Van Mino Raiola tot Almere City: het verhaal van Samet Bulut

Samet Bulut verdween van de voetbalradar nadat hij vorig jaar zomer vertrok bij PEC Zwolle. De club verlengde zijn contract niet na een seizoen, omdat de spits veel geblesseerd was en de concurrentie het prima deed. Bulut, die in de A-jeugd van Ajax nog topscorer was met 24 goals, ging op zoek naar een nieuwe club.

Die zoektocht liep niet zo soepel, omdat de transfervrije Bulut twee keer achter elkaar zwaar geblesseerd raakte. Hij revalideerde twee keer op eigen houtje, zonder club. Bulut (21) is nu nog steeds op de weg terug. Almere City heeft hem de kans gegeven fit te worden en een contract af te dwingen. VICE Sports sprak met Bulut af in een café in Amsterdam om te horen hoe het met hem gaat. Dit is zijn verhaal.

“Ik zat in de zomer van 2016 bij Mino Raiola op kantoor. Mijn contract bij PEC Zwolle was net afgelopen en we overlegden wat ik moest doen. ‘Zou je naar Turkije willen?,’ vroeg Mino. ‘Je kunt daar een proefperiode draaien bij het tweede elftal van Besiktas.’ Besiktas was net kampioen geworden van Turkije, dus dat wilde ik wel. Ik stemde in met Mino en besloot niet op vakantie te gaan die zomer. Ik trainde door met een personal trainer, zodat ik na de zomerstop topfit naar Besiktas kon gaan.

Maar wat gebeurde er? Ik scheurde mijn enkelband tijdens een oefening met mijn personal trainer. De enkel werd meteen dik en ik wist dat het niet goed was. Ik belde Mino op met het slechte nieuws. Hij werd helemaal boos en zei: ‘Wat doe je nou? Je bent zo’n goede spits. We zijn bezig voor je. Wat is dit nou weer?’ Daarna sprak ik Mino een tijd heel weinig. Hij had het in die periode volgens mij ook heel druk met de transfer van Pogba naar Manchester United en Zlatan die transfervrij was.

Ik snapte Mino’s teleurstelling wel. Ik kon er weinig aan doen dat ik mijn enkelband had gescheurd, maar het was wel de zoveelste keer dat ik kwakkelde. Ik leefde bij PEC Zwolle niet voor de sport. Ik deed dat extra stapje niet, wat ik bij Ajax wel deed. Mino zei een keer: ‘Als ik een compilatie maak van jouw goals en die naar de jeugdopleiding van Real Madrid stuur, word je zo aangenomen. Maar als je onprofessioneel bent, zoals nu, sturen ze je na een week weg.’ Ik had moeten luisteren, maar dat deed ik niet. PEC Zwolle liet me gaan en ik raakte geblesseerd.

De maanden gingen voorbij en ik zat nog steeds zonder club. Iedereen stuurde me berichten: ‘Bulut, wat doe je nu? We zien je niet meer.’ Toen mijn enkel in november weer beter was, ging ik meetrainen bij OFC, een amateurclub in Amsterdam. Mijn oudere broer Kerim had alvast geregeld dat ik in de winterstop stage kon lopen bij clubs uit de Süper Lig in Turkije. Om wat wedstrijdritme op te doen, raadde hij me aan een oefenwedstrijd mee te doen met OFC. Maar na vijf minuten in de oefenwedstrijd kreeg ik een trap van een lompe verdediger. Bats, op mijn knie.

Ik lag meteen gestrekt op de grond met een paarsblauwe knie en heel veel pijn. De fysio zei: ‘Je moet meteen een MRI-scan laten maken, want dit ziet er niet goed uit.’ Wat bleek? Ik had mijn meniscus gescheurd. Ik moest weer onder het mes, net na de kerst. Mijn chirurg zei dat ik na vier tot zes weken weer zou kunnen sprinten. Maar na vier maanden had ik nog steeds zoveel pijn dat ik niet eens kon trainen. Ik zat alleen maar bij de fysio, elke dag uren te maken.

Ik ben opgegroeid zonder vader, dus ik was thuis altijd een vaderfiguur voor mijn jongere broertjes. Zij kijken naar me op. Toen ik maar niet herstelde van de meniscusblessure, kwam dat extra hard aan. Ik voelde me nutteloos voor mijn familie. Tot dat punt had ik er altijd in geloofd dat ik het zou halen als profvoetballer, maar ik wist toen echt niet meer hoe ik verder moest. Soms dacht ik dat het niet meer ging lukken. Dan kwam mijn moeder altijd naast me zitten.

‘Ik geloof in je en ik weet dat je het gaat maken. Je kan het. En als het niet lukt, wat gebeurt er dan? Dan is dat niet het einde van de wereld,’ zei ze. Ik heb in die periode veel gesprekken met haar gevoerd. Mijn moeder gaf me motivatie, waardoor ik het gevoel weer kreeg dat ik het kon halen. Je hebt je familie nodig met zulke dingen. Mijn broertje van veertien kwam ook vaak naar me toe. Dan pakte hij zijn laptop, typte hij ‘Samet Bulut goals’ op Youtube en liet hij me video’s zien om me te motiveren.

Na vijf maanden had ik geen last meer van mijn knie. Ik ging naar buiten, rennen voor mezelf, of ik pakte mijn broertje om samen voorzichtig een balletje te passen. Ik was in de tussentijd aangekomen, dus ik durfde nog geen clubs te benaderen. Ik belde daarom Nordin Wooter op. Ik ken hem sinds mijn veertiende, toen ik met hem en Kiki Musampa samen in het eerste elftal van hun amateurclub FC New Amsterdam speelde. Nordin had toen een stage voor mij geregeld bij PSV en Ajax. Beide clubs wilden mij toen hebben en ik koos voor Ajax. Dat had ik dus aan Nordin te danken.

Ik vertelde Nordin aan de telefoon over mijn situatie en vroeg hem of ik met zijn Wooter Academy mee mocht trainen. ‘Kom gelijk! Ik sta altijd klaar voor je,’ zei Nordin. Hij had me ook kunnen verwijten dat ik hem pas weer eens belde toen ik het moeilijk had, maar dat deed hij niet. Na de eerste warming-up bij Wooter Academy begon ik al te hijgen. Mijn kuit begon te trekken. Ik dacht: what the fuck krijgen we nou man? Maar Nordin hielp me. ‘Dit is normaal voor een speler in jouw situatie,’ zei hij. ‘Je moet gewoon over je pijngrens heen en bikkelen.’

Voordat ik geblesseerd raakte, kon ik heel goed koppen en was mijn schot heel goed. Maar alles was weg. Ik had letterlijk een jaar niet kunnen voetballen. Wat Mino een jaar daarvoor tegen me zei, ging ik nu doen. Extra uren maken bij de fysio, extra trainingen doen, meer op mijn eten letten. Ik ben helemaal gestopt met frisdrank en snacks. Ik slaap sindsdien goed en ga niet meer uit. Wie weet waar ik nu was geweest als ik dat al bij PEC Zwolle had gedaan. Ik ben dik een jaar te laat, maar het is gebeurd.

Met Wooter Academy speelde ik afgelopen zomer een oefenwedstrijd tegen TEC, waar Gery Vink trainer is. Gery was ook mijn trainer bij Ajax en ik heb veel aan hem te danken. Hij zag me tijdens dat oefenduel met Wooter Academy en zei: ‘Jongen, wat is er met je gebeurd? Je hebt helemaal lang haar. Man, jij had de beste spits van de Eredivisie kunnen zijn. Wat doe je hier?’ Ik zei hem: ‘Gery, dingen zijn fout gegaan.’ Ik denk dat ik mentaal tegen een stootje kan omdat ik Gery heb meegemaakt bij Ajax.

oen ik in de A-jeugd van Ajax kwam, schreeuwde Gery altijd tegen me. Ik dacht eerst: ga weg man, laat me met rust, ik scoor toch? Maar na de training pakte hij me een keer bij zich en zei: ‘Jongen, als ik niks in jou zou zien, zou ik niet eens met je praten.’ Daarna zijn we vaker gaan praten. Gery was echt een vaderfiguur voor me bij Ajax. Aan het begin van de voorbereiding op elk seizoen nodigde hij alle spelers van zijn team bij hem uit. Hij heeft een mooi huis, met een grote tuin.

Toen ik daar was met de A-jeugd van Ajax, deden we een bosloop en hield Gery daarna een barbecue in zijn tuin. De hele selectie was er. Op een gegeven moment liep de barbecue op zijn einde en ging iedereen naar huis. Anwar El Ghazi, Ricardo Kishna, Daoud Bousbiba en ik bleven achter. We hebben uren met Gery gepraat, als vrienden, als matties. Hij gaf ons voorbeelden van spelers die hij had getraind bij Ajax, zoals Mounir El Hamdaoui. Gery is een aardige man, heel eerlijk.

Bij Wooter Academy kwam ik ook José Fortes Rodriguez weer eens tegen, de compagnon van Mino in Nederland. José zag me aan de lopende band scoren bij een partijoefening en kwam daarna naar me toe. ‘Bulut! Hoe gaat met je? Lang niet gesproken,’ zei hij. ‘Ja, lang niet gesproken,’ antwoordde ik lachend. Het was al een jaar geleden dat we elkaar gesproken hadden. Ik had liever gehad dat hij en Mino er ook waren toen het slecht met me ging, maar ze waren er niet. Dat doet me toch wel pijn vanbinnen.

Maar ik ben niet een jongen die gaat zeggen: ‘Jij hebt me in de steek gelaten, fuck jou.’ Kijk, die mannen zijn ook bezig, Mino heeft duizend andere spelers. Gebeurd is gebeurd. En als hij straks weer komt met iets moois, ga ik gewoon met hem praten. Ik ben gewoon nog steeds vrienden met hem. Zij hebben niet geregeld dat ik nu mee kan draaien bij Almere City. Dat kwam helemaal uit het niets, als een cadeautje.

Mijn telefoon ging afgelopen zomer opeens af toen ik behandeld werd bij de fysio. Het was Fred Grim, dat had ik niet verwacht. ‘Wacht effe, deze moet ik aannemen,’ zei ik tegen de fysio. Grim ging meteen los. ‘Bulut, hoe gaat het jongen? Wat doe je nu?’, vroeg hij. Hij kende me nog van Ajax en was me niet vergeten. Toen Vincent Janssen naar AZ ging, wilde hij me al naar Almere City halen, maar toen koos ik voor PEC Zwolle. Ik zag de Jupiler League toen niet zitten. ‘Wat zou je ervan vinden om je voetbalcarrière nieuw leven in te blazen bij Almere City?,’ vroeg Grim nu.

Ik zei dat het me heel leuk leek, maar ook dat ik een jaar stil had gestaan en niet fit was. Grim vond het netjes dat ik dit eerlijk aangaf en zei dat ik bij Jong Almere City zou kunnen beginnen. Ik werd in die periode ook gestalkt door drie clubs uit de eerste divisie van Turkije. Ze boden me lekkere salarissen en het maakte ze niet uit dat ik niet fit was. Ik overlegde het met mijn oudere broer, Kerim. Hij raadde me aan om het geld in Turkije te laten. ‘Als jij vlamt bij Jong Almere City, kom je in het eerste elftal. En als je in de Jupiler League vlamt, kan het snel gaan,’ zei hij.

Kerim had gelijk, dus ik zei die Turkse clubs af. Ze bleven me daarna bellen, niet normaal. Ik wilde bijna een ander nummer nemen. Ze boden steeds meer geld, maar ik zei: ‘Ik ben niet op geld, ik wil me nu verder ontwikkelen hier in Nederland.’ Je hebt zoveel voorbeelden van talenten die naar Turkije zijn gegaan en waarvan je niks meer hoort. Ik belde Fred Grim weer op en kon een paar dagen later langskomen.

Omdat ik niet fit was, wist ik niet hoe ik ontvangen zou worden bij Almere City. Maar Grim omhelsde me meteen. Ik let op zulke dingen, dat is belangrijk. Het was meteen heel warm. ‘Als jij je hier naar het eerste speelt, staan alle clubs voor je op de stoep. Dat weet jij, weet ik en iedereen hier,’ zei Grim. Ik mocht meetrainen met Jong Almere City. Ik kende een paar jongens uit de groep nog uit mijn Ajax-tijd, dus we hadden meteen een klik. Ze verwelkomden me in de groep, hele lieve jongens.

Ze doen hier bij Almere City voorzichtig met me. Ze zijn goed met me bezig. Ik heb mezelf nog niet echt kunnen laten zien, omdat ik echt achter liep op de groep toen ik in augustus aansloot. Het was alleen maar bikkelen. Nu gaat het wat lekkerder op trainingen. Mijn ritme is nog niet helemaal terug, mijn vetpercentage moet nog omlaag en conditie omhoog. Ik denk dat ik nu op 60 procent zit van wat ik kan. Ik train elke dag, ook op vrije dagen, met een personal trainer en fysio bij Almere City.

Ik heb tot nu toe twee oefenwedstrijden gespeeld en val soms een kwartiertje in in de competitie. Maar ik ga niet zeuren dat ik op de bank zit. Ik weet dat ik nog niet fit ben en een jaar niks heb gedaan. Maar ik weet ook dat ik de beste ben als ik fit ben. Ik heb vorige week een assist gegeven tegen Jong FC Volendam, een belangrijke wedstrijd voor ons. Dat voelde lekker. Ik wacht zo ontzettend op mijn eerste goal, want als die eerste komt, komt de rest ook. Zo gaat het bij een spits.

Dus wat doe ik? Als ik maar fucking hard train, twee keer harder dan de rest, dan kom ik er wel. Het is nu echt een kwestie van investeren in mezelf. Stel dat ik straks in de winterstop fit ben, dan kan het zomaar zijn dat ik bij het eerste elftal van Almere City word gehaald, of er clubs uit Turkije komen. Maar als Almere City mij een contract wil geven, dan teken ik. Zij hebben mij weer een kans gegeven.”

Dit is een verhaal uit de rubriek Ongewenst Transfervrij, waarin VICE Sports profvoetballers aan het woord laat die graag weer willen spelen, maar door hun eigen fouten of botte pech geen club hebben. Zie hier alle verhalen uit deze serie.

—

Mis niets! Like VICE Sports Nederland voor je dagelijkse dosis ijzersterke sportverhalen.