Knokken in Rusland, Thaise avonturen en Ajax: het pad van Edgar Manucharyan
Foto's door: Proshots

FYI.

This story is over 5 years old.

Sport

Knokken in Rusland, Thaise avonturen en Ajax: het pad van Edgar Manucharyan

Misschien is hij een groot liefhebber van Full Moon Parties, massages en lekker eten, want voor het voetballen ga je doorgaans niet naar Thailand.

Edgar Manucharyan, het voormalige Armeense toptalent van Ajax, probeerde met een kung fu-trap van Cantona-achtige allure zijn tegenstander te vellen bij een enorme matpartij. Het zal veel Ajax-fans behoorlijk verbaasd hebben. In Amsterdam kon hij namelijk alleen door naar de bal te kijken al geblesseerd raken, maar nu kwam hij ongeschonden uit een soort geïmproviseerd kickboksgala.

Manucharyan groeide op in Yerevan, de hoofdstad van Armenië. Hij viel al gauw op als een extreem getalenteerde voetballer, misschien ook omdat ze er daar in Armenië niet zo gek veel van hebben. Hij debuteerde op 15-jarige leeftijd bij FC Pyunik, de lokale topclub die in die tijd een abonnement had op het kampioenschap (van 2001 tot en met 2010 werd de club elk jaar eerste). Manucharyan hoefde z’n ouders nog net niet te vragen of hij langer mocht opblijven om de avondwedstrijden te spelen, maar het scheelde niet veel.

Advertentie

Toen hij 17 was, maakte ook de rest van Europa (althans het gedeelte dat graag kijkt naar obscure voetbalwedstrijden) kennis met de Armeense aanvaller. In 2004 scoorde hij in een kwalificatiewedstrijd voor de Champions League tegen FK Pobeda twee keer en gaf hij een assist. Later bleek dat een speler en de voorzitter van Pobeda deze wedstrijd ‘gefixt’ hadden door tegen zichzelf te wedden, maar deden dat zo subtiel dat alle lof naar Manucharyan ging. In datzelfde jaar maakte de jongeling tevens zijn debuut voor de nationale ploeg van Armenië.

Manucharyan bij zijn presentatie met Lindenbergh en Rosenberg.

De statistieken van toptalent Manucharyan zullen liefhebbers van Football Manager doen watertanden. Op z’n zeventiende maakte hij 21 doelpunten in 22 competitiewedstrijden en werd hij uitgeroepen tot Armeens voetballer van het jaar. Natuurlijk, de Armeense competitie is misschien niet het epicentrum van het internationale topvoetbal, maar toch was er genoeg interesse voor hem vanuit grote competities. Hij liep stage bij onder meer Olympique Marseille en Bordeaux en ook Ajax, dat hem al twee jaar volgde, nodigde hem uit.

Manucharyan deed met Ajax mee in een oefenpotje tegen tegen FC Barcelona, maar brak al na veertien minuten zijn middenvoetsbeentje. Achteraf had dat al een enorm voorteken moeten zijn, maar achteraf telt niet in de voetballerij. Anders waren spelers als Atouba en Kerlon ook nooit naar Amsterdam gekomen. Ajax liet de international revalideren in Amsterdam en bood hem in het voorjaar van 2005 een contract aan. Voor de komst van de Armeense aanvaller associeerde iedereen in Nederland de naam Edgar voornamelijk met een bebrilde pitbull en de sketches van Debiteuren Crediteuren, en helaas maakte Manucharyan niet genoeg indruk om dit te veranderen.

Advertentie

Al vanaf de eerste minuut in Amsterdam werd hij achtervolgd door een spervuur aan blessures. In de uitwedstrijd tegen FC Utrecht mocht hij zich laten zien, maar ging hij geblesseerd en met betraande ogen van het veld af. Zeggen dat het leek alsof de Armeen van glas was, is een understatement. Vergeleken bij Manucharyan is zelfs Arjen Robben gebouwd van gewapend beton. “Fysiek moet hij wennen aan onze manier van trainen,” aldus Danny Blind, destijds de hoofdtrainer die Ajax lichtjaren achter PSV liet eindigen, tegen het AD. Uiteindelijk deed Manucharyan in dat seizoen slechts één wedstrijd volledig mee, de rest van de tijd zag hij de fysiotherapeuten vaker dan zijn medespelers.

Na de zomer presteerde hij goed bij Jong Ajax en mocht hij als beloning minuten maken tegen Austria Wien in de UEFA Cup. Manucharyan scoorde en de nieuwe trainer Henk ten Cate was lovend over hem: “Zijn techniek is ongekend en zijn snelheid met de bal fantastisch”. Kort daarna raakte hij – tromgeroffel – weer geblesseerd. Het leek alsof er een vloek op hem rustte. Ondanks zijn recordaantal blessures verlengde Ajax zijn contract in 2007, in de hoop dat het voormalige toptalent iets van zijn oude glans terug zou krijgen, en ook omdat er geruchten gingen dat grote clubs als Olympique Lyon en Benfica hem om onduidelijke redenen wilden contracteren.

In de zomer van 2008, toen de meeste Ajax-supporters al vergeten waren dat Manucharyan überhaupt bij hun favoriete club onder contract stond, kwam de Armeen uitgebreid in het nieuws. Vito Wormgoor, de aanvoerder van Jong Ajax, werd namelijk ontslagen omdat hij geld van Manucharyan zou hebben gestolen. Het lag iets gecompliceerder: Wormgoor had van de Armeen gewonnen met een kaartspelletje en zou nog 150 euro van hem krijgen. Manucharyan weigerde te betalen, en de app Tikkie bestond nog niet, dus besloot ‘Don’ Vito Wormgoor het geld uit de portemonnee van zijn medespeler te pakken, met een ontslag als gevolg. Kaartspelletjes waren overigens ook de enige fysieke activiteit waarbij Manucharyan niet geblesseerd raakte.

Advertentie

Een jaar later werd de Armeense aanvaller verhuurd aan Jupiler League-club HFC Haarlem. Dat was even slikken. Hij was het grootste Armeense talent van zijn leeftijdscategorie en had gehoopt op 22-jarige leeftijd in de Champions League te schitteren. Nu speelde hij samen met mannen als Roel de Graaff en Javier Martina in Haarlem, in plaats van in Manchester of Madrid. Toch had hij het naar zijn zin: hij stond vast in de basis en scoorde regelmatig. “Ik ben gelukkig bij Haarlem, dat was bij Ajax wel anders,” aldus Manucharyan.

Manucharyan bij Haarlem met Tayfun Candan en Tom Overtoom.

We kunnen inmiddels rustig stellen dat de Armeen niet voor het geluk geboren is. Een aantal maanden nadat Manucharyan tekende bij HFC Haarlem, in 2010, ging de club namelijk al failliet. Hij heeft wel de twijfelachtige eer om de laatste officiële doelpuntenmaker van de club te zijn. Kort daarna werd hij verhuurd aan AGOVV Apeldoorn. Hij liet Sportpark Berg & Bos regelmatig op z’n grondvesten schudden en maakte in twaalf wedstrijden acht doelpunten. Overigens ging AGOVV later, net als Manucharyans oude club HFC Haarlem, failliet. In de volksmond staat dit bekend als het ‘Peter Jan Rens-effect’.

In 2010 bereikte Ajax een ‘akkoord over het ontbinden van het contract’ van Manucharyan, wat eigenlijk de voetbalvariant van een goed afgehandelde echtscheiding is. Uiteindelijk kwam hij terecht bij zijn jeugdclub FC Pyunik, waar ze hem nog herinnerden als een ronddartelend, jong talent. In Armenië werd hij in zijn eerste seizoen meteen kampioen, en kort daarna werd hij opgepikt door FK Ural, een ploeg die destijds uitkwam op het tweede niveau van Rusland. Ook daar werd hij kampioen en de club ging niet eens meteen failliet – ook wel eens fijn voor de verandering.

Advertentie

Toen hij in 2012 weer eens geblesseerd raakte besloot hij om te revalideren in Nederland, ook omdat hij de medische specialisten in ons land al zo goed kende. Treurig genoeg zegt dat een hoop over zijn tijd bij Ajax. Overigens was Manucharyan niet te beroerd om nog even openlijk te solliciteren bij de club waar hij talloze behandeltafels heeft versleten: “Als ik een kans zou krijgen om weer bij Ajax te gaan spelen, zou ik het graag doen. Ajax is toch wel een groot deel van mijn leven geweest”.

De jaren erna pikte Manucharyan regelmatig wedstrijdjes mee en zag hij zijn club FK Ural veranderen in een stabiele ploeg in de hoogste Russische divisie. In de zomer van 2016 liep zijn contract af en kon hij op zoek naar een nieuwe club. Uiteindelijk kwam hij terecht bij Ratchaburi FC, een subtopper uit Thailand. Misschien is Edgar een groot liefhebber van Full Moon Parties, massages en lekker eten, want voor het voetballen ga je doorgaans niet naar Thailand.

Manucharyan in zijn tijd bij AGOVV.

Na een paar maanden ging het al mis. Er was wat onduidelijkheid over waar Manucharyan was, en plotseling bleek dat hij Ratchaburi FC had verlaten. Robert Procureur, de technisch directeur van zijn club, zei er het volgende over: “Hij heeft ruzie gehad met de voorzitter, en heeft al meerdere andere problemen veroorzaakt. Hij heeft al met zo veel mensen problemen gehad, dat het lastig was om hem te houden.”

Een dag later werd de Armeense aanvaller opeens doodleuk gespot op het trainingsveld van een andere Thaise club, alsof hij een verdwaalde backpacker in plaats van een professionele voetballer was. Die club, genaamd Thai Port FC, had echter al zes buitenlandse spelers, terwijl er maar vijf in de eerste selectie mogen zitten. Een paar weken na dit mislukte, exotische avontuurtje speelde Manucharyan alweer bij zijn oude club FK Ural, alsof er niets gebeurd was.

Advertentie

In mei van dit jaar kwam Manucharyan in het nieuws toen hij, tijdens de bekerfinalewedstrijd tussen zijn club en Lokomotiv Moskou, betrokken was bij de eerder beschreven vechtpartij. Het was een echte ouderwetse knokpartij, zo eentje waarbij je een paar tanden kan verliezen, niet dat halfslachtige werk waarbij twee spelers alleen met de koppen tegen elkaar staan. Het enige wat nog ontbrak was een barkruk of een half-afgebroken fles Smirnoff.

Voormalig PSV’er Jefferson Farfán beledigde Artem Fiedler van FK Ural, waarop die laatste hem aanviel. Vervolgens begon spits Ari van Lokomotiv Moskou – ooit een Braziliaans talentje bij AZ, inmiddels een geblokte, kale vent – klappen uit te delen alsof hij Anthony Lurling in een snackbar was. Later mengde Manucharyan zich in het gevecht met een vliegende trap. Maar liefst vier spelers kregen rood: Farfán, Fiedler, Ari en Manucharyan. Het akkefietje leverde de Armeen een schorsing van zes wedstrijden op.

Tegenwoordig maakt Manucharyan nog steeds zijn minuutjes bij de Russische middenmoter. Hij heeft geen vaste basisplaats meer, maar dat hij überhaupt nog voetbalt op 30-jarige leeftijd zal velen verbazen. Hij is nooit de topvoetballer geworden die de kenners in hem zagen, maar het is knap hoe hij uit het dal is gekropen. Dat een chronisch geblesseerde aanvaller van een failliete degradatiekandidaat uit de Jupiler League uiteindelijk tot meer dan vijftig interlands en een behoorlijk aantal wedstrijden in de Russische competitie kan komen, is toch bewonderenswaardig.

Mis niets! Like VICE Sports Nederland voor je dagelijkse dosis ijzersterke sportverhalen.