Waarom ik het als Nederlandse voetballer probeer te maken in Amerika

FYI.

This story is over 5 years old.

Sport

Waarom ik het als Nederlandse voetballer probeer te maken in Amerika

Als je als Nederlander profvoetballer wilt worden, ligt het voor de hand dat je je uit de naad werkt bij de amateurs, om hopelijk ooit bij een Nederlandse profclub in de opleiding te komen.

Maar er leiden meer wegen naar Rome. Een handvol Nederlandse voetballers maakt elk jaar de oversteek naar Amerika om daar hun voetbaldroom na te jagen.

Deze jonge voetballers sluiten zich aan bij Amerikaanse universiteiten, om via die route te proberen toch het profvoetbal in te komen. Koen Bleumink (19) is zo’n voetballer. Hij vertrok twee jaar geleden naar Amerika, en speelt daar nu voor Waldorf University. VICE Sports sprak Koen over succes najagen in de Verenigde Staten, kaalgeschoren eerstejaars en botte American Football-coaches. Dit is zijn verhaal.

Advertentie

“Mijn hele jeugd speelde ik bij een amateurclub in Deventer. In die tijd had Vitesse interesse. Daar lag een scoutingsrapport met het advies: direct halen. Toch ging dat avontuur niet door, want mijn ouders vonden mij nog te jong. Ik hoorde pas een jaar later dat Vitesse mij destijds gescout had. Ik neem het mijn ouders niet kwalijk dat ze het aanbod hebben afgewimpeld, maar voetbal is absoluut mijn passie en ik hoop er echt nog prof mee te worden.

Daarom zit ik nu in Amerika. Ik wist afgelopen jaar nog niet wat ik na mijn VWO-examen zou gaan doen. Ik wilde eigenlijk een tussenjaar nemen in Amerika, totdat mijn vader met het idee kwam om mijn passie voor voetbal te combineren met een studie in Amerika.

Via via kwamen we bij een Belgische man terecht die daarmee kon helpen. Mijn vader en ik zijn daar toen op een zondagochtend heen gereden en we hebben een goed gesprek gehad. Hij zei dat ik puur vanwege mijn lengte al veel aanbiedingen zou krijgen. Ik ben bijna twee meter en in Amerika, waar fysiek heel erg meespeelt, weegt dat zwaar.

Koen (links) en zijn kamergenoot bij een basketbalwedstrijd.

Er is toen een filmpje van mij als voetballer gemaakt. Die heeft hij op YouTube gezet en ook gemaild naar allerlei coaches van Amerikaanse universiteiten. De eerste avond kreeg ik al acht reacties. Uiteindelijk waren er achttien aanbiedingen. Ze zijn in Amerika nogal happig op jonge buitenlandse voetballers, omdat jonge Amerikanen vaak tekort schieten in hun tactisch inzicht. Uiteindelijk koos ik voor Waldorf University, dat uitkomt in de NAIA-competitie. De coach liet merken dat hij me graag wilde hebben en mede door hem ben ik er vol voor gegaan. Maar de studiebeurs die ik zou krijgen was ook niet mis, dat speelde ook mee in mijn keuze.

Advertentie

Meteen bij aankomst moest ik al vol aan de bak. Eerst moesten alle eerstejaars hun hoofd even kaal laten scheren, en daarna was het meteen bikkelhard trainen. Twee trainingen per dag, meer dan twintig uur per week. Dat was wel even andere koek dan in Nederland. Er is ook een fitnesstest die je moest halen. Alle spelers die de test niet haalden, kwamen in de ‘breakfastclub’. Als je daarin terechtkomt moet je in het voorseizoen elke dag om half zes opstaan en slopende conditietrainingen afwerken. Ik haalde de test gelukkig wel, maar mijn Engelse kamergenoot, die bij Bournemouth in de jeugd heeft gezeten, niet. Die kreeg in die periode ook nog eens last van heimwee. Dat geeft wel aan hoe zwaar die voorbereiding is. Mentaal en fysiek. Maar ik merkte wel dat ik op het conditionele vlak ontzettend snel vooruit ging.

Vanaf de start van de competitie speelde ik alles. Dat is uniek voor een eerstejaars. Helaas brak ik mijn voet op twee plekken tijdens een wedstrijd, midden in het seizoen. Daardoor moest ik zes weken toekijken. Dat was zuur. En de competitie duurt hier niet lang: het begint in augustus en eindigt in november, en in die tijd speel je minstens twintig wedstrijden. Toen ik weer fit was, heb ik nog wel minuten gemaakt, maar ik had een flinke achterstand qua conditie.

De kleedkamer van Waldorf University.

Tijdens de winterstop had ik elke schooldag conditie- en krachttraining. Dat betekende dus altijd heel vroeg opstaan. We kregen dan training in gewichtheffen van een American Football-coach. Hij geeft ons alleen liever geen les omdat hij geen respect heeft voor voetballers. Aan dat soort dingen merk je wel dat voetbal hier nog niet helemaal als volwaardig wordt gezien. Sommigen beschouwen het toch een beetje als een mietjessport, vooral de oudere generatie.

Advertentie

Op school gaat het gelukkig ook goed. Ik kan dat ook niet laten versloffen, want de coach is er hier heel streng op. Als je dreigt een vak niet te halen, zet hij je op de bank. In die zin hebben schoolprestaties dus ook veel invloed op de sportprestaties. Bovendien wil ik me ook ontwikkelen op academisch gebied mocht ik geen profvoetballer worden.

Van voetballers van andere universiteiten hoor je wel eens dat je als sporter heel goed in de markt ligt bij de meisjes, maar op mijn school zitten bijna alleen maar sporters dus dat verschil merk je hier niet zo. Wat dat betreft had ik misschien beter een andere school kunnen kiezen.

Nee, maar zeker ook op voetbalgebied ben ik tot nu toe zeer tevreden. De focus ligt hier ook duidelijk bij het voetbal en mijn coach geeft ook aan dat het zijn voornaamste doel is om van mij een profvoetballer te maken. Ik merk ook dat hij veel vertrouwen in mij heeft. Afgelopen december is hij zelfs naar Nederland gekomen om mijn familie te leren kennen. Hij heeft ons mee uiteten genomen en logeerde bij mij thuis. Hij doet er alles aan om een goede band met mij op te bouwen.

Koen steekt met zijn kale kop boven de rest van het team uit.

Hij is zelf profvoetballer geweest in de kelder van het Schotse profvoetbal en heeft nog goede connecties in het Britse voetbalwereldje. Hierdoor is hij in de positie om een speler aan te bevelen bij een club en omdat hij zoveel potentie in mij ziet, hoop ik ook dat hij dat bij mij gaat doen. Komende zomer wil ik eigenlijk in Europa iets doen. De vader van mijn kamergenoot is hoofd scouting geweest in Engeland en heeft nog een flink netwerk daar. Hij komt hier wel eens kijken en vertelde mij dat hij komende zomer misschien wel iets voor mij kan betekenen. Een stage of iets dergelijks.

Advertentie

Ook is het nog mogelijk om mee te doen aan een zomercompetitie in Amerika. De Premier Development League. Dat is een soort beloftencompetitie waar veel scouts komen kijken, maar het liefst wil ik aanstaande zomer dus weer naar Europa.

In ieder geval denk ik dat mijn keuze om naar Amerika te gaan kansen gaat opleveren. Het was een uitdaging, maar ik merk dat ik me snel heb aangepast aan het niveau en denk dat er nog veel rek in zit. Ik wil nog altijd profvoetballer worden en daar wil ik veel voor doen. Als dat uiteindelijk lukt, is dit avontuur geslaagd.”

Dit is een monoloog uit de serie VICE Sports Avonturiers. Zie hier alle verhalen uit deze serie.

Mis niets! Like VICE Sports Nederland voor je dagelijkse dosis ijzersterke sportverhalen.