Op bezoek bij de juf die de grootste MMA-partij ooit in België gaat vechten

FYI.

This story is over 5 years old.

Sport

Op bezoek bij de juf die de grootste MMA-partij ooit in België gaat vechten

Cindy ‘Battlecat’ Dandois is tweeëndertig, zorgt voor vijf kinderen en geeft les in het beroepsonderwijs.

Buiten schooltijd vind je haar in de gym of in de kooi. Ze hoort namelijk ook bij de wereldtop van het MMA. Cindy versloeg topvechters, waaronder de Nederlandse Marloes Coenen, en schopte het tot de UFC. Helaas bleef dat tot één gevecht.

Cindy verloor in Amerika van Alexis Davis en daarmee was haar UFC-avontuur gelijk afgelopen, maar de Belg gaat door. Ze wil MMA definitief op de kaart zetten in België. Ik sprak Cindy in Perfect Team, de Antwerpse gym van haar broer, waar ze elke dag traint. Als ik aan kom lopen, is ze net begonnen met wat oefeningen op de mat. Op haar schouder pronkt een Hello Kitty-tattoo en de glitternagellak op haar tenen is appelblauwzeegroen.

Advertentie

Alle foto’s door Jeroen Broeckx.

VICE Sports: Ha Cindy, waarom heb je je laatste partij verloren van Alexis David?
Cindy Dandois: Ik zit eigenlijk een gewichtsklasse hoger dan Davis, maar omdat de UFC geen wedstrijden in mijn gewichtsklasse geregeld kreeg, heb ik die wedstrijd tegen Davis onder mijn gewicht aangenomen. Anders moest ik weer maanden of jaren wachten op een kans.

Maar doordat ik veel af moest vallen, een jetlag had van de vlucht naar Amerika en een gebroken voet opliep tijdens het gevecht, was ik erg in het nadeel. Na drie rondes besliste de jury om Davis haar stoten zwaarder te laten tellen dan mijn worstelen. Het publiek was het er niet mee eens. In een andere staat, met een ander soort jury, had ik misschien gewonnen.

Waarom heb je vervolgens direct je contract bij UFC al verbroken?
Omdat de UFC begrijpt dat ik geen heel jaar onder mijn gewicht kan blijven vechten, hebben we dat in samenspraak besloten. Daarna was er even sprake van dat ik naar Bellator zou gaan, maar dat kon door een visumprobleem niet doorgaan. Inmiddels kan ik wel een nieuw gevecht aankondigen.

Op 25 november neem ik het in de Antwerpse Lotto Arena op tegen een topnaam die nog even geheim moet blijven. Omdat het in Antwerpen is, kunnen mijn vrienden, fans en teamgenoten komen kijken. Het wordt het grootste MMA-event ooit in België. Het zal ook in Luxemburg, Singapore en Taiwan uitgezonden worden.

Je combineert je werk als MMA-vechter in België met werk als juf voor de klas. Hoe is dat zo gelopen?
Het was al vroeg duidelijk dat ik geen balletmeisje zou worden, ik heb altijd aan vechtsport gedaan. Iedereen heeft zijn eigen talent en dat van mij bleek vechten. Toen ik vijf was, ging ik judoën en op mijn achtste vrijworstelen. Na mijn tweede bevalling wilde ik wat kilo’s verliezen en kon ik terecht bij de gym die mijn broer net had opgericht.

Advertentie

Niet lang daarna won je je eerste MMA-gevecht.
Precies. Na vier maanden trainen won ik van Marloes Coenen, toen de nummer twee van de wereld. Ik had nog nooit handschoenen aangetrokken, maar ik ken geen angst en ben met een open geest in de kooi gestapt. Ik had die wedstrijd nodig als motivatie, want luiheid is mijn grootste zonde. Dat en mijn eetlust.

Je won die partij nogal snel. Wat zegt die snelle winst over het niveau van MMA bij vrouwen?
Vergis je niet. Het niveau is heel hoog. Je mag niet vergeten dat ik tot mijn eenentwintigste op Europees en wereldniveau aan judo en worstelen heb gedaan. Bovendien heb ik hier aanleg voor en heeft mijn tegenstander me toen zwaar onderschat.

Zit MMA in België in de lift?
Mensen beginnen eindelijk in te zien dat het sport is. Dat het fysiek schaken is. MMA is zelfs moeilijker dan judo, omdat je meer technieken moet combineren en het denkwerk complexer is.

Je broer Ben Dandois is een van de eerste Belgische MMA-atleten. Zijn jullie pioniers?
Ja, wij willen wel een punt maken. Wij zijn ambassadeurs van de sport en we laten zien dat MMA niet voor idioten is die elkaars kop eraf meppen. Mijn broer en ik hebben ook gestudeerd. Het zijn de slimmeriken die het goed doen in deze sport. En om nog eens de vergelijking met judo te maken: ik had als judoka meer blessures dan nu, dus kom me niet vertellen dat MMA gevaarlijk is.

Hoe belangrijk is je manager, de Amerikaanse MMA-legende Miesha Tate?
Momenteel is ze voornamelijk een vriendin. Zolang ik niet in Amerika woon, kan ze namelijk erg weinig voor me betekenen. Als klein land met een klein publiek is een Belgische niet zo interessant voor de promotors en betaalzenders. Bovendien heeft België weinig naam en faam in het wereldje. Dat ligt ook aan het gebrek aan ondersteuning en aan de wetgeving. Zo mogen we in België geen ellebogen gebruiken. Bij mijn eerste gevecht in Amerika heb ik er daarom heel wat geïncasseerd.

Advertentie

Heb je nooit overwogen om naar de VS te verhuizen?
Zeker, maar ik heb twee kinderen van wie de papa hier woont en zonder hen ga ik niet.

Anders?
Was ik al weg.

Zou je dan ook meer verdienen?
Nu verdien ik eigenlijk niets aan MMA. Ik heb er jaren geld voor bij moeten leggen en nu begin ik uit de kosten te komen. Als ik win, krijg ik eens 5000 dollar. Wat ik daarvan overhoud, gaat naar mijn club en mijn jeugdteam.

Je kinderen zijn nog geen tien. Mogen zij naar je gevechten kijken?
Jazeker, mijn kinderen zijn echte gymratjes. Ze hebben nooit iets anders gekend. Nafi traint al sinds ze drie was. Ondertussen trainen ze allemaal. Geloof me, zij zijn de toekomst.

Jij en je broer geven allebei les op een stedelijk lyceum. Heeft MMA ook een pedagogische rol?
Dat vind ik wel. Als jongeren bij ons hun energie kwijt kunnen, doen ze dat niet op straat. Daarin leveren we echt goed werk. Ik richt me in het bijzonder op de meisjes. Mijn online prinsessenimago dient ook om hen aan te spreken. Zo wil ik het beeld van vechtende manwijven de wereld uit helpen. Jonge meisjes kunnen én MMA beoefenen én een jurk dragen. Het is de bedoeling dat de meisjes in onze jeugd doorgroeien naar de volwassenen, waar nu vooral mannen zitten.

We trekken ook steeds meer moslimmeisjes aan. Vroeger lukte dat niet, maar de nieuwe generatie is anders. Zij zullen het normaal vinden om op latere leeftijd gemengd te sporten. Zo is onze gym een voorbeeld van hoe het ook kan. Joden, moslims, Belgen, protestanten, ze lopen hier allemaal door elkaar.

Advertentie

Je staat voor de klas, voedt vijf kinderen op, coacht een jeugdteam en kunt je meten met de wereldtop in je sport. Ben je je ervan bewust dat je nogal een rolmodel bent?
Hoewel het niet altijd lukt, probeer ik dat in mijn achterhoofd te houden.

Op social media blijk je ook nog eens een dierenvriend te zijn.
Inderdaad, ik walg bijvoorbeeld van hanengevechten. Die dieren kiezen daar niet zelf voor. Ik koop ook geen scharreleieren en ik eet geen vlees. Sinds enkele jaren ga ik met mijn kinderen elke zondag – de enige dag dat je me niet in de gym vindt – naar de protestantse kerk in de Nationalestraat. Zo ben ik tijdens de vastenperiode eens gestopt met vlees eten en ben ik er sindsdien mee opgehouden.

Je kinderen groeien in een bijzondere omgeving op. Hun moeder doet internationaal aan MMA, ze volgen een ander geloof dan de meeste kinderen en bij hun vader spreken ze Grieks.
Eigenlijk is mijn Grieks beter dan dat van hun. Misschien moet ik hen eens op bijles sturen. Maar je hebt gelijk. Mijn kinderen proeven van alles wat. Bovendien hebben ze bij hun papa ook een goede stiefmoeder. Voor mij is het belangrijk dat ze later kunnen doen wat ze willen. Al bekeren ze zich tot de islam, als ze maar een positieve keuze maken.

Waar komt al jouw positieve energie vandaan?
Vanuit het idee dat enthousiasme alles kan veranderen. Dat zie ik ook op mijn werk. Kinderen uit ‘domme’ studierichtingen of uit ‘slechte’ wijken, moet je je hart geven en dan geven ze het terug. Ze zijn een spiegel. Het draait allemaal om liefde en toewijding.

Advertentie

En hoe werkt dat wanneer je de kooi instapt?
Vechten is een sport. Dat is een wereld op zich, een wereld van concentratie en automatismen. Daar heb ik geen woede voor nodig. Sommige atleten winnen op agressie, anderen gaan net dan de mist in. Voor mij is het kwestie van training en automatisme.

Even iets anders. Waarom getuigde je onlangs in De Standaard over seksueel grensoverschrijdend gedrag in de judowereld?
Toen ex-judoka’s vertelden over seksuele intimidatie en ongepast commentaar en voor leugenaars werden uitgemaakt, moest ik mijn stem wel laten horen. Als klein meisje van veertien, vijftien jaar heb ik ook dat soort dingen meegemaakt. Ik kan er echt niet tegen wanneer iets incorrect gebeurt.

Vroeger stopte de judobond alles altijd in de doofpot. Hopelijk loopt het dit keer anders door de vele media-aandacht. Al zijn er maar twee of drie meisjes door beschermd, dan is het voor mij de moeite geweest om mijn ervaring te delen.

Hoe is je judocarrière geëindigd?
Zulke verhalen speelden mee. Het is een wereld van vriendjespolitiek en elkaar beschermen. Toen mijn trainer er zomaar uit werd gekieperd, verloor ik mijn houvast en mijn motivatie. Nu coachen mijn broer en ik elkaar. En er is geen betere band dan een familieband.

Je broer is inmiddels bijna veertig. Ga jij nog lang door met vechten?
Geen idee. Eerst maar eens het gevecht in november, daarna zal het afhangen van wat de opties zijn. De eerste stap is dus de Lotto Arena uitverkopen, het dak eraf laten gaan en België tonen wat MMA is.

Mis niets! Like VICE Sports Nederland voor je dagelijkse dosis ijzersterke sportverhalen.