Hoe voetballer Shelton Spier ontsnapte aan de Griekse maffia

Shelton Spier heeft gekke weken achter de rug. Hij tekende op 11 augustus bij de Griekse voetbalclub Agia Paraskevi, maar binnen een week vluchtte hij halsoverkop terug naar Nederland. De twintigjarige verdediger, die eerder in de jeugdopleiding van Watford speelde, schrok zich een hoedje van de corruptie bij Agia Paraskevi.

Nu is Shelton vanuit Nederland op zoek naar een nieuwe club. VICE Sports sprak de jonge profvoetballer om te horen wat hij meemaakte in Griekenland. Dit is zijn verhaal.

“Agia Pareskevi bracht het als groot nieuws toen ik er tekende. Ik werd gepresenteerd met een hoop pers erbij en kreeg onder de tafel een paar duizend euro tekengeld, in cash. Veel supporters van de club kwamen naar mijn eerste training kijken, omdat ze hoorden dat ik bij Watford had gespeeld. Dat vonden ze tof, een speler van een club uit de Premier League. Ze wilden met me op de foto. Ik appte mijn vrienden blij: ‘Dit seizoen moet ik het laten zien.’

Tegelijk met mij hadden nog vier jongens getekend bij Agia Paraskevi. De trainer en de technisch directeur kwamen de dag na onze presentatie naar onze appartementen. Ik hoorde hen eerst in het Grieks ruzie maken met de andere aankopen. Ik zag dat de jongens een deel van hun tekengeld teruggaven aan de trainer. Ik vond dat vreemd en stopte mijn tekengeld uit voorzorg in de zool van een schoen in mijn tas. Wat bleek nou? Die jongens waren door dezelfde Griekse zaakwaarnemer als ik naar Agia Paraskevi gebracht. De club wilde dat we allemaal 800 euro van ons tekengeld in zouden leveren, dat zou dan naar de zaakwaarnemer gaan.

We hadden dat vooraf helemaal niet zo afgesproken. Het stond nergens op papier, dus ze hadden het recht niet dat te eisen. Ik ging er tegenin. De trainer en technisch directeur werden boos en dreigden. “Als je het geld niet geeft, kan je je biezen pakken,” zeiden ze. Ik had er een slecht gevoel bij. Stel nou dat ik een keer een slechte wedstrijd zou spelen, zou de club me dan ook gaan bedreigen? Ik zei dat ik het goed vond om te vertrekken, maar dan wel het volledige tekengeld met me mee zou nemen naar Nederland.

Op dat moment haalden ze er een andere man bij, waarvan ik denk dat hij de club zwart financiert. Hij was van de Griekse maffia. Ze namen me mee naar een kantoortje. Daar trok die maffiaman zijn shirt omhoog, in zijn gordel zat een groot pistool. Dat richtte hij op mijn been. De trainer vertaalde zijn woorden voor me en zei: ‘We geven je vijf minuten de tijd om hierover na te denken, anders zorgen we dat je nooit meer kunt voetballen.’ Ze stapten de ruimte even uit om me bedenktijd te geven. Ik wist dat ik vijf minuten had en dacht: ik klim uit het raam en ga er gewoon vandoor, sprinten. Maar één ding weet ik zeker: ik neem dat tekengeld mee.

Ik twijfelde nog even en appte mijn vrienden in een groepsapp wat ik moest doen. Ze geloofden me niet toen ik vertelde wat er gebeurde. Ze begonnen grapjes te maken. ‘Maak een selfie met ze,’ zei een goede vriendin van me. Daar had ik niet zoveel aan in die situatie. Ik stopte mijn telefoon weg, klom uit het raam en rende keihard naar mijn appartement. Daar pakte ik mijn tas en mijn rolkoffer, en rende daarna het appartement uit op mijn slippers. Maar wat gebeurde er? Die trainer en die maffiaman zagen me rennen.

Ze kwamen in een auto achter me aan. Ik rende zigzaggend door de straten over het eiland. Het was alsof ik in een film was beland. Ik kwam hijgend aan op een kruispunt en een Griekse vrouw in een auto zag dat ik in paniek was. ‘Wat is er?’ vroeg ze. Ik was helemaal buiten adem en kon alleen maar ‘help’ zeggen. Ze zei dat ik in de auto moest springen, het was een soort pickup-truck, dus dat deed ik. We reden weg en toen zei ze opeens: ‘Wacht eens even, ben jij de jongen die hier gister bij Agia heeft getekend?’

Ze had mijn gezicht in de media gezien, omdat mijn komst daar lokaal nieuws was. Ik legde uit waarom ik op de vlucht was. De vrouw begreep het meteen en legde uit dat er veel maffia in Agia Paraskevi zit. Ze vroeg waar ik heen moest. ‘Het vliegveld, ik moet weg,’ zei ik. Dat was te ver voor haar, maar ze kon me wel afzetten bij een tankstation en een taxi bellen. Toen we stopten bij het tankstation, reed de trainer van Agia Paraskevi net langs, op zoek naar mij. Hij zag me niet. We hebben een taxi gebeld, die me voor 150 euro naar het vliegveld kon brengen. Die 150 euro maakte me niet uit, ik had toch dat tekengeld.

Mijn telefoon ging leeg in de taxi, dus ik vroeg de taxichauffeur me naar een hotel dichtbij het vliegveld te brengen. Daar heb ik eerst geregeld dat ik niet officieel bij Agia Paraskevi onder contract kwam te staan. De overschrijving van mijn vorige club, SV Hö-Nie, moest nog doorkomen. Ik belde SV Hö-Nie op en legde de situatie uit. Ze begrepen het en zorgden dat de overschrijving niet doorging. Ik kreeg ondertussen telefoontjes van Agia Paraskevi dat ze me op zouden wachten op het vliegveld.

Ik twijfelde even of ik de boot naar het vasteland van Griekenland moest pakken en dan vanaf Athene moest vliegen. Maar ik besefte dat Agia Paraskevi me op het vliegveld waarschijnlijk niet veel kon maken.

Ik zocht voor de zekerheid een vlucht uit die om vier uur ‘s nachts via Athene naar Brussel zou gaan, in plaats van naar Amsterdam. Via Brussel zou ik dan wel naar Amsterdam reizen. Ik bestelde weer een taxi en ben midden in de nacht weggereden. Op het vliegveld zag ik niemand van Agia Paraskevi. Ik ben snel ingecheckt en naar de gate gegaan. Pas toen ik in het vliegtuig zat, voelde ik me echt veilig. Er viel een last van mijn schouders en ik zakte onderuit. Ik heb toen een selfie met het overgebleven tekengeld gemaakt en die naar Agia Paraskevi gestuurd. ‘I’m gone,’ zei ik erbij.

Ik ben blij dat ik van die corrupte club weg ben gekomen, maar door al dat gedoe zit ik nu wel zonder club. De transferperiode is bijna afgelopen, dus bijna alle clubs zitten al vol. Ik heb wel aanbiedingen gehad van clubs uit landen als Cyprus en Armenië, maar daar heb ik geen trek in. Voor hetzelfde geld kom ik daar en is het weer chaos. Misschien dat ik bij een amateurclub ga spelen om wedstrijdritme op te doen tot de volgende transferperiode.

Het zou mooi zijn als er wat op een lager niveau in Engeland of iets in Nederland zou komen. Allemaal mensen benaderen me via LinkedIn en zeggen dat ze me kunnen brengen naar een team uit de Jupiler League of een beloftenteam van een Eredivisieclub, maar daarna het ketst altijd af. Dat doet pijn, maar ik ga keihard trainen om fit te blijven. Ik weet zeker dat het goed gaat komen. Ik ben pas twintig.”

Dit is een verhaal uit de rubriek Ongewenst Transfervrij, waarin VICE Sports profvoetballers aan het woord laat die graag weer willen spelen, maar door hun eigen fouten of botte pech geen club hebben. Zie hier alle verhalen uit deze serie.

—

Mis niets! Like VICE Sports Nederland voor je dagelijkse dosis ijzersterke sportverhalen.