We spraken Robbie Hageman over trainen met PSV’ers en Conor McGregor

Omdat er in de grote zaal van sportschool Out of the Boks in Valkenswaard geen stoelen of banken staan, slepen Robbie Hageman (27) en ik voor het interview een tractorband naar het midden. De band zit vol met spullen en gewichten, waardoor het even duurt voordat hij goed staat. “We hadden misschien beter eerst alles eruit kunnen halen, dan hadden we hem kunnen rollen,” zegt Hageman lachend, als het zware rubber op de juiste plek staat. “Je zweet helemaal!”

Tot zijn twaalfde voetbalde Hageman nog, maar na een onsuccesvolle trainingsstage bij FC Eindhoven en een flinke discussie met zijn vader besloot hij daarmee te stoppen. Hij richtte zich volledig op het kickboksen en werd kampioen bij Team Gunyar. Daarnaast sparde hij onder meer met MMA-legende Conor McGregor. VICE Sports zocht hem op in Valkenswaard, om te praten over trainen met McGregor, PSV, het vaderschap en vergeetachtigheid.

VICE Sports: Ha Robbie, waar ben je zoal mee bezig?
Robbie Hageman: Ik heb het druk, maat. Sinds anderhalf jaar heb ik dit mooie pand, mijn sportschool. Bovendien is mijn lieve vrouw in verwachting van ons tweede kindje. Ik heb trouwens nog nieuws voor je. Onlangs heb ik een wedstrijdcontract bij Glory getekend. Op 29 september ga ik vlammen in de Johan Cruijff ArenA. Ik mag van Glory helaas nog niet zeggen wie mijn tegenstander is. Ook moet ik in december mijn wereldtitel in de Italiaanse Kombat League verdedigen.

Gaaf. Waarom heb je eigenlijk niet eerder voor Glory gevochten?
Vroeger riep ik dat Glory jonge vechters nooit een kans gaf. Mij ook niet, zelfs niet nadat ik in 2014 wereldkampioen werd bij Enfusion. Ik had sowieso wel verwacht dat ze me nu zouden vragen. Ik ben al twee jaar ongeslagen op het hoogste niveau. Het was niet de vraag óf ze me zouden vragen, maar wanneer. Ik heb als eerste kickbokser, en sowieso als eerste Nederlander, met Conor McGregor getraind. Daarbij ben ik twee keer wereldkampioen geworden en trainde ik de voetballers van PSV. Glory móest me wel bellen, haha.

Hoe kwamen die PSV’ers bij jou uit?
Dat weet ik niet precies, al heb ik wel een vermoeden. McGregor had in die tijd twee trainingsfoto’s van ons op Instagram geplaatst. Op allebei droeg ik een PSV-broekje en kort daarna kreeg ik een DM van Nicolas Isimat-Mirin. Hij wilde graag een keer meetrainen en was daarmee de eerste. Als rasechte fan vond ik dat natuurlijk geweldig. Ik denk dat hij zelf ook enthousiast was geworden, want die keren daarna kwamen Oleksandr Zintsjenko en Jeroen Zoet ook mee.

Komen er nu nog steeds PSV’ers bij je langs?
Tegenwoordig trainen zij minder vaak hier. PSV wil dat hun spelers daadwerkelijk rust pakken op rustdagen. Eerst mochten die gasten nog van alles doen, maar de club heeft liever dat ze alle rust nemen die ze nodig hebben. Hierdoor is voor hen de drempel om te komen trainen hoger geworden. Maar Zintsjenko, die na zijn verhuurperiode terugging naar Manchester City, vliegt soms nog wel over. Ook Isimat en Zoet komen alsnog af en toe langs.

Laatst zocht ik PSV op tijdens hun voorbereiding in Zwitserland. Toen Isimat niet hoefde te spelen tijdens een oefenduel, kwam hij gezellig bij ons buurten in plaats van dat hij in de dug-out ging zitten. Iedereen ziet hem als een clown, maar hij is op en top serieus. Een echte atleet. Vraag hem of hij zijn shirt omhoog doet en je ziet het. Zintsjenko is ook een echt trainingsmonster. Als hij vrij had, ging hij trainen. Binnen no time kon hij ook nog eens goed kickboksen. Phillip Cocu heeft hem waardeloos behandeld door hem wel te huren maar weinig op te stellen.

Je noemde net ook al dat je met MMA-kampioen Conor McGregor hebt getraind. Hoe ontstond dat?
Maat, ik moet je bekennen dat ik hem eerst niet eens kende. Als vechter volg en check ik lang niet alles. Ik kijk liever voetbal. Voor Conors legendarische gevecht tegen José Aldo kreeg ik ineens een berichtje van ene John Kavanagh. Dat bleek zijn trainer te zijn. Hij vroeg of ik met Conor wilde trainen. Ik dacht: wie is McGregor? Nog nooit van gehoord, laat staan van Kavanagh. Op zijn berichtje heb ik niet eens gereageerd, tot mijn personal trainer Joris ineens over McGregor begon. Dat hij goed was en zo. Ik vertelde hem dat zijn trainer contact met me had gezocht, om me tegen betaling naar Ierland te laten komen. Joris was stomverbaasd en zei dat ik zoiets altijd moest doen. Ik wist niet wat ik moest denken. Joris regelde alles verder. Uiteindelijk ben ik naar Ierland gegaan. Een paar weken later sloopte McGregor Aldo, die al elf jaar ongeslagen was, binnen dertien seconden.

Was je bij die partij?
Helaas niet. Ik heb die partij op tv gekeken. Ik was ook niet bij de voorbereiding van het daaropvolgende gevecht van McGregor, de eerste van de twee tegen Nate Diaz. Die partij verloor hij helaas. Ik wil niet zeggen dat dat komt doordat ik er niet was hoor, haha. Voor de rematch ging ik wel weer naar Ierland. In de tweede partij tegen Diaz zag ik hem opvallend veel lowkicks uitdelen. Dat was gaaf, daar hadden we in zijn gym drie weken lang op geoefend. Daarna zouden we voor het gevecht doorvliegen naar Amerika, maar toen kon ik helaas niet mee. Daar heb ik soms nog steeds spijt van. ‘Spijt’ is trouwens niet het goede woord, want mijn zoontje Inoah werd geboren. Mijn vrouw kon ieder moment bevallen en zij wilde natuurlijk dat ik thuisbleef. Dat deed ik uiteraard, maar het voelt soms nog heel dubbel.

Hoe bedoel je?
Mijn zoon herinnert zich over twintig jaar echt niet meer dat ik bij zijn geboorte was, maar ik had dan wel kunnen zeggen dat papa in McGregors hoek stond. Misschien was mij wel hetzelfde overkomen als Dillon Danis, een vechter die ook uitgenodigd werd om in de hoek van McGregor te staan, maar wél is gegaan. Hij werd in één klap beroemd en was binnen. Niet alleen door zijn positie in de hoek, maar ook door alle persconferenties. Ze gingen daarna trouwens naar de verjaardag van Jennifer Lopez, waar ze Cristiano Ronaldo ontmoet hebben. Dat is toch mooi? Stel dat iemand als Ronaldo mij zou volgen op Instagram, dan had ik meteen twee ton aan extra volgers gehad.

Had je de bevalling liever geskipt om in McGregors hoek te staan?
Achteraf praten is altijd makkelijk, maar ik had hier wel heel graag bij willen zijn ja. Natuurlijk waren de zwangerschap en de bevalling prachtige momenten. Inoahs geboortedag is de enige dag die ik me, van de laatste twee jaar dan, van a tot z kan herinneren. Al zou een groot feest van J-Lo me ook wel bijblijven. Denk ik.

Is je geheugen dan zo slecht?
Ja, ik denk dat het door al die klappen op mijn kop komt. En dat zestien jaar lang, hè? Echt, vraag me wat ik gister heb gegeten en ik moet lang nadenken. Dat is erg hoor. Soms zeggen mensen mij gedag, maar herinner ik me hen niet eens. Dat is niet arrogant bedoeld, maar wel waar. Ik ben zelf ooit zelfs twee groepslessen vergeten te geven, echt schandalig. Gelukkig maar twee, maar dat kan toch niet? Dát vergeet ik dan weer nooit meer.

Terug naar McGregor. Hoe is dat contact nu?
Ik spreek hem soms nog, maar alleen via Instagram. Zijn nummer stond eerst nog in mijn telefoon maar als de man dertig keer van telefoon wisselt, ga ik niet steeds om zijn nieuwe nummer vragen. Vind ik ook weer zoiets. Als wij contact hebben, lachen we voornamelijk met elkaar. Ook als hij of ik moet vechten. Dan gaat het maar heel even over de voorbereiding of de wedstrijd. Geloof me maar: zoals je Conor op tv ziet, is hij echt. Mooi man, nooit serieus maar wel altijd vastberaden.

Hoe reageerde je omgeving op deze relatie?
Mijn kring reageerde normaal, maar verder hoorde ik er bijna niemand over. Geen landelijke media, niks. Best waardeloos dat zoiets nauwelijks werd opgepikt. Het voelt een beetje alsof niemand je kent als je niet uit Amsterdam komt. Als iemand als McGregor mij vraagt om naar Ierland en Amerika te komen trainen, hoor ik niks. Maar als Aziz Kallah met Hakim Ziyech naar Marokko gaat, staat het overal. Terwijl ik ook overal ter wereld heb gekickbokst en mijn strepen heb verdiend. En af en toe word ik uitgenodigd door PSV. Oké, zo’n uitnodiging is ook weer niet zo speciaal, maar toch.

Op je Facebook staat een foto van jou en Hugo Broers, die een crimineel verleden heeft. Hoe zit dat precies?
Mijn maat Miggs de Bruijn rapt en wilde voor een nummer een stuk tekst gebruiken uit het tv-programma Echte Penoze, waar Hugo aan heeft meegedaan. Miggs vroeg telefonisch om toestemming en Hugo vond het geen probleem. Hij wilde wel het nummer graag horen, dus nodigde hij ons uit in Amsterdam. Ik heb niets tegen die stad hoor, maar ik kom er niet graag. In Amsterdam voel ik me toerist in eigen land. Met Hugo hebben Miggs en ik heel de avond keihard gelachen en over het leven gepraat. Mooie man joh, die Hugo. Ik grapte nog over zijn Ajax-tattoo, dat dat een vlek is van een club die al vier jaar niks gewonnen heeft. Hij was verder aardig en hoopte vooral dat Miggs en ik nooit op het criminele pad zouden komen.

Ging je die kant ooit op?
Nee hoor. Ik ben geboren in het dorpje Nuenen en op mijn twaalfde naar de Eindhovense wijk Gestel verhuisd. Daar woon ik nog steeds. Als ik het levenslicht hier had gezien, was het sowieso fout gegaan. Ik hou echt van de buurt, maar eigenlijk is het gewoon een achterstandswijk. Veel van mijn bekenden van vroeger doen nog altijd verkeerde dingen. Ik ben streng opgevoed en kon echt niet pas thuiskomen als de lantaarnpalen al aan waren gegaan. Dan had ik een groot probleem met papa, eerlijk waar.

Vocht je buiten de ring vaak?
Vroeger tijdens uitgaan had ik weleens een confrontatie. Echt zelden hoor, dit weten mijn ouders trouwens niet eens. Het viel wel mee allemaal, maar als vechter stond ik er hoe dan ook met vertrouwen. Dat mag tegenwoordig niet meer gebeuren, zeker niet in Eindhoven waar veel mensen mij kennen. Al was het lastig. Stel dat ik zou weglopen, dan zegt niemand “die Hageman is verstandig,” maar eerder “wat is Robbie toch een schijterd”.

Ik dronk al weinig, maar tegenwoordig helemaal niet meer, bijvoorbeeld om zulke situaties te voorkomen. Toen ik 21 was, moest ik al eens voorkomen voor mishandeling. Ik werd gelijk vrijgesproken omdat het slachtoffer me met een ander verwisseld had. In zulke situaties wil ik, zeker nu mijn vrouw en ik midden in de gezinsuitbreiding zitten, niet terechtkomen. Ik kan het me niet veroorloven om me als een gek te gedragen. Mijn familie is alles voor me, altijd.

Vecht je voor hen?
Sowieso. Zij komen eerst, dan het kickboksen pas. Mijn moeder wil al langer dat ik stop. Ik vind het het ook niet waard om nog vijf jaar klappen te krijgen, maar iedereen wil meer. Ook ik, want ik wil m’n ouders allebei met pensioen sturen. Als het kan mijn broertje en mijn eigen gezin ook, eigenlijk. Het is dankzij hen dat ik nog nooit knock-out ben gegaan, haha.

—

Mis niets! Like VICE Sports Nederland voor je dagelijkse dosis ijzersterke sportverhalen.