In de tattooshop met voetballer Sem de Wit

Sem de Wit is 22 en voetbalt sinds twee jaar in Noord-Amerika. Eerst bij Vancouver Whitecaps, nu bij FC Cincinnati. Het plotselinge avontuur bij Vancouver Whitecaps greep hij twee jaar geleden met beide handen aan, nadat hij in Nederland zonder club kwam te zitten. Volgens Sem kwam dat door een imagoprobleem.

Hij versleet op jonge leeftijd een hoop clubs in Nederland en ging nergens lekker weg. Dat terwijl hij nog bij Oranje -17 en Oranje -18 speelde. Momenteel geniet hij van een vakantie van ruim zeven weken in Nederland. VICE Sports ging met Sem mee naar Tattoo Pijkie in zijn geboorteplaats Harderwijk, waar hij een tatoeage liet zetten. Hij vertelt over zijn tatoeages, Gucci-schoenen, Facetimen, Amerika en oorbellen.

VICE Sports: Ha Sem, wat ga je laten zetten?
Sem de Wit: Ik laat een grote, sterke leeuw zetten op mijn rechterbovenbeen. Rechts is mijn goede been, vandaar. Hij moet vandaag wel af, want ik vlieg al bijna terug naar Cincinnati.

Dit is volgens mij niet je eerste tatoeage.
Nee klopt. Ik heb er een heleboel, allemaal hebben ze een persoonlijke betekenis. Voorlopig houd ik ze nog even bedekt onder mijn kleding om niet een slecht beeld van mezelf neer te zetten. Het is trouwens leuk dat jullie hier in de tattooshop zijn hoor, maar dit zal weer bijdragen aan mijn slechte imago in Nederland.

Is jouw imago er hier zo slecht aan toe dan?
Volgens mij wel. Toen ik op mijn zeventiende doorbrak bij Almere City en daar 23 wedstrijden speelde, zette ik aan het eind van het seizoen mijn eerste tatoeage, op mijn arm. Dat viel blijkbaar niet goed. In mijn tweede seizoen zat ik ineens op de bank. We hadden dezelfde trainer en dezelfde groep. Ik snapte het niet. Toen gingen er ineens verhalen rond.

Wat voor verhalen?
Ik zou een probleemgeval zijn. In de stad hangen, tatoeages laten zetten, alleen maar uitgaan, drinken en niet met voetbal bezig zijn. Klopte helemaal niets van. Mijn moeder is voedingsdeskundige en ik lette juist heel erg op mijn eten. Maar ik was zeventien, niemand geloofde me. Dat maakte me boos, want ik werd onterecht beschuldigd van dingen. Toen ben ik via FC Dordrecht naar ADO Den Haag gegaan.

Hoe was je tijd bij ADO Den Haag?
Bij ADO Den Haag heb ik mijn mooiste periode in Nederland gehad, ook al was het maar voor vier maanden en speelde ik niet. Maar ADO is zo’n mooie volksclub, met een prachtige sfeer. We hadden een topselectie en ik woonde daar mooi. Maurice Steijn had mij naar Den Haag gehaald, maar hij was al ontslagen voordat ik er kwam. Henk Fraser werd de nieuwe trainer. Henk zei me dat ik niet veel minuten zou maken. Dus ik mocht kiezen: geduld hebben of elders op huurbasis spelen. Toen heb ik een fout gemaakt.

Welke fout maakte je dan?
Ik had geduld moeten hebben bij Jong ADO. In plaats daarvan nam ik contact op met Marco Boogers, de technisch directeur van FC Dordrecht, of ik terug mocht komen. Heel dom, want ik speelde niets bij FC Dordrecht toen ze in de Jupiler League zaten, maar keerde terug toen ze gepromoveerd waren. Dat was geen handige actie. Het begon nog prima, met een 1-2 zege bij Heerenveen. Zonder speelminuten voor mij helaas, maar ik mocht mee. Dat gebeurde daarna bijna niet meer.

Hoe ging jouw tijd bij Fortuna daarna?
Ik wilde eigenlijk terug naar ADO, maar dat kon niet. Daarom kocht ik mijn contract af. Ik tekende een nieuw contract voor een half jaar bij Fortuna Sittard. Ik was er tevreden en speelde vrijwel alles. Peter van Vossen was daar destijds de trainer en hij zag wat in mij.

Hij zei: “Zoek geen nieuwe club in de zomer, ik zorg ervoor dat jij een driejarig contract krijgt. Ik geef je mijn woord, jij bent hier volgend seizoen.” Daar vertrouwde ik op, maar het duurde lang. Ik kreeg lastig contact met Fortuna en plots werd me verteld dat het contract er niet meer in zat. De voorbereiding was al gaande en ik kon nergens meer terecht.

Dat klinkt niet fijn.
Ik zat ineens zonder club, dus dat wat niet fijn nee. Acht maanden lang heb ik geprobeerd een nieuwe club te zoeken. Ik trainde een tijd mee bij PEC Zwolle, maar speelde daar als een natte krant. Ondertussen werkte ik bij mijn vader in het bedrijf, want er moest toch geld binnenkomen.

In een bedrijf werken, dat is zeker niet de planning die jij voor ogen had?
Nee, integendeel. Toen ik werkte, keek ik met enorme spijt terug op mijn periode Nederland. In heel korte tijd ben ik van club naar club gehopt. Dat is niet fijn, want nergens heb ik lekker afgesloten. En ik zat bij Oranje -17 en -18, met onder meer Riechedly Bazoer, Nathan Aké, Tonny Vilhena, Daley Sinkgraven. Ik kan niet echt zeggen waar het fout is gegaan. Spijt is een groot woord, maar waar fouten worden gemaakt, hebben twee mensen schuld. Ik ben zelf ook geen heilige en heb geen handige acties verricht.

Wat zijn dingen die je nu anders zou doen dan?
Ik zou mijn geld nu heel anders besteden bijvoorbeeld. Voor iemand van zeventien jaar verdiende ik heel veel geld. Kwam ik op de club met Gucci-schoenen, een outfit van drieduizend euro of een duur horloge. Zo ontstaat er een beeld van je. Eigenlijk snap ik dat niet, want je moet doen wat je zelf wil, maar handig was het niet. Als jonge jongen zie je dat niet. Nu kom ik gewoon in een trainingspak op de club. Dan vermijd je de scheve gezichten. Net zoals bij Memphis Depay. Kijk, ik vind het geen probleem als hij een hoed draagt, maar je kan zo’n stempel voorkomen.

Zijn dat dingen waar je aan stoort, die bemoeienis van anderen?
Zeker, laat gewoon iedereen doen waar hij zich goed bij voelt. Jan van Halst had onlangs ook commentaar op Paul Pogba, omdat hij de warming-up deed met oorbellen. Pogba zou volgens Van Halst enkel met zijn uiterlijk bezig zijn en niet met de wedstrijd, en dus tien procent minder spelen. Dat slaat toch nergens op? Ik doe ook de warming-up met oorbellen, maar totaal niet met de intentie voor mijn uiterlijk. Mijn oorbellen moeten uit bij de wedstrijd, dus dan doe ik ze uit. Niet eerder. Al die vooroordelen van mensen, ik word daar wel moe van. Kijk naar die jongens met tatoeages hier. Hun nek zit er helemaal onder, maar het zijn gewoon lieve jongens als je ze kent.

Wat heb je geprobeerd om een nieuwe club te vinden toen je zonder zat?
Omdat het allemaal behoorlijk lang duurde, zette mijn broer een compilatievideo van mij op YouTube. Die werd blijkbaar ergens in Noord-Amerika gedeeld, want de views op YouTube stegen ineens flink. Het filmpje kwam ook terecht bij iemand van Vancouver Whitecaps, de mensen waren onder de indruk. Omdat ze Europese voetballers interessant vinden, boden me een proefperiode aan. Die heb ik met twee handen aangegrepen en zo ging ik naar Vancouver. Daar ben ik mijn broer nog altijd dankbaar voor.

Het klinkt alsof je een goede band hebt met je broer.
Ja, dat is zacht uitgedrukt. Ik lieg niet als ik zeg dat we minstens drie keer per dag Facetimen. Ik weet niet hoe het komt. We delen alles, echt alles. Hij is naast mijn broer ook gewoon mijn beste vriend. Als die tatoeage zo af is, ga ik gelijk Facetimen met hem. Hij moet hem als eerste zien. We hebben echt een intense band.

Dan was het in het begin wel lastig om ver van huis te zijn zeker?
Absoluut, de overstap naar Canada was wel even spannend. Ik was toen twintig, behoorlijk jong dus. En ver bij mijn familie vandaan. Maar wat ik daar en in de Amerikaanse voetbalcompetitie allemaal meemaak, beleven maar weinig leeftijdsgenoten. Toch verlang ik soms wel terug naar Europa.

Hoe was het leven in Vancouver?
Vancouver was geweldig, wat een stad. Die skyline, de natuur, de stad zelf: echt prachtig. Het leven was er heel mooi. Ik heb daar intens van genoten. Je hebt er alles, zelfs beren. Sportief was het ook top. Ik trainde met het eerste mee, maar speelde vooral in het tweede elftal. Aan het eind van het jaar werd ik verkozen tot Player of the Year en we haalden met het team de finale van de beker. Dat was geweldig. Bovendien hield ik er een transfer aan over naar FC Cincinnati, dus geslaagd was het zeker.

Wat voor club is FC Cincinnati?
Met FC Cincinnati speel ik in de United Soccer League, het tweede niveau van Amerika. Bij FC Cincinnati is de Zuid-Afrikaan Alan Koch trainer, mijn oude trainer bij Vancouver. Hij wilde me graag hebben. De wedstrijden worden vaak bezocht door families en FC Cincinnati heeft echt een mooie aanhang. Elke wedstrijd zitten er dertigduizend supporters op de tribune.

Ga je er lang blijven?
Na aankomend seizoen loopt mijn contract af en ben ik transfervrij, dan wil ik de stap naar de Major Soccer League maken. Misschien dat een club de gok wil nemen. Als dat is gelukt, is een stap naar een Europese club daarna ook makkelijker te maken.

Zou je willen terugkeren naar Nederland?
Nee, niet per se. Dan verkas ik liever naar het buitenland. België, Noorwegen, Zweden of Duitsland. Dat trekt me meer. In die landen ligt het niveau ook hoger denk ik. Het Scandinavische voetbal wordt wel onderschat hoor. Ik zeg overigens niet bij voorbaat nee tegen een Eredivisieclub, maar misschien mijd ik Nederland omdat ik er een negatief imago heb. Naar de Jupiler League wil ik in ieder geval niet meer terug.

—

Mis niets! Like VICE Sports Nederland voor je dagelijkse dosis ijzersterke sportverhalen.