Hoe Oleguer zijn bestaan als profvoetballer achter zich liet en politicus werd

FYI.

This story is over 5 years old.

Sport

Hoe Oleguer zijn bestaan als profvoetballer achter zich liet en politicus werd

Veel voetballers worden na hun loopbaan trainer bij een onbeduidende club, praten de tijd vol in een televisiestudio of gaan iets vaags doen in de modewereld.

Een uitzondering op de regel is Oleguer, die eigenlijk zijn hele carrière al een uitzondering was. Hij schreef een boek met een bevriende dichter, kwam in aanraking met de politie en studeerde economie, en dat allemaal tijdens z’n voetbalcarrière. In 2012 stelde hij zich kandidaat voor de Catalaanse parlementsverkiezingen en in 2015 stond hij op de kieslijst namens Crida per Sabadell. Tegenwoordig houdt hij zich ook nog eens bezig met duurzame energie en zien we hem af en toe voorbijkomen als hij zich sterk maakt voor de onafhankelijkheid van Catalonië.

Advertentie

Oleguer Presas de Renom kwam in 2001, op 21-jarige leeftijd, terecht in het tweede elftal van FC Barcelona. Daarvoor speelde hij bij UDA Gramenet. Veel generatiegenoten van hem, zoals Xavi, begonnen al op elfjarige leeftijd in de jeugdopleiding van Barça. Oleguer speelde zelf op die leeftijd pas voor het eerst in teamverband. Ondanks de enorme leerachterstand ging het de verdediger voor de wind: in 2002 maakte hij zijn debuut in de Champions Leaguewedstrijd tegen Galatasaray. Terwijl hij bij een van de grootste clubs ter wereld speelde, begon hij aan een studie economie, die hij zelfs afrondde. Of hij verder ook meedeed aan andere studentengebruiken, zoals jezelf klem zuipen op donderdagavond en in het ziekenhuis belanden na een ontgroening, is niet bekend.

Trainer Frank Rijkaard was fan van de sobere verdediger die zijn wilde uitspattingen voor buiten het veld bewaarde. Toen hij bij Ajax onder contract stond hing Oleguer zelfs een gevangenisstraf boven het hoofd, vanwege een incident uit 2003. De politie trachtte dat jaar een alternatief café te ontruimen waar hij en wat andere maten zich bevonden. De voetballer en de andere aanwezige hipsters zouden namelijk te veel lawaai hebben gemaakt. Vervolgens ontstonden er wat opstootjes en gooide Oleguer volgens Marca een steen naar het hoofd van een agent, die de voorzet niet aan zich voorbij liet gaan en de steen keurig wegkopte. Uiteindelijk liep het allemaal met een sisser af. Zelf betitelde Oleguer het optreden van de politie als “buitensporig fascistisch geweld”. Ondanks de persoonlijke onrust veroverde de verdediger rond die periode wel een basisplaats.

Advertentie

In 2006 vond het hoogtepunt uit zijn voetbalcarrière plaats, toen hij de Champions League won met FC Barcelona. Oleguer startte zelfs in de basis als rechtsback. Hij vierde de winst met een Catalaanse vlag om zijn schouders. De verdediger steekt niet onder stoelen of banken dat hij zich meer Catalaan dan Spanjaard voelt; hij sloeg de uitnodiging om voor het Spaanse elftal te spelen zelfs af. Overigens werd hij ook ooit uitgenodigd door Subcomandante Marcos (een beruchte guerrillaleider met een bivakmuts op) om een wedstrijd te komen spelen met het gewapende Zapatistisch Nationaal Bevrijdingsleger in Mexico. Waarschijnlijk kreeg de persvoorlichter van FC Barcelona een hartaanval na het binnenkomen van dit verzoek, maar uiteindelijk besloot Oleguer te weigeren.

Oleguer met Barcelona in de Champions League-finale van 2006. (Foto: Proshots)

Wel speelde hij zes interlands voor het Catalaanse elftal, waarvan de laatste onder de toenmalige bondscoach Johan Cruijff. Voor Oleguer draaide voetbal niet om status of geld, maar om kameraadschap en het verdedigen van de eer van je club (en in zijn geval ook Catalonië). Hij was niet zo gehecht aan dure spullen of een kast van een huis met zes jacuzzi’s, aangezien hij jarenlang met vrienden in een doodgewoon flatje woonde. Denk aan de setting van Friends, maar dan met minder vrouwen en meer antikapitalistische gesprekken.

Oleguer speelde samen met onder meer Ronaldinho en Eto’o, mannen met auto’s als ruimteschepen. De Catalaan reed zelf in een aftands Volkswagenbusje, een mooie metafoor voor de degelijke verdediger tussen de supersterren. In dat busje reed hij in 2007 ook samen met zijn vriend Roc Casagran het land door om zijn boek te promoten. In het literaire werk, De weg naar Ithaka genaamd, schrijft Oleguer over onder meer jeugdanorexia en fascisme, maar ook over lichtere onderwerpen zoals zijn liefde voor tennis. Overigens reisde de verdediger in zijn periode bij FC Barcelona doorgaans met het openbaar vervoer, omdat dat beter voor het milieu is. Zo kon het gebeuren dat je op een vroege maandagmorgen naast een Champions League-winnaar in de metro zat.

Advertentie

Het is één van de talloze enorme verschillen tussen Oleguer en zijn ploeggenoten. Waar zijn medespelers voetbalden op felgekleurde schoenen met namen als ‘Nike Hypervenom Lightning Zero Sense 3000 X Formula’, speelde de Catalaanse verdediger het liefst gewoon op zwarte sloffen. Een tijdje speelde hij zelfs zonder gesponsorde schoenen, toen Kelme besloot het contract met hem te beëindigen na zijn politiek getinte uitspraken. In een artikel zette Oleguer zijn twijfels bij de Spaanse Hoge Raad, die weigerde om Iñaki de Juana Chaos, een gevangen ETA-terrorist in hongerstaking, vrij te laten. En passant liet hij meteen ook even weten geen vertrouwen te hebben in de Spaanse democratie. Uiteindelijk kreeg Oleguer, de nachtmerrie van iedere PR-afdeling, een sponsorcontract bij Diadora. De inkomsten hiervan schonk hij aan een goed doel.

In 2008 ging de Catalaan voor het eerst in het buitenland spelen. In meer dan 150 officiële wedstrijden voor FC Barcelona had hij precies één competitiedoelpunt gescoord. Die goal droeg hij op aan een veertienjarig jongetje dat werd opgepakt nadat hij tegen de burgemeester van zijn woonplaats protesteerde. Uiteindelijk koos Oleguer voor Ajax. Daar kwam hij terecht in een peperdure, door trainer Marco van Basten samengestelde selectie met opvallende spelers uit alle windstreken, zoals Eyong Enoh, Miralem Sulejmani en haargod Kennedy Bakircioglu. In de beginperiode speelde Oleguer vrijwel altijd, maar naarmate het seizoen vorderde werd dat (mede door blessures) minder. Uiteindelijk verloor hij zijn basisplaats.

Advertentie

Oleguer op de bank van Ajax met Siem de Jong en Marko Pantelic. (Foto: Proshots)

In zijn tijd bij Ajax slofte hij voornamelijk vrij anoniem over het veld. Het meest gedenkwaardige moment in zijn periode daar was toch wel dat de verdediger in 2010 opdook in een krakersprotest in het centrum van Amsterdam. Met een camera legde de linkse Catalaan het tafereel vast. En dat werd, je raadt het al, ook weer door een camera vastgelegd. Zo kwam een voormalig Champions League-winnaar, met een backpack en een camera bij zich, in de hoedanigheid van kraker met z’n kop op televisie. Het zal zijn toenmalige medeverdediger Gregory van der Wiel niet gauw overkomen.

Een jaar later nam hij op 30-jarige leeftijd afscheid van Ajax en van de voetbalwereld. Hij was van plan was om een wereldreis te maken, om zijn horizon nog wat verder te verbreden. In 2012 speelde hij nog wel een paar wedstrijden voor AD Guíxols, een Catalaanse club uit de vijfde divisie van Spanje (de keuze is blijkbaar niet enorm als je in Catalonië wilt spelen en nét niet goed genoeg meer bent voor Barça). In juni 2012 speelde hij zijn laatste wedstrijd voor de club met een kunstgrasveld met van die rare gele strepen en reclameborden die de plaatselijke pittige worst aanprijzen. Het leek erop alsof Oleguer zelf de enige was die het niet raar vond dat een voormalig topvoetballer op dat niveau rondliep.

Een paar maanden later stelde hij zich namens de CUP kandidaat voor de Catalaanse parlementsverkiezingen. Helaas bleek een plek in het parlement voor Oleguer, die tegenwoordig regelmatig een brilletje en twee oorbellen draagt, niet haalbaar. In 2015 stond hij op de kieslijst voor het Catalaanse Crida per Sabadell bij de Spaanse gemeenteraadsverkiezingen.

In een tijd waarin het steeds vaker gaat over de opkomst van extreemrechtse politici biedt de voormalig ploeggenoot van onder meer Lionel Messi een ultralinks alternatief. Oleguer, die bij Ajax een tijdje de best verdienende speler was (hij streek in een jaar zo’n 1,1 miljoen euro netto op, zo berekende het FD), komt nu op voor de minderbedeelden. Daarnaast zet hij zich ook in voor duurzame energie en duikt hij af en toe op als politiek activist, om zich in te zetten voor de onafhankelijkheid van Catalonië. Na alle jaren waarin hij kritiek op de regering had, krijgt hij nu zelf de kans om eens op de stoel van een politicus plaats te nemen. De enige band die hij nog met voetbal heeft, is dat hij bij Crida per Sabadell nummer 23 op de kieslijst was, zijn vroegere rugnummer bij Barcelona.

Mis niets! Like VICE Sports Nederland voor je dagelijkse dosis ijzersterke sportverhalen.