Waarom Nederland het beste kickboksland ter wereld is

De Koude Oorlog liep ten einde, de kwaliteit van wiet werd steeds hoger en Nederland produceerde een rits vechters die sterk genoeg waren om korte metten te maken met de Thaise pro’s en beesten uit Oost-Europa en Noord-Amerika. Maar waarom waren dit de Nederlanders? Van al de vechtende volkeren in Europa, waarom niet pakweg de Fransen, Duitsers of Serven?

Dat is een goede vraag. Nederland staat bekend om windmolens, grachten, coffeeshops en hoerenbuurten. Waarom schopte en sloeg dit platte landje de internationale Muay Thai- en kickboksscene overhoop met spijkerharde vechters? Dit stukje sportgeschiedenis intrigeert tot op de dag van vandaag vechters en vechtjournalisten over de hele wereld.

Het antwoord is niet heel spannend. Het is niet alsof er wat vreemds in het grachtenwater zit. De Nederlandse kickboksers en Muay Thai-vechters waren en zijn het resultaat van goede begeleiding. De sportscholen zijn van wereldklasse, de vechters genetisch kampioenen en de trainers toppers als Cor Hemmers, Eddy Smulders en Thom Harinck. Als je geen zin hebt om naar Thailand te gaan om ruzie te maken met tuk-tuk-chauffeurs, is Nederland de beste plek ter wereld om de kunst en nuances van de vechtsport te leren.

Maar wie waren de vechtende Nederlanders die ervoor hebben gezorgd dat heel de vechtsportwereld ontzag heeft voor de rood-wit-blauwe vlag? Laten we beginnen met Rob Kaman, negenvoudig wereldkampioen. ‘Mr. Low Kick’ had in de jaren zeventig een vette snor en kort geknipt militair kapsel. Kaman werd in de Mejiro Gym getraind door de legendarische Jan Plas en is het beste voorbeeld van de Hollandse school in kickboksen.

Zijn carrière duurde twintig jaar, waarin hij veel gemene mannen en stoute hombres versloeg met een agressieve stijl, veel lowkicks en snelle knockouts. Kaman versloeg onder meer WKA-koning John Moncayo in 1983, de Thaise kampioen Lakchart Sorprasartporn in 1987 en vocht drie legendarische partijen tegen Changpuek Kiatsongrit. Kortom: Kaman opende de deur voor andere Nederlanders. En die volgden.

Na Kaman was Ramon ‘The Diamond’ Dekkers een van de pioniers van de Nederlandse vechtsport. Zeg “nak muay farang” (buitenlandse kickbokser) tegen een willekeurige taxichauffeur in Bangkok en hij zal waarschijnlijk direct beginnen over de Dekkers, the Windmill from Hell. Dekkers is een sportman die veel meer lof verdient dan hij tot nu toe heeft gehad, net als Kaman. The Diamond zou een biopic moeten krijgen in de stijl van Rocky, of een biografie van zeshonderd pagina’s.

Dekkers is geliefd en wordt gemist, sinds zijn onverwachte dood in 2013. Hij zwaaide met de Nederlandse vlag na zijn epische overwinning op de Thaise legende Coban in Bangkok, in 1991. Dekkers was de eerste buitenlandse vechter die echt omarmd en geprezen werd door de Thai, die tot dan alleen voor hun eigen vechters juichten. Gek is het niet dat de Thai van Dekkers zijn gaan houden. Hij stapte vaak de ring in in Thailand en won daar ook regelmatig. Dekkers is tijdloos als een Mondriaan. Als je per se een beste Nederlandse vechter ooit aan wil wijzen, is Dekkers een veilige gok.

In de lichtere gewichtsklasses hebben we ook Andy Souwer. De rioolalligator uit de Mejiro Gym in Amsterdam, spijkerhard en smaakvol. Hij versloeg grote vechters als Masato Kobayashi, Buakaw en Yodsanklai. Souwer is een venijnige knockout-artist. Met agressieve stoten demonteert hij zijn tegenstanders, wat hem de bijnaam ‘The Destroyer’ opleverde. Tegenwoordig is hij overgestapt naar MMA. In ongeveer dezelfde gewichtsklasse als Souwer zit Albert ‘The Hurricane’ Kraus. Die naam klinkt als een nazi op leeftijd die zijn nadagen in Zuid-Amerika doorbrengt, maar de enige oorlogsmisdaden die Kraus heeft begaan vonden plaats in de boksring. Kraus werd in 2002 K-1-kampioen door Kaolan Kaovichit te verslaan en versloeg gasten als Souwer en Zhang Zhao Yutijdens zijn carrière.

Maar Nederland heeft niet alleen tengere vechters voortgebracht. We hebben ook reuzen als Sem Schilt, de viervoudig K-1-winnaar die de overmoed van bijna al zijn tegenstanders een kopje kleiner maakte met zijn ijzeren vuisten. Mensen refereren vaak alleen aan zijn enorme fysiek, maar Schilt was ook veelzijdig als vechter. Voordat hij definitief zijn plek vond in het kickboksen, ging hij als een sloopkogel door Pancrase, UFC en Pride in de jaren negentig en nul. Als kickbokser deelde hij (T)KO’s uit aan legendes als Ray Sefo, Ernesto Hoost, Jerome Le Banner en Peter Aerts.

Nog zo’n Nederlandse reus is K-1 zwaargewicht koning Peter “Dutch Lumberjack” Aerts. Hij verloor zo nu en dan een partijtje, maar de drievoudig K-1 kampioen wordt gezien als de beste Nederlandse vechter van zijn tijd. Hij droeg een houthakkersvestje als hij de ring in kwam en schopte zijn tegenstanders daarna vaak tegen het hoofd knockout. Zo won hij van vrijwel iedereen van zijn generatie, waaronder zijn rivaal Ernesto Hoost, Amerikaan Maurice Smith en Fransman Jerome Le Banner, om er maar een paar te noemen.

Aerts was een van de meest geliefde vechters in de hoogtijdagen van de K-1 en kan niet meer over straat in Japan zonder belaagd te worden door zwermen fans. Dit jaar vocht en won hij zijn afscheidspartij in Nederland, maar Aerts is zo dol op het spelletje dat we niet verbaasd op hoeven te kijken als hij ergens de komende jaren weer opduikt in Japan of een ander Aziatisch land. Aerts krijgt er geen genoeg van en als iemand hem ook nog een flinke smak geld betaalt voor een gevecht, is dat alleen maar mooi meegenomen.

Naast al die kaaskoppen hebben ook veel Nederlands-Surinaamse vechters de wereld aan gort geslagen. Ivan Hippolyte zou een prima naam zijn voor een oude reggaezanger, maar dat is hij niet. Hippolyte vocht uit de Vos Gym in Amsterdam en wordt meestal onderschat. Hij was klinisch en technisch in de ring en daardoor levensgevaarlijk. Hippolyte begon met vechten in de jaren tachtig, werd kampioen middengewicht en versloeg in 1995 Pompetch Naratreekul in het legendarische Lumpinee Stadion. ‘The Hydro’ is nu met pensioen en traint de volgende generatie vechters in Vos Gym.

Ernesto Hoost vocht ook uit de Vos Gym en heeft een flinke waslijst aan grootheden verslagen, waaronder Changpuek Kiatsongrit, Remy Bonjasky, Jerome Le Banner, Ray Sefo, wijlen Andy Hug en Bob Sapp. Hoost ging in 2006 met pensioen, maar keerde in 2014 terug voor twee gevechten in Japan. Zijn laatste gevecht was voor de WKO-wereldtitel in Osaka. Daar versloeg Hoost de eveneens ietwat verouderde Aerts. Die twee waren altijd grote rivalen, maar zijn buiten de ring goede maatjes.

Remy ‘The Flying Gentleman’ Bonjasky voorziet nu vooral kickboksevents van Glory van commentaar bij Ziggo, maar hij vocht in zijn beste dagen vanuit de Mejiro Gym. Bonjasky staat bekend om zijn gesprongen knieën en atletische vechtstijl. Hij won de K-1 drie keer en brak door in de jaren negentig met een TKO op Ray Sefo. Verder versloeg hij de reuzen van zijn generatie, zoals Anderson Silva, Alistair Overeem en Badr Hari. Wie weet zien we hem binnenkort terugkeren in de ring om een robbertje te matten met Rico Verhoeven.

Van Bonjasky is het stapje naar Badr Hari natuurlijk snel gemaakt. De Marokkaanse Nederlander is de Bad Boy-superster van het moderne kickboksen. Helaas zit hij voorlopig nog even in de cel in Zaanstad. Hari liet in het eerste decennium van zijn carrière zien geen ontzag te hebben voor Ray Sefo, Peter Aerts, Sem Schilt en Alistair Overeem. Hij versloeg ze allemaal. Als hij vrijkomt, tekent hij waarschijnlijk voor twee jaar bij Glory, voor een laatste tournee. Hari wil nog een keer de grootste zwaargewichten aanpakken.

Goed, we hebben nu een hele rits legendarische Nederlandse vechters kort uitgelicht, maar dat betekent ook dat we er een hoop niet uit hebben gelicht, terwijl ze dat wel verdienen. Michael Lieuwfat wordt vaak bijvoorbeeld vaak vergeten. Lucien Carbin was een pionier en gasten als Peter Smit, Frank Lobman, Rayen Simson, Gilbert Ballantine, Andre Brilleman, Melvin Manhoef, Tyrone Spong, Nieky Holzken, Alistair Overeem, Perry Ubeba, Gokhan Saki en Rico Verhoeven moeten genoemd worden.

En dat niet alleen. Met Lucia Rijker heeft Nederland ook een van de beste vrouwelijke kickboksers voortgebracht. Ze verloor geen van haar 37 partijen en sloeg 25 keer haar tegenstander KO. Jorina Baars verloor nooit een kickbokspartij, Jemyma Betrian won zeven verschillende proftitels en Denise Kielholtz is op dit moment kampioen bij Bellator. Het kickboksen is bij de vrouwen misschien net wat minder populair dan bij de mannen, maar ook hier deelt Nederland de lakens uit.

Elke sportman en -vrouw die we hier hebben genoemd heeft zijn of haar eigen stijl. De periodes waarin ze vochten of vechten verschillen, net als hun gewichtsklasses. Het heeft daarom geen zin om een beste aan te wijzen. Maar één ding hebben ze gemeen: allemaal vochten ze vanuit gyms tussen de windmolens, klompen en coffeeshops. Dit is Nederland, het beste kickboksland ter wereld.

—

Mis niets! Like VICE Sports Nederland voor je dagelijkse dosis ijzersterke sportverhalen.