Hoe natuurtalent Ronaldo de strijd tegen de natuur uiteindelijk verloor
Illustratie door Dan Evans

FYI.

This story is over 5 years old.

Sport

Hoe natuurtalent Ronaldo de strijd tegen de natuur uiteindelijk verloor

Dit artikel verscheen oorspronkelijk bij VICE Sports UK.

Sporters zien er vaak uit alsof ze van een andere wereld komen. Een wereld waarin wetenschap, prestatieanalyse en voedingsschema’s een groot deel van het leven bepalen en waar iedereen rondwandelt met het lichaam van een Grieks beeldhouwwerk. Wel logisch, ze worden immers betaald voor topprestaties. Maar het is daardoor nogal moeilijk je met hen te identificeren. Vroeger was dit anders. Een goede conditite was natuurlijk wel nodig, maar een sporter hoefde nog niet het lichaam van een adonis te hebben om succesvol te zijn. Een grote dosis natuurtalent was meer dan genoeg om de top te bereiken. Het probleem was alleen dat alleen talent niet genoeg was om ook lang aan de top te blijven. Dat gold ook voor Ronaldo – de Braziliaanse Ronaldo. Op zijn hoogtepunt was Ronaldo de beste spits ter wereld. Hij was niet alleen ontzettend goed in scoren, of de speler met de hoogste handelingssnelheid, maar ook gewoon een belachelijk elegante voetballer. Niemand kon voetbal zo goed verkopen als hij en je kon eindeloos naar hem blijven kijken. Alsof je naar een kolkende rivier keek, een bliksemflits tegen een donkere hemel, of een kudde stieren die over een weide stampt. Zijn bewegingen zagen er bijzonder natuurlijk uit – het klopte gewoon.

Advertentie

In zijn enige seizoen bij Barcelona in 1996/97 scoorde hij 47 keer in 49 wedstrijden. Daarna maakte hij – ondanks dat hij geteisterd werd door blessures – 59 doelpunten tijdens zijn vier seizoenen bij Inter Milan. In zijn eerste drie seizoenen bij Real Madrid wist hij 85 keer het net van de tegenstander te vinden. Dit was Ronaldo op zijn allerbest. Daarna ging het – mede door blessures – bergafwaarts met Ronaldo, en dat ging behoorlijk hard.

Tijdens zijn beste jaren kampte Ronaldo al met flink wat blessures. In 1999 scheurde hij bij Inter een pees in zijn knie en dat was pas het begin. In 2000 raakte hij geblesseerd waardoor hij het hele seizoen niet kon spelen. Een maandenlange revalidatie volgde, maar toch kocht Real Madrid hem in 2002 voor 46 miljoen euro. Hij was nog altijd een legende. Maar ook bij Real kreeg zijn lichaam veel te verduren en daar kwam hij nooit meer bovenop. Zijn eerste seizoenen in Madrid waren geweldig, maar daarna ging het fout. Vervelende blessures bleven hem teisteren, terwijl hij eigenlijk alleen nog maar opviel door zijn gewicht. Hij had nooit een overdreven afgetraind lichaam, maar nu kreeg hij zelfs een buikje. En dat was – ook in die tijd – opvallend voor een topatleet. Hij begon menselijke trekjes te vertonen en leek iets te veel op je buurman of die dikke vriend. Met zijn buikje en de beginselen van een onderkin begon hij op een van ons te lijken.

Advertentie

Ronaldo tijdens zijn tijd bij Corinthians. (Foto via PA Images)

Doordat hij te zwaar was, presteerde Ronaldo ook minder. Hij verloor zijn handelingssnelheid, waarmee hij ooit dwars door verdedigingen heen scheurde. Ronaldo had nog altijd genoeg trucjes achter de hand, maar het was niet meer genoeg. Bovendien werd hij niet meer op handen gedragen door de supporters. Hij werd zelfs een beetje bespot. Het natuurtalent werd net iets te natuurlijk. Hij werd een van ons, en een menselijk persoon bleef over.

Hij verliet Real Madrid in 2007 en bouwde nog even af bij AC Milan. Hij raakte zwaar geblesseerd aan zijn knie in San Siro, maar keerde toch nog even terug in de Braziliaanse competitie. Maar zelfs bij Corinthians hadden was het geduld van zijn ooit zo trouwe fans eindelijk op. Ze joelden hem uit. Dat was een teken voor de Braziliaan dat het misschien eens tijd werd om te stoppen. In 2011 was Ronaldo er zelf ook klaar mee en nam afscheid. Hij liet weten dat hij al jaren chronische pijn had dankzij al die blessures. Bovendien had hij een schildklierprobleem dat jaren onopgemerkt was gebleven. De sportwetenschap was in de jaren van Ronaldo niet wat het nu is, en dat zorgde ervoor dat zijn lichaam niet helemaal in orde was. Zijn levensstijl hielp natuurlijk ook niet mee, maar zijn klachten kwamen niet door uitbundig eten en drinken – zoals de meeste Braziliaanse media suggereerden. De waarheid was dat het natuurtalent tegen natuurlijke beperkingen was aangelopen, en zijn lichaam bleef daardoor achteruit gaan. Daarom is Ronaldo – meer dan elke andere voetballer – het schoolvoorbeeld van de mogelijkheden van het menselijk lichaam. In zijn hoogtijdagen was alles mogelijk en werd hij beschouwd als het grootste talent van zijn generatie. Toen hij daarna zijn fitheid verloor, was zijn lichaam slechts een herinnering aan de gouden jaren.

Advertentie

Iedereen ziet wel iets van zichzelf in Ronaldo. Of we nou op onze fysieke top zitten of in een permanente vorm van aftakeling. Hij was allesbehalve de perfecte atleet. Ronaldo was een gewone sterveling met een belachelijke hoeveelheid talent. Dat talent werd voor het eerst opgemerkt op de voetbalvelden van Rio de Janeiro. Hoewel hij over het hoofd werd gezien door zijn jeugdclub Flamengo, sloot hij op zijn zestiende aan bij Cruzeiro. Twee jaar later had hij al meer dan 40 keer gescoord. “Ronaldo was toen nog maar een kind,” zei Cafu over de eerste keer dat hij hem zag spelen. “Hij scoorde vijf keer die wedstrijd. Vanaf dat moment liet hij zien wat voor fenomeen hij was.” Dat hij een fenomeen was, liet hij daarna ook zien bij PSV. In 1994 verscheen de Braziliaan in Eindhoven, scoorde 54 keer in 58 wedstrijden en vertrok naar Barcelona. Ook daar maakte hij indruk, maar in Italië kreeg hij in de media voor het eerst het stempel ‘fenomeen’ opgedrukt. Ronaldo was niet alleen een fenomeen bij zijn clubs. Bij het Braziliaanse elftal presteerde hij misschien nog wel beter. Met Ronaldo steeg het Braziliaanse elftal vaak naar grote hoogte. Op het WK van 1998 speelde hij geweldig, maar het toernooi eindigde in mineur nadat ze de finale tegen Frankrijk verloren. Bovendien was hij die dag niet fit.

Zijn hoogtepunt – en dat van Brazilië – was in 2002. Samen met Rivaldo en Ronaldinho blonk schitterde hij. Voorafgaand aan de finale scoorde hij al zes keer, maar dit keer – anders dan in 1998 – blonk hij ook uit in de finale. Hij besliste de wedstrijd tegen de Duitsers met twee goals en Brazilië werd wereldkampioen. Er wordt vaak vergeten dat het eerst onduidelijk was of Ronaldo wel mee kon doen aan het WK van 2002. Hij was nog aan het revalideren van zijn knieblessure en het was eigenlijk wonderbaarlijk dat hij op tijd fit was. Het was de laatste keer dat hij een blessure overwon en op topniveau terugkeerde.

“Het is ontzettend moeilijk om te stoppen met iets waar ik zo blij van word,” zei hij bij zijn afscheid van Corinthians in 2011. “In mijn hoofd wil ik doorgaan, maar ik moet toegeven dat ik heb verloren van mijn lichaam. Ik kan niet meer de bewegingen doen zoals ik ze in mijn hoofd voor me zie. Het is tijd om te stoppen.”

Mis niets! Like VICE Sports Nederland voor je dagelijkse dosis ijzersterke sportverhalen.