Kirgizië wordt overspoeld met West-Afrikaanse spelers en niemand weet waarom
Jack Kerr

FYI.

This story is over 5 years old.

Sport

Kirgizië wordt overspoeld met West-Afrikaanse spelers en niemand weet waarom

Toen Olawale Sunday uit Nigeria vertrok voor een proef bij een professionele club in Rusland, dacht hij aan het begin te staan van een glorieuze carrière.

Misschien wist hij dat het moeilijk zou worden, maar hij zal nooit gedacht hebben dat hij na een paar jaar zou spelen voor slechts een fractie van het gemiddelde inkomen in een van de armste landen van Centraal-Azië. Maar dat was precies wat er gebeurde.

Sunday, die duizenden dollars bij elkaar had geschraapt om zijn zaakwaarnemer – een andere Nigeriaan – te betalen, kwam terecht in Dushanbe, de hoofdstad van Tadzjikistan, een land ten noorden van Afghanistan. Natuurlijk was het ooit onderdeel van de Sovjet-Unie, maar het ligt net zo ver van Moskou als dat het niveau van de nationale competitie verschilt van het niveau in de Russische top.

Advertentie

De voetballer was ver van huis en kon niet zonder resultaat met hangende schouders teruggaan, dus hij zette door. Hij bleef een tijdje in Tadzjikistan en verhuisde even later naar het noorden om zijn geluk te testen in Kirgizië. Daar speelde hij in de tweede divisie, toen hij David McArdle tegenkwam – een Schotse expat die blogt over voetbal in Centraal-Azië.

Het handelen in gelukszoekende voetballers in Europa is al langer een probleem. Veel voetballers betalen zogenaamde zaakwaarnemers flinke bedragen en komen uiteindelijk terecht bij matige clubs, in Frankrijk bijvoorbeeld. Volgens McArdle richten dat soort handelaars zich nu steeds op Centraal-Azië. De regio verschijnt bovendien nog niet echt op de radar van NGO’s die proberen het probleem tegen te gaan. McArdle denkt dat spelers als Sunday laten zien dat de regio wordt gebruikt als een dumpplek, maar ook als achterdeur van Europa.

“Nieuwe routes van ‘voetbalslavernij’ ontstaan in Centraal-Azië,” schreef hij. Het is een regio met weinig bekendheid in het Westen, en corruptie is er net zo vanzelfsprekend als een opkomende zon.

Maar er zijn ook veel West-Afrikaanse spelers die in Kirgizië wonen, die betere tijden hebben gekend dan Sunday. Bijvoorbeeld Daniel Tagoe, een Ghanees die op zijn negentiende naar Rusland verhuisde en vervolgens twee jaar later zijn coach achterna ging naar de hoofdstad van Kirgizië, Bisjkek. Ondertussen is het acht jaar later en is hij een van de vier West-Afrikanen die voor het nationale elftal van Kirgizië speelt.

Advertentie

Daniel Tagoe

“Ja natuurlijk ben ik blij,” zei hij na een WK-kwalificatiewedstrijd in het nationale stadion. “Mijn team [de club Drodoi Bishkek, red.] is het beste team van Kirgizië, dus ik krijg toegang tot alle faciliteiten, tot een appartement – alles. Ik voel me comfortabel, alsof ik thuis ben.”

Volgens de regels van FIFA kan een speler van land wisselen nadat ze daar vijf jaar hebben gewoond en er een paspoort hebben. Ook de Ghanees David Tetteh en Maka Kum uit Kameroen zitten met Tagoe in het nationale team. In 2013 werden zij de eerste spelers die zonder enige connectie met het land het shirt van Kirgizië aantrokken, en hun impact is enorm geweest.

Er is hier niks raars aan. Nationale teams, en dan vooral Aziatische teams, halen vaak spelers van buitenaf. Kijk bijvoorbeeld naar het elftal van Qatar over het afgelopen decennium. Volgens journalist Bektour Iskender is Kirgizië nu ook slimmer met het voetbal aan het omgaan. “David Tetteh scoorde al onze goals op de Asian Confederation’s Challenge Cup in 2013,” zegt hij. “Ik heb geen idee hoe hij in dit land terecht kwam, maar hij en de andere Afrikanen hebben ons voetbal veel geholpen.”

Er verandert veel in het Kirgizische voetbal, vertelt Bektour, net zoals er sinds de revolutie van 2010 veel in het land is veranderd. Er was een klein vacuüm voor een tijdje. De voorzitter van de lokale voetbalbond was verbannen en had als het ware zijn kantoordeur op slot gedraaid. Het nationale team speelde maar drie wedstrijden in drie jaar, waardoor ze uit de top 200 van de FIFA vielen. Maar sindsdien is de vriendjespolitiek en Sovjet-mentaliteit vervangen door een jonge generatie met nieuwe ideeën.

Advertentie

Het team presteerde boven alle verwachtingen op de Challenge Cup. De zomer erna speelden ze in een WK-kwalificatiewedstrijd Australië, de regerend kampioen van Azië, volledig van de mat. Ze misten alleen wat finesse in de aanval om het ook daadwerkelijk af te maken. Nog steeds waren ze, ondanks het 1-2 verlies, nationale helden na de wedstrijd. Fans bleven nog minstens een uur in het stadion, zingend, dansend en op zoek naar selfies met de spelers. Maar Tetteh – die toen geblesseerd was – zegt dat het land nog een veel sterkere voetbalcultuur moet ontwikkelen, vooral buiten de hoofdstad. De meeste Kirgiziërs zijn geobsedeerd met worstelen, gewichtheffen en kok-boru.

“Maar ze proberen het te verbeteren,” erkent Tetteh. Elke Afrikaan in Kirgizië heeft een uniek verhaal. Het maakt niet uit of ze het zwaar hebben of een nationale held worden, ze hebben allemaal hetzelfde doel: vertrekken naar een land met een grotere competitie.

“Het is mijn tweede thuis, maar als ik de kans krijg zou ik ook graag in een ander land spelen,” zegt Tagoe. “Waar dan ook, gewoon waar ze me willen. Elk land is goed, zelfs Kazachstan.”

Mis niets! Like VICE Sports Nederland voor je dagelijkse dosis ijzersterke sportverhalen.