vier wedstrijden van het nieuwe seizoen vijf keer scoorde voor VVV Venlo, nam de populariteit van de Japanner enorme proporties aan. Elke dag waren er updates over zijn stijgende waarde, waarmee hij deed denken aan een soort bitcoin avant la lettre. “We hebben een aparte tribune voor alle scouts,” grapte VVV-trainer Jan van Dijk. Maar tegenwoordig maakt Honda niet alleen furore als speler, maar ook als ondernemer.

Keisuke Honda werd geboren in Settsu, een voorstad van Osaka in Japan. Al op jonge leeftijd wist hij zeker dat hij profvoetballer zou worden. Sterker nog, toen hij 12 was schreef hij al een essay waarin hij het voorspelde. Hij schreef dat hij rugnummer 10 bij een Italiaanse club zou krijgen en dat hij beroemd zou worden door een WK. Beide voorspellingen kwamen later uit. Verder schreef Keisuke ‘Nostradamus’ Honda dat hij vier miljard yen per jaar wilde verdienen, waarmee hij liet zien in ieder geval de juiste mindset voor een moderne voetballer had.

In 2005 debuteerde Honda op 18-jarige leeftijd voor Nagoya Grampus in Japan. Hij viel op door zijn veelzijdigheid (hij speelde van linksback tot rechtsbuiten) en werd jeugdinternational van Japan. In 2007 was Hai Berden, de voorzitter van VVV, op zoek naar commercieel interessante talenten die zijn club in het buitenland populair konden maken. Het beeld van duizenden Japanners die met een VVV-shirtje liepen of een Niels Fleuren-fanclub oprichtten sprak hem wel aan, dus vroeg hij Sef Vergoossen om raad. Vergoossen was kort daarvoor trainer geweest van Nagoya Grampus en vertelde Berden over een fantastisch talent: Keisuke Honda.

De Japanner kwam op proef bij VVV en overtuigde iedereen direct. Bovendien arriveerden meteen de eerste Japanse journalisten in Venlo, die van elke scheet die Honda liet een notitie maakten. De linkspoot tekende al gauw een contract en bleek op de perspresentatievoor een Japanse reïncarnatie van Toon Hermans door te kunnen: “Ik ben Keisuke Honda. Niet een auto, maar een voetballer”. Teleurgesteld konden de Nederlandse journalisten hierna ook meteen hun woordspelingen met Honda’s naam weggooien. De middenvelder debuteerde diezelfde middag verdienstelijk met een gelijkspel tegen PSV, getraind door uitgerekend Sef Vergoossen, erelid van de Japanse VVV-fanclub (ja, echt).

Een half jaar na de komst van Honda degradeerde VVV naar de Eerste Divisie. Desondanks maakte het toptalent in de zomer van 2008 zijn debuut voor de Japanse nationale ploeg. Daarna volgde het weinig inspirerende vooruitzicht van een jaartje Jupiler League. Honda en zijn ploeggenoten maakten er het beste van en domineerden na een moeizame start de Eerste Divisie. Er werd onder meer elf keer achter elkaar gewonnen en de Japanner was duidelijk een paar maatjes te groot voor de competitie. Het voelde een beetje alsof Leonardo DiCaprio meespeelde in de eindvoorstelling van een lokale basisschool.

De aanwezigheid van een toekomstige ster in de Jupiler League zorgde voor aparte taferelen. Zo nam Honda na elke thuiswedstrijd van VVV de Japanse journalisten mee naar een aparte ruimte om daar al hun vragen te beantwoorden, soms wel een uur lang. Ook was er sprake van enige jaloezie, bleek toen een gefrustreerde Limburgse verslaggever van de regionale omroep L1, na wéér een doelpunt van Honda, verzuchtte: “scoort die geblondeerde homo weer”. Het is waarschijnlijk het raarste, indirecte compliment dat de Japanner ooit gekregen heeft.

Honda viel niet alleen op door zijn coupe soleil, maar ook door zijn karakter. Hij was anders dan andere Aziatische voetballers in Europa. De middenvelder was verbaal aanwezig en werd ook al gauw tot aanvoerder gebombardeerd, ondanks dat hij geen Nederlands sprak. “Ik zie mezelf niet als een Japanner zoals mensen in Europa ze doorgaans kennen. Die zijn vaak serieus. Er zijn zelfs landgenoten die boos worden als ik grappen maak. Ik maak liever lol, houd van feestjes en het carnaval in Limburg,” aldus Honda zelf.

VVV promoveerde uiteindelijk in 2009 naar de Eredivisie en rond die periode kwam er een onafgebroken stroom aan geruchten op gang rondom de middenvelder. Het leek alsof elke club in Europa Honda wilde hebben, van Ajax tot aan obscure Russische ploegen met onuitspreekbare namen. Er was zelfs een mysterieuze zakenman die hem naar Feyenoord wilde halen.

De Japanner, die fantastisch begon aan het seizoen 2009/2010, liet weten dat hij een stap hogerop wilde maken, waarbij het geïnteresseerde PSV zijn voorkeur had. Hai Berden eiste echter tien miljoen euro voor zijn sterspeler, een bedrag dat hoger was dan de complete begroting van VVV. Door dit prijskaartje kwam het, gelukkig voor de ongeveer tweehonderd fans van de Japanse VVV-fanclub (de Niels Fleuren-fanclub is helaas nooit opgericht), uiteindelijk niet tot een overgang.

Na een half jaar gebeurde het onvermijdelijke dan toch; ‘Keizer Keisuke’ verliet VVV. Hij vertrok naar CSKA Moskou, de club die hij in de zomer van 2009 nog afwees. Met het WK voor de deur begreep Honda echter dat het belangrijk zou zijn om bij een grotere club te spelen. In Rusland kende hij een vliegende start: met een doelpunt tegen Sevilla zorgde hij ervoor dat CSKA de kwartfinale van de Champions League bereikte.

Tijdens het WK van 2010 vestigde Honda zijn naam als ster. Hij maakte het winnende doelpunt tegen Kameroen en was de grote man bij de overwinning op Denemarken. In kranten over de hele wereld verschenen verhalen over de middenvelder met de fluwelen traptechniek en de uitstraling van de leadzanger van een boyband. Er werd geschreven over “Japan’s own David Beckham” en de “Japanse Maradona”. Die vergelijking met Maradona was trouwens als compliment bedoeld en ging dus puur over zijn voetbalkwaliteiten, niet over coke snuiven of het beschieten van journalisten.

Na het WK was er interesse van onder meer Arsenal en Liverpool. Na een seizoen waarin hij kwakkelde met blessures, maar wel de Azië Cup won met Japan, had Honda het in 2011 wel gezien in Rusland. “Ik heb het gevoel dat ik in een sleur zit in Moskou,” zei hij daar zelf over.

Mede daardoor weigerde Honda om zijn contract bij de club te verlengen, ondanks dat hij dat wel aan de president van CSKA beloofde. Hierdoor kon de Japanner in januari 2014 transfervrij naar zijn droomclub: AC Milan. Zo kwam de voorspelling uit het essay van de kleine Keisuke uit. Hij werd de nummer 10 bij een Italiaanse club.

In Italië vond Honda een club die paste bij zijn sterrenstatus. Vooral qua naam dan, want bij zijn komst stond AC Milan op een bedroevende elfde plaats. In autotermen: de Italiaanse club oogde als een kapotte Fiat en bij AC Milan hoopten ze dat de Japanner grotere wonderen kon verrichten dan het team van Pimp My Ride. Op zijn perspresentatie kwamen zo’n vijftig Japanse journalisten af, die hem vermoedelijk zelfs nog zouden volgen als hij naar Tuvalu zou gaan.

Een hoogtepuntje vond plaats toen Honda en Ferrari (een speler van Spezia) tegen elkaar speelden en allebei scoorden. Maar Honda had als rechtsbuiten speelde vaak moeite om bij AC Milan de verwachtingen waar te maken. Met zes doelpunten in zeven wedstrijden begon Honda nog wel sterk aan het seizoen 2014/2015, maar uiteindelijk werd het een teleurstellend jaar voor hem en AC Milan, dat op de 10e plaats eindigde.

Buiten het veld verging het Honda als zakenman een stuk beter. Hij beheerde met zijn bedrijf HONDA ESTILO al voetbalscholen in Japan en kocht in 2015 aandelen in de Oostenrijkse club SV Horn. Er kwamen meteen zes Japanse selectiespelers en een belachelijk ambitieuze doelstelling: Honda wilde de club binnen vijf jaar Champions League laten spelen. Vergeleken daarbij waren de legendarische woorden van Maasbert Schouten bij de overname van Vitesse (“Niet schrikken: Vitesse gaat vanaf nu voor de landstitel”) nog vrij bescheiden.

In de zomer van 2017, na een seizoen lang op de bank bij AC Milan, ging de transfervrije Honda op zoek naar een nieuwe club. Hij trainde mee met Orange County SC, een eerstedivisionist uit de Verenigde Staten. Amerikaanse voetballiefhebbers droomden even dat de Japanner weer verlangde naar een Jupiler League-achtige speeltuin, maar eind 2017 werd duidelijk waarom Honda uitgerekend bij Orange County had meegetraind: zijn bedrijf startte een een samenwerking met de club. Overigens is Louis van Gaal-kloon en klembord-koning Frans Hoek sinds kort de technisch directeur van Orange County.

Uiteindelijk tekende Honda verrassend bij het Mexicaanse Pachuca. Er werd gesproken over “Honda mania” en bij de perspresentatie zaten, uiteraard, hordes Japanse journalisten klaar. De aanvallende middenvelder kreeg rugnummer 2, een klap voor voetbalconnaisseurs die dachten dat ze het dieptepunt wel hadden meegemaakt toen verdediger William Gallas nummer 10 bij Arsenal droeg. In Mexico liet Honda meteen dat de hype niet puur gebaseerd was op zijn kekke naam en dito kapsel. Hij scoorde bij zijn debuut, werd met Pachuca derde op het WK voor clubteams en maakte een heerlijke sologoal.

Komende zomer zal de 31-jarige Honda vermoedelijk voor het laatst op een WK voor landenteams uitkomen. Ondanks dat het einde van zijn loopbaan dichterbij komt, is inmiddels wel duidelijk dat we ook na zijn spelerscarrière nog lang niet van de Japanse superster af zijn. Zijn bedrijf beheert inmiddels al meer dan zestig voetbalscholen en is in Japan, Oostenrijk, Amerika, Cambodja en Oeganda actief. Hij werd door de United Nations Foundation benoemd tot ‘Global Advocate for Youth’ en sprak in Cambodja met premier Hun Sen. Keisuke Honda als ster, entrepreneur en filantroop; niet slecht voor iemand die zo’n tien jaar geleden stage liep bij een Limburgse degradatiekandidaat.

—

Mis niets! Like VICE Sports Nederland voor je dagelijkse dosis ijzersterke sportverhalen.