MDMA, gejatte kleding en een enkelband: de val van spits Nile Ranger

Als Nile Ranger begin dit seizoen voor Southend United een penalty scoort tegen Fleetwood Town, gebruikt de spits zijn schoen als een geweer en doet alsof hij daarmee wild om zich heen schiet. Dat klinkt misschien als een gekke manier om een doelpunt te vieren, maar het past perfect bij Ranger.

Ranger was ooit een talentvolle speler en Engels jeugdinternational, maar deed vervolgens alles wat God verboden heeft. Zo is hij de afgelopen jaren een van de grootste enfant terribles uit het Engelse voetbal geworden. De nu 27-jarige speler heeft wedstrijden moeten missen voor van alles, van een celstraf en een enkelband tot een schorsing vanwege mdma- en cocaïnegebruik.

Ranger groeide op in het noorden van Londen. Hij werd al vroeg gescout door Crystal Palace en ging daar in de jeugdopleiding voetballen. Hij viel op als een talentvolle spits, maar kwam ook op jonge leeftijd al voor het eerst in aanraking met criminaliteit. Toen hij vijftien was raakte hij samen met een gang uit zijn buurt betrokken bij een gewapende overval. Ranger werd opgepakt en moest elf weken in een jeugdgevangenis brommen.

Kort nadat hij vrijkwam werd hij opgepikt door Southampton. Ze hoopten daar tevergeefs dat ze hem konden veranderen – net als elke club waar hij later kwam. Nadat Ranger al twee waarschuwingen voor slecht gedrag had gekregen, werd hij uiteindelijk weggestuurd omdat hij een berg Southampton-kleding had gestolen voor zijn vrienden. Dat hij een paar jaar later genoeg geld zou kunnen hebben om met gemak de volledige Southampton-fanshop leeg te kopen, kwam blijkbaar niet in hem op.

Het duurde niet lang voordat een volgende club z’n vingers brandde aan de steekvlam die Nile Ranger is. Newcastle United hoopte dat driemaal scheepsrecht was en gaf hem in 2008 een nieuwe kans. Hij kreeg in zijn eerste seizoen een prijs voor beste jeugdspeler van de club en speelde samen met onder meer Danny Welbeck en Kyle Walker namens Engeland in de finale van het EK onder 19. De snelle, sterke spits, die er met meer dan vijftig tattoos uitziet als een wandelende roman, werd ‘de Engelse Adebayor’ genoemd.

In zijn tweede seizoen ging het hard met Ranger: hij speelde dertig wedstrijden en Newcastle promoveerde naar de Premier League. Hij scoorde slechts twee keer, en zou later dan ook bekend worden als een spits die buiten het veld gevaarlijker is dan daarbinnen. Zijn gebrek aan scoringsvermogen leverde hem de bijnaam ‘Nil Ranger’ op bij zijn ploeggenoten. Overigens ging slechts een gedeelte van zijn royale salaris direct naar zijn bankrekening. De rest stortte Newcastle op een spaarrekening die de spits pas vanaf zijn 25e kon gebruiken, aangezien hij gokproblemenhad. Je merkt het al, vergeleken bij Ranger zijn Nederlandse wildebrassen als Andy van der Meijde en Glenn Helder saaie koorknaapjes.

Na zijn eerste seizoen in de Premier League werd de Engelsman opgepakt omdat hij ervan verdacht werd dat hij een man op straat in elkaar had gemept. Newcastle zette Ranger terug naar het tweede elftal. Later werd de spits vrijgesproken en in genade aangenomen. Een paar dagen later werd hij dronken (misschien was hij zijn vrijspraak nog aan het vieren) opgepakt wegens verstoring van de openbare orde. Eerder die maand zat hij al met te veel drank op achter het stuur. Dit zal ongeveer het moment zijn geweest waarop ze bij Newcastle United doorkregen dat Ranger de rest van zijn carrière vaker bij Opsporing Verzocht dan bij Match of the Day te zien zou zijn.

Vlak na een ultrakorte periode bij Barnsley – en nadat hij een boete kreeg vanwege homofobe opmerkingen op Twitter – werd de spits door Newcastle United verhuurd aan Sheffield Wednesday. Daar had Ranger verrassend weinig problemen, vermoedelijk ook omdat hij er te kort was om grote problemen te creëren. Na een doelpunt toonde hij een ondershirt met daarop de veelbelovende tekst: ‘I am a changed man’. Mede dankzij Ranger wist Sheffield Wednesday zelfs te promoveren. Even leek het alsof hij zijn potentie eindelijk zou gaan benutten, maar zoals de Engelsen altijd zo mooi zeggen: it’s the hope that kills you.

Ranger keerde terug naar Newcastle United en werd in één seizoen bijna net zo vaak gearresteerd als hij minuten in de competitie speelde. Tel even mee: tegenover de zes minuten speeltijd stonden arrestaties voor het slopen van een deur (hij dacht namelijk dat zijn vriendin gekidnapt werd), het aanvallen van politieagenten, een behoorlijk uit de hand gelopen ruzie met zijn vriendin en als klap op de vuurpijl werd hij verdacht van verkrachting. Die laatste aanklacht was voor Newcastle United reden om het contract van het voetballende trainwreck genaamd Nile Ranger te ontbinden.

In augustus 2013 durfde Swindon Town het aan om Ranger te contracteren. Ranger had kort daarvoor misschien wel zijn ergste misdaad gepleegd, door zijn naam op zijn hoofd te laten tatoeëren, want niets straalt zoveel klasse en intelligentie uit als het niet kunnen onthouden van je eigen naam. Het deerde Swindon Town blijkbaar niet. In de Engelse League One begon Ranger met vijf competitiedoelpunten in twaalf wedstrijden goed aan het seizoen. In november kwam hij echter plotseling niet opdagen bij een training. Nadat er gedreigd werd om hem te ontslaan, bood hij uiteindelijk zijn excuses aan.

Een lichtpuntje voor Ranger was dat hij in maart 2014 werd vrijgesproken van verkrachting. Een taxichauffeur had het nieuws blijkbaar gemist en maakte hem kort daarna uit voor rapist, waarna de Engelse spits diens taxi verbouwde. Toen hij kort daarna ook een boete kreeg voor het beschadigen van zijn eigen appartementencomplex, was de oude Nile weer helemaal terug. Swindon Town ontbond zijn contract en de spits kon met gierende banden in zijn dure auto, die trouwens later in de fik werd gezet door “haters”, terug naar Londen.

Ondanks alles was er toch weer een club die Ranger, die een soort misdaadbingokaart leek te willen vullen, contracteerde. Championship-ploeg Blackpool durfde het risico te nemen, alhoewel het niet echt een risico is als je van tevoren al weet dat het mis zal gaan. Na een paar maanden kwam Ranger, nadat hij buiten de wedstrijdselectie was gelaten, wekenlang niet opdagen. Trainer Lee Clark wist niet precies wat er aan de hand was, en vroeg mensen die wisten waar Ranger uithing zich bij hem te melden. Vervolgens besloot de spits via Twitter, in plaats van via de club, te communiceren dat hij in Londen was vanwege privéomstandigheden.

Later vertelde Ranger in een interview dat hij bij Blackpool een basissalaris van slechts 150 pond per week plus 33 pond per gespeelde minuut kreeg. ‘’Ik zat niet bij de selectie en vroeg me af hoe ik m’n koelkast moest vullen zonder te spelen’’, aldus Ranger, die een nieuwe dimensie aan de term koelkastcontract gaf. Ondanks dat hij al maanden niet meer tot de wedstrijdselectie behoorde, besloot de club in mei 2015 toch om zijn contract te verlengen. De stomverbaasde spits deelde een foto van het heuglijke feit op Instagram met als begeleidende tekst: ‘’REALLY!?!’’, en had daarmee exact dezelfde gedachte als elke seizoenkaarthouder van Blackpool.

Uiteindelijk was ook zijn Blackpool-carrière geen lang leven beschoren. In een betoog op Twitter legde de spits uit dat de dood van twee vrienden, die allebei werden neergestoken, veel impact op hem had. Daarnaast verontschuldigde hij zich tegenover al zijn voormalige collega’s. Alleen een bezoekje aan Oprah Winfrey ontbrak nog voor een ultieme mea culpa. In een later interview vertelde Ranger dat hij eindelijk volwassen was geworden. Bij Southend United kreeg hij vervolgens nog één keer de kans om dat ook aan te tonen.

In de periode bij Southend United zagen we Ranger in optima forma. Trainer Phil Brown hield hem in de eerste maanden nog goed in het gareel, en ging zelfs af en toe wat drinken met zijn spits. Alles ging prima, totdat er halverwege het seizoen onaangekondigd een drugstest bij zijn club werd gehouden. Alle alarmbellen gingen af bij Ranger, die besloot om maar gewoon eerlijk te zijn: hij gaf toe dat hij het weekend daarvoor zowel cocaïne als mdma had gebruikt. Het kwam hem op een schorsing te staan.

De man die meer comebacks heeft gemaakt dan Doe Maar en de Backstreet Boys bij elkaar keerde kort daarna wederom terug. In zes wedstrijden scoorde Ranger vijf keer en Brown noemde hem een ”speciaal talent”. Toen moest het magnum opus van Ranger’s criminele carrière echter nog volgen: hij kreeg in mei 2017 een celstraf wegens fraude. De Engelsman bleek twee jaar eerder namelijk ruim tweeduizend pond van de rekening van ene Diane Bloss gehaald te hebben. Op Twitter verscheen een veelzeggende statistiek: tijdens zijn carrière scoorde Ranger 25 keer en werden er 12 aanklachten tegen hem ingediend. Dat is een doelpunt/aanklacht ratio van 2,08. Binnen zijn genre is Ranger in ieder geval een topper.

Na zo’n tien weken afwezigheid keerde Ranger terug op het trainingsveld bij Southend United, dat verrassend genoeg zijn contract niet besloot te verscheuren. Op Twitter postte hij trots een foto toen hij verlost werd van de enkelband, die ervoor had gezorgd dat hij geen avondwedstrijden kon spelen. In november 2017 ging het helaas wederom mis: Ranger werd buiten de selectie gelaten omdat hij continu te laat kwam. Hij kreeg van Southend United een aller-aller-allerlaatste kans om zich te bewijzen.

De beleidsbepalers van Southend United hadden het in januari dit jaar echter helemaal gehad met de zwaar ontvlambare spits. Hij werd ontslagen wegens de continue disciplinaire problemen. Daarna werd het stil rondom Ranger. Even leek er interesse te zijn van Notts County, maar de clubeigenaar verzekerde ongeruste supporters razendsnel dat ze de spits niet zouden contracteren.

Ranger is pas 27 jaar maar zijn carrière lijkt na een eindeloze reeks oliedomme beslissingen nu toch echt over te zijn. Waar sommige van zijn voormalige ploeggenoten tegenwoordig in het walhalla van de voetbalwereld spelen, wacht Ranger op een kans die vermoedelijk nooit meer zal komen.

—

Mis niets! Like VICE Sports Nederland voor je dagelijkse dosis ijzersterke sportverhalen.