Leroy George heeft na een topjaar in Australië weer zin om te vlammen

Leroy George (31) is nog nergens te bekennen bij het café in Amsterdam waar we hebben afgesproken voor het interview. Hij stuurt netjes een appje: “Ik ben onderweg, maar het is een beetje druk in de stad. Ben met de auto. Geen slim idee.” Na vijf jaar in het buitenland is het niet gek dat hij de drukte in de Amsterdamse binnenstad iets onderschat. Na periodes bij FC Utrecht en NEC speelde George de afgelopen seizoenen in Azerbeidzjan, Turkije en Australië.

George biedt meteen zijn excuses aan als hij aan komt lopen. Hij legt twee telefoons op tafel. “Eentje voor Nederland en de ander voor het buitenland,” zegt hij lachend. Tussendoor gebruikt hij regelmatig nog een woordje Engels. “Je had me moeten horen op het moment dat ik net weer terug was in Nederland. Toen was het echt constant twee talen door elkaar.”

George is transfervrij en sinds mei weer even terug bij zijn familie in Nederland. Hij heeft een sterk seizoen achter de rug bij het Australische Melbourne Victory en ook in de Aziatische Champions League maakte hij indruk. Hij eindigde als een-na-beste speler van de Australische competitie en bij zijn club werd hij verkozen tot speler van het seizoen. VICE Sports vroeg George waarom hij na zijn topjaar in Australië toch op zoek gaat naar een nieuwe club. Dit is zijn verhaal.

“Het is heerlijk om nu weer even terug te zijn bij de mensen van wie ik hou. Ik had mijn vrouw en mijn twee zoontjes negen maanden niet gezien. Ik had ze niet laten weten dat ik terug zou komen naar Nederland. Ik heb iedereen compleet verrast. De jongens vroegen steeds aan me: “Wanneer kom je terug? Papa, wanneer kom je thuis?” Ik bleef maar zeggen dat ik het nog niet wist, maar de tickets waren al lang geboekt. Ik wist precies wanneer ik zou landen. Ze waren echt happy toen ik ineens voor hun neus stond.

Terwijl ik in Azerbeidzjan, Turkije en Australië zat, bleef mijn familie steeds in Nederland. Een van mijn zoontjes speelt in de jeugdopleiding van Ajax. Die kans wil ik hem niet ontnemen. Hij kan aardig ballen. Hij is nu al tweebenig, dus hij kan wel wat. Natuurlijk is het vervelend dat ik hem niet zo vaak kan zien voetballen, maar hij weet waarvoor ik het doe. Misschien komt het voor hem ook ooit zover. Dan zal hij dezelfde keuzes moeten maken.

Bij mijn periodes in Azerbeidzjan en Turkije had ik in ieder geval nog de interlandbreaks om even terug naar mijn familie te gaan. Als ik drie dagen vrij was in Australië dan vloog ik natuurlijk niet even op en neer naar Nederland. Aan het begin was het wel moeilijk om mijn familie zo lang niet te zien. Maar ik heb me er snel overheen gezet. Ik heb tegen mezelf gezegd: “Leroy, je bent hier met een doel. Je bent hier om te voetballen en een mooie carrière te hebben.” Die focus was glashelder voor mezelf.

Mijn periodes in Turkije bij Göztepe en Adana Demirspor waren lekker. Er kwamen mooie aanbiedingen, maar ik wilde wachten tot er een club kwam waarbij mijn gevoel echt goed was. Ik heb heel lang gewacht. Mijn laatste wedstrijd in Turkije was in mei en ik heb vier maanden later pas bij Melbourne Victory getekend. Ik ga niet zeggen dat het de meest geweldige aanbieding was, maar ik wilde de uitdaging graag aangaan. Ik had het gevoel dat de mensen van Melbourne Victory echt in me geloofden. Binnen drie dagen was de deal rond.

Ik werd direct goed ontvangen door die gasten daar. De spelers waarderen je vanzelf als je kwaliteiten hebt. Ik liet het meteen zien. Als er een middelmatige voetballer komt binnenlopen, werkt het natuurlijk heel anders. Ik vond al snel mijn draai in het Australische voetbal. Met alle respect voor de A-League, maar het niveau is niet heel erg hoog. Ik heb aardige goals gemaakt en lekker veel assists gegeven.

Ik ben met Melbourne Victory uiteindelijk via de play-offs kampioen geworden. In de reguliere competitie eindigden we als nummer vier met meer dan twintig punten minder dan de nummer één. Je kunt in Australië een kutseizoen draaien en dan alsnog een kampioenschap vieren. Ik ben ontzettend trots dat het me is gelukt om na twee kampioenschappen in Azerbeidzjan ook nog aan de andere kant van de wereld de titel te veroveren.

Er was in Australië wel nog wat ophef over de manier waarop we de titel pakten. We namen het op tegen Newcastle Jets en bij ons doelpunt had de VAR even geen connectie. Een van onze spelers stond buitenspel, maar het doelpunt werd door de technische problemen gewoon goedgekeurd. Het was de enige goal van de wedstrijd. Ik hoorde zelf pas een week na de wedstrijd dat het doelpunt eigenlijk niet had mogen tellen. Ik had op dat moment helemaal niks in de gaten.

Het feest was er zeker niet minder om. Die jongens daar weten wel hoe ze een kampioenschap moeten vieren. We hebben een week lang alleen maar gefeest. Kratten bier in de kleedkamer, stappen, en meer van dat soort dingen. Die teamgenoten van mij hebben de hele week gezopen. Ik drink zelf ook weleens wat, maar wat die Australiërs doen is echt next level. Die gasten zaten in die week al vanaf tien uur ’s ochtends aan de drank. Dat was heel wat anders dan bij de titels in Azerbeidzjan. Daar vroeg ik nog: “Hey, waar is het bier?” Maar dat waren natuurlijk allemaal moslims, en die drinken niet.

Aan het einde van het sportseizoen vieren ze in Australië ook Mad Monday. Het is een traditie en iedereen moet zich dan verkleden. Ik weet niet precies wat die dag inhoudt, maar het was wel echt lachen. Ik was verkleed als Formule 1-coureur. Uiteraard begonnen ze weer om tien uur ‘s ochtends en eindigde het pas na middernacht. Man, ze weten wel wat feesten is daar.

Ik speelde met Melbourne Victory ook nog in de Aziatische Champions League. We zijn de poulefase net niet doorgekomen, maar ik heb wel mooi in Japan, Zuid-Korea en China gespeeld. Dat neemt niemand me meer af. Ik heb in dat toernooi nog drie keer gescoord en ook nog een aantal assists gegeven. In China speelde ik tegen Shanghai SIPG van Hulk en Oscar. Oscar liet daar even zien waarom hij twintig miljoen per jaar pakt. We verloren dik en hij maakte er twee. Niet normaal hoe goed hij speelde.

Het leven in Australië was verder superrelaxed. Ik kwam meestal om negen uur ‘s ochtends op de club en dan gingen we om tien uur trainen. Rond twaalf uur besprak ik dan met mijn teamgenoten wat we in de middag gingen doen. Vaak werd het dan lekker lunchen en koffie drinken. Dan deed ik er nog een dutje achteraan en was het alweer avond. Ik stuurde dan dan een appje naar mijn teamgenoten: “Waar zullen we gaan eten?” Dat was het leven in Australië wel zo’n beetje. Helemaal niets mis mee dus.

Mensen verbazen zich dat ik mijn contract bij Melbourne Victory niet heb verlengd. Voetballend ging het lekker en ook het leven beviel me heel erg goed. Ik krijg nog steeds veel appjes van mensen van de club of ik alsjeblieft terug wil komen naar Australië. Ik werd er enorm gewaardeerd door de spelers, maar helaas zijn bepaalde mensen hun afspraken niet nagekomen in gesprek met mijn zaakwaarnemer Richinel Bryson.

We hadden afgesproken dat als ik goed zou presteren dat ook in het volgende contract te zien zou zijn. De club wilde ook graag verlengen, maar dan gewoon voor hetzelfde bedrag. En dat na alles wat ik daar het afgelopen jaar heb gepresteerd. Met alle respect, maar dat ging hem niet worden. Ik ben nu oud en wijs genoeg dat ik weet dat dit bij het voetbal hoort. Het blijft business.

Ik ben nu in onderhandeling met drie andere clubs in Australië. Maar als ik nog een keer zo ver van huis ga voetballen, moet het wel echt een goed bedrag zijn. Ik heb me aardig in de kijker gespeeld. Niet alleen in Australië, maar ook in Azië en het Midden-Oosten. Ik heb in Azië verschillende landen gezien. China is niet echt een land waar ik wil spelen, ik vond het een smerige bende in Shanghai. Korea zie ik ook niet zitten. Japan lijkt me dan wel weer echt mooi. Ook vanuit Turkije beginnen ze weer te bellen.

Ik ben nu op een leeftijd dat het me niet meer zoveel uitmaakt waar ik naartoe ga. Ik wil gewoon lekker voetballen en genieten. Ook Turkije blijft gewoon een optie voor me, ondanks dat ik daar negen coaches in twee jaar heb gehad. Ik had er ook nog een betalingsachterstand, maar dat is uiteindelijk allemaal betaald. Verder is het een topland om te voetballen en lekker dichtbij. Ik hoop dit keer ook niet zo heel ver van huis te eindigen. Het klinkt misschien raar, maar dat betekent niet dat ik Azië uitsluit. Twaalf uur vliegen lijkt gigantisch ver, maar het valt wel weer mee nu ik 24 uur naar Australië gewend ben.

Ik had als kleine jongen die hier opgroeide in de Staatsliedenbuurt nooit verwacht dat ik Australië ooit zou zien. Ik doe waar ik goed in ben, het spelletje waar ik van hou. Ik kom in landen waar ik zonder voetbal niet zou komen. Dat is toch geweldig om mee te maken? Voor een terugkeer naar Nederland is het dan ook nog te vroeg. Ik zou nog wel een jaar of twee in het buitenland willen spelen. Rond die tijd ben ik 33 en dan zien we wel weer verder.

Ik ben nu veel aan het trainen in Nederland. Ik wil fit zijn voor een nieuwe club. In de ochtend train ik binnen, ’s middags buiten op het veld. Mijn vakantie is voorbij. Nu is het weer tijd om te focussen. Er komt echt wel iets moois voorbij. Ik heb altijd zelfvertrouwen gehad, zelfs in mindere periodes, maar na dit jaar in Australië nog meer. Ik heb echt zin om weer aan de slag te gaan. Ik ben ready voor de volgende stap. Zodra er een goede aanbieding komt, zullen ze ook in dat land weten wie Leroy George is.”

Dit is een verhaal uit de rubriek Ongewenst Transfervrij, waarin VICE Sports profvoetballers aan het woord laat die graag weer willen spelen, maar door hun eigen fouten of botte pech geen club hebben. Zie hier alle verhalen uit deze serie.

—

Mis niets! Like VICE Sports Nederland voor je dagelijkse dosis ijzersterke sportverhalen.