Hoe ontslagen PSV-talent Geraldo Antonio veranderde in rapper Chamo

Geraldo Antonio heeft een verhaal te vertellen. Vijf jaar geleden werd hij gezien als een groot voetbaltalent. Hij had veel vrienden, lachte met iedereen en had een contract bij PSV. Maar toen werd hij ontslagen, lukte het niet meer met voetballen en stopte hij met de sport. Al zijn zogenaamde vrienden verdwenen als sneeuw voor de zon. Antonio (23) bleef achter.

Als VICE Sports hem opzoekt in Hengelo, waar hij nu aan zijn muziek werkt, draagt hij Gucci-slippers onder zijn voeten, een Adidas-shirtje om zijn schouders en een trainingsbroek. Voordat hij voetbalprof werd, zat Antonio bij Broederliefde. Nu hoopt hij als rapper onder de naam Chamo ook succes in de muziek te halen. We spreken hem in Hengelo over zijn kapotte voetbalcarrière, jeugd zonder ouders en de eerste single van Chamo.

VICE Sports: Ha Geraldo, wat heb je gedaan sinds je ontslag bij PSV?
Geraldo Antonio: Ik heb daarna nog kort voor Sparta en Santa Clara in Portugal gespeeld. Dat werd niks. Daarna had ik er gewoon een punt achter moeten zetten, maar ik wilde dat nog niet uitspreken. Dan gaan mensen boos worden, dacht ik. Daarom ging ik nog effe door, bij de amateurs. Maar ik had er geen plezier meer in.

Heb je er geen spijt van dat je bent gestopt met voetbal?
Nee hoor. Ik ben misschien gefaald als voetballer en dat is niet niks, maar daarvoor was het leven ook niet makkelijk. Ik weet waar ik vandaan kom.

Waar kom je vandaan?
Ik ben geboren in Angola en jong naar Nederland gekomen met mijn drie oudere broers. De meeste mensen weten niet dat ik mijn ouders niet ken. We gingen naar pleeggezinnen toen we aankwamen in Nederland. Ik heb bij pleeggezinnen in Schenkel en Waddinxveen gewoond, voordat ik uiteindelijk bij mijn oudste broer mocht wonen in Rotterdam.

Hoe zag jouw leven er toen uit?
Mijn broers waren ouder dan ik, maar ook jong. Zij waren vaak weg. Daar bedoel ik niks verkeerds mee. Soms was ik een week alleen thuis, ging ik thuis van alles doen met vrienden, meisjes erbij. Ik maakte mijn eigen regels. Op mijn arm heb ik drie kaarten laten tatoeëren met de initialen van mijn broers. Dat waren de kaarten die ik had in het leven.

Je kwam al snel in de jeugdopleiding van Excelsior terecht. Hoe was het voor jou als voetbaltalent zonder ouders die je konden steunen?
Voordat ik naar Excelsior ging, speelde ik bij Be Fair. Ik herinner me nog goed dat ik daar altijd met de fiets naar de training kwam, dan zag ik altijd hoe een vriend van me werd afgezet door zijn ouders. Ik voelde echte pijn als ik dat zag. Snap je? Als goede matties van me nu weleens naast mij op de bank met hun moeder zitten te bellen, doet dat gewoon wat met mij, want ik ken dat niet. Ik weet niet wat moederliefde of vaderliefde is.

Hoe was jouw relatie met je broers?
Broers horen elkaar een beetje belachelijk te maken, ruzie te maken en te lachen. Ik heb zo’n band nooit gehad met mijn broers. Omdat ik geen ouders heb gehad, probeerden mijn broers die rol een beetje te spelen. Dus het werd een scrimmage. Ik miste eigenlijk mijn ouders en broers tegelijk, en zij probeerden een beetje allebei te zijn. We liepen elkaar mis. Voor hen was het ook geen makkelijke job.

Daarom maakt het me soms boos dat mensen een oordeel over mij hebben. Want heel veel mensen weten niet eens de helft. Toen ik naar de D1 van Excelsior ging, bracht een van mijn broers me weleens naar voetbal. Ik was het niet gewend om familie langs de lijn te hebben, dus mijn broers mochten vroeger niet altijd direct bij mijn wedstrijden kijken. Normaal scoorde ik er op los, maar als mijn broers keken, verkrampte ik helemaal. Daaraan zie je dat ik normale kaders, een bepaalde basis, niet heb gehad.

Heeft dat ook een rol gespeeld in je verdere voetbalcarrière?
Sowieso. Ik was gewend mijn eigen regels te maken en dat was allemaal geen probleem toen ik als groot talent werd gezien. Maar toen ik bij Jong PSV een schorsing kreeg voor natrappen en mijn basisplaats verloor, kon ik daar niet mee omgaan. Die mentaliteit keerde zich tegen me. Dat is wat er met mij is gebeurd bij PSV. Ik kreeg woorden met de trainer en heb dingen gezegd die ik niet had moeten zeggen. Daarom werd mijn contract verscheurd.

Verwijt je het PSV dat de club je heeft ontslagen?
PSV heeft mij de beste les uit mijn leven gegeven door me te ontslaan. Na PSV ben ik wakker geworden. Daarvoor heb ik altijd geleefd als een kind met geld.

Denk je dat de voetbalwereld genoeg kijkt naar de persoon achter de voetballer?
Ik wil daarover wat zeggen richting de voetbalwereld. Leer mensen ook te leven als je ze in de A1 hebt, niet alleen als ze je veel geld maken. Voetbalclubs zijn alleen gericht op wanneer jij daar bent. Er wordt heel weinig gekeken naar andere kaders. Kijk niet alleen naar het moment als een speler op de club is. Er zijn misschien jongens die elke dag lachen op de training, maar elke dag thuiskomen in een hel. Probeer die mensen ook te zien.

Ik denk dat veel clubs er vanuit gaan dat alles buiten het voetbal voor de ouders is.
Maar wat nou als je geen ouders hebt? Wat nou als jij altijd die jongen bent die altijd alleen naar je training van AZ in Alkmaar moet gaan? Wat nou als jij die jongen bent die in zijn eentje bij zijn evaluatiegesprek moet zitten, omdat je oudere broer aan het werken is? Dan moet je op je veertiende met de trainer gaan praten over je gedrag, maar wat ga je dan tegen hem zeggen? Dan ga je een grote mond geven, want je weet niet anders.

Heb je een voorbeeld van een club waar dit wel goed ging tijdens je carrière?
Marco van Lochem, hoofd jeugdopleiding bij Excelsior, is echt als een vader voor me geweest toen ik daar speelde. Ik heb veel respect voor hem. Ik had niet veel, geen ouders, niks. Dus voetbalschoenen, onderbroeken, sokken en dat soort dingen kreeg ik allemaal van hem. Ik hoefde het niet eens mee naar huis te nemen, het werd gewoon allemaal op de club gewassen, terwijl ik nog maar een D’tje was. Hij toonde begrip voor mijn situatie.

Waarom zit je nu hier in Hengelo?
Omdat ik hier rust heb en aan mijn muziek kan werken. Ik wil niet meer als die voetbaljongen gezien worden. Daarom heb ik ook mijn naam op Facebook veranderd. Mijn gezicht is verbonden aan PSV en aan Broederliefde, zo voel ik dat. Als ik uit ga in Rotterdam, is dat waarop mensen me aanspreken. ”He, jij bent toch die jongen die bij PSV zat?”, zeggen ze. “He, wanneer kom je weer eens langs met de jongens van Broederliefde?” Maar ik ga allang niet meer met die jongens om. Het blijft me toch achtervolgen. Ik krijg de ruimte niet om een nieuwe ik te creëren.

Waarom heb je geen contact meer met Broederliefde?
De jongens van Broederliefde waren mijn jeugdvrienden via het voetballen. We voetbalden altijd op het pleintje in Spangen. Zo zijn wij vrienden geworden en naar elkaar toegegroeid. Zij maakten muziek en ik was puur bezig met voetbal. Ik wilde ook muziek maken, dat vond ik leuk, daarom deed ik af en toe wat mee. Zo zijn we met elkaar door het leven gegaan. We hadden echt een goede vriendschap vroeger, maar zij gingen de muziek in, ik de voetbalwereld. Zij leefden in de nacht, ik in de ochtend. We zijn uit elkaar gegroeid.

Je zei net dat je niet meer als die voetbaljongen gezien wil worden. Waarom zit dat je dwars?
Voetbal was alles wat ik had. Ik voetbalde, verdiende al jong wat geld en was daarom interessant voor iedereen. In de jeugd werd ik al Gerra Gucci genoemd. Ik was altijd op mijn Gucci. Ik had altijd iets extra’s vergeleken met de andere jongens. Ik lachte met iedereen en had veel vrienden. Maar toen ik stopte met voetballen, ging iedereen langzaam weg.

Daarom weet ik niet of ik al die vrienden had opgebouwd omdat ik altijd wat extra’s had als voetballer, of omdat zij echt met me waren omdat ik Geraldo was. Dat geldt zelfs voor mijn eigen familie. Een van mijn broers heeft eens gezegd dat hij zou stoppen met werken als ik het gemaakt zou hebben als profvoetballer. Maar toen stopte ik met voetballen, kon hij niks meer krijgen en nu hebben we elkaar al twee jaar niet gesproken. Mijn andere broers spreek ik ook niet meer. Ik heb door dat alles trust issues gekregen.

Waar merk je aan dat je mensen minder vertrouwt?
Ik merk dat ik vroeger veel meer lachte, echt lachte. Als je een muntje op de grond liet vallen, kon ik al stuk gaan. Ik zat in een lekkere flow. Dat is voorbij. Ik ga ook twijfelen aan mensen die het wel verdienen, eerlijk zijn, me willen helpen en naar me willen luisteren. Een mattie van mij appte me laatst: “Broer, je hoeft niet altijd zo te zijn. Ik begrijp jou, maar mensen willen je niet naar beneden halen.” Dat doet me wel wat, omdat zo’n jongen ziet dat ik niet echt comfortabel ben. Ik geef misschien tot 80 procent, maar ik hou de rest altijd achter. Dat is ook niet leuk voor een ander om te zien, dat ik niet helemaal vertrouwen heb.

Hoe heb je de muziek weer opgepakt de laatste tijd?
Ik ben eerst naar Rotterdam Airlines gegaan. Ik ben heel goed met Stuntman Papi, Jairzinho. Vroeger, toen ik nog echt klein was, gingen we weleens bij hem thuis samen muziek maken. Ik had een goed gesprek met hem en zei dat ik weer wat wilde doen in de muziek. Hij wilde me helpen en we gaan binnenkort ook samenwerken. Ik ben daarna zelf achter dingen aangegaan. Ik kende de beatmaker van mijn eerste single “Voor ik Broke Was” al langer, regelde zelf de clip en creëerde een team bij elkaar.

Wat betekent jouw artiestennaam Chamo?
Chamo is een Spaans woord, Dominicaans-achtig. Het staat voor jongens die altijd fris zijn, met die haren naar achteren en zo. Ik ben altijd fris, daarom vond ik dat ik de naam Chamo wel verdiende. Een Dominicaanse vriend van me heeft mij die naam ooit gegeven. Chavus zijn het tegenovergestelde, niet frisse jongens.

Wat voor verhalen ga je vertellen als Chamo?
Ik ga jou levenslessen geven. Ik ga jou laten dansen op een verhaal. Soms maak ik iets voor als je uitgaat, soms iets voor als je aan het flexen bent, soms serieuze dingen. Ik was een allround voetballer: linksbuiten, rechtsbuiten, spits, nummer tien en tweebenig. Zo ben ik als artiest ook. Ik wil datgene wat ik in mijn 23 jaar heb meegemaakt en geleefd verwoorden in mijn muziek, snap je? Ik ben emotioneel gebonden met dingen.

Ik weet dat wat ik ga maken veel mensen gaat raken, want er zijn meer mensen die leven wat ik leef dan mensen die leven wat Messi of Ronaldo leeft. Ik heb mijn eerste nummer naar veel voetballers gestuurd, die zeggen dat die pokoe hun raakt. Ik hoef ook geen shows en zo. Ik maak muziek omdat ik mezelf wil uiten. Ik wil dat mensen dat horen en zien.

Waar gaat je eerste single, Voor Ik Broke Was, over?
Ik heb nooit het grote geld verdiend als voetballer, maar ik had als voetballer wel rijkdom aan ervaringen. Daar gaat het over. Ik had veel vrienden en speelde met jongens als Memphis Depay, Zakaria Bakkali en Georginio Wijnaldum. Als ik nu naar Youtube ga en mijn naam intyp, zie ik een video waarin ik scoor uit een voorzet van Memphis.

Ik heb onder Phillip Cocu, Boudewijn Zenden en Ruud van Nistelrooij mogen trainen. Daar krijg ik nog steeds een warm gevoel van, dat ik dat heb mogen meemaken. Dat is nu allemaal weg. Ik heb daarna veel op straat gelopen. Maar het is lang genoeg donker geweest. Ik wil weer het licht in. Ik probeer met muziek iets leuks en creatiefs te doen.

Ben je op straat een boef geweest?
Ik heb geen mensen pijn gedaan en ben niet veroordeeld, maar heb wel veel op straat gelopen met mensen die verkeerde dingen doen. Daar kan ik eerlijk over zijn.

Gaat je familie ook in je muziek voorkomen?
Mijn familie is een gesloten boek. Dus nee. Dat boek gaat niet meer open. Dat boek gaat in de kast. Dat is fucked up, maar de realiteit. Vrienden kan je kiezen, familie niet. Ik heb nu mijn vrienden om me heen echt uitgekozen. Ik heb het gevoel dat ik nu de juiste mensen om me heen heb om mijn ding te doen. Als er nu iets fout gaat, is dat mijn keuze geweest.

Stel dat je muziek niks wordt en je een kantoorbaan moet nemen, wat zou je daarvan vinden?
Ik zou het niet erg vinden. Ik zweer het, dat meen ik echt. Maar zolang ik de mogelijkheid heb om iets anders te doen, wil ik dat proberen. Als dat allemaal niet lukt, moet ik wel eten. Ik wil ook kinderen maken, misschien wel zeven of acht. Dan moet ik toch werken.

Wat voor vader ga je zijn?
Ik ga flexen met mijn kinderen man. Zo’n vader word ik. Alles wat ik niet heb gehad en gezien als kind ga ik proberen mogelijk te maken. Dat is al op zijn minst mijn aanwezigheid. Ik heb sowieso snel gewonnen in mijn leven. Ik ben veel gevallen, maar heb al veel gewonnen. Ik ben gewoon blij, want ik weet: ik had ook ergens anders kunnen zijn.

Dit is een interview uit de serie Het Nieuwe Leven, waarin gestopte profvoetballers vertellen over hun nieuwe carrières. Zie hier alle verhalen uit deze serie.

—

Mis niets! Like VICE Sports Nederland voor je dagelijkse dosis ijzersterke sportverhalen.