Waarom we allemaal een zwak moeten hebben voor de onbegrepen Peter Bosz

FYI.

This story is over 5 years old.

Sport

Waarom we allemaal een zwak moeten hebben voor de onbegrepen Peter Bosz

Elke week schrijft Martijn Neggers een sportcolumn voor VICE Sports over het theater achter het Nederlands voetbal. Neggers staat erbij en kijkt ernaar.

De legendarische zege van Willem II op Ajax is eigenlijk terug te brengen tot twee beeldfragmenten. Ik heb ze allebei een aantal keer bekeken en kom tot de conclusie dat beide fragmenten nu al kandidaat zijn voor het mooiste voetbalmoment van het jaar. Ik heb het niet over het kanonschot van Erik Falkenburg of over reddingen van Kostas Lamprou. Ik heb het niet eens over die bizar snelle openingstreffer.

Advertentie

De twee mooiste fragmenten speelden zich niet binnen de lijnen af. Ik heb het over Peter Bosz en over Marc Overmars. Er is namelijk weinig mooier dan de kunst van het verliezen.

Ik geef het eerlijk toe: ik heb een zwak voor Peter Bosz. Ik kan uren naar hem kijken en luisteren, terwijl hij ogenschijnlijk simpelste dingen doet. Afgelopen weekend was er weer zo’n moment. Ajax verliest met 1-2 tegen een wonderbaarlijk herrezen Willem II. De camera’s van Fox zoeken vrij snel na de wedstrijd Peter Bosz op – de man waarover alweer wordt gefluisterd dat hij een kakkerlak is. De man die op de twitterkanalen weer met het altijd poëtische ‘Bosz Rot Op’ wordt ontvangen.

En dan gebeurt het: na een paar seconden is Peter Bosz in beeld. Even zien we met zijn allen hoe hij zijn brilletje in een soort brillenmapje opbergt. We zien geen paniek. We zien geen wanhoop. We zien gewoon een man die na zijn werk zijn bril opbergt. Hoe anders was dat bij Marco van Basten, toen hij op diezelfde bank in datzelfde stadion zat? Of bij Danny Blind?

Peter Bosz wil altijd aanvallen. Zo nu en dan bijna op het kolderieke af, maar aanvallen wil hij. En hij wil er veel over praten. Met lange, meervoudige zinnen die soms zo lang doorkabbelen dat de luisteraar ook niet meer precies weet waar of hoe de zin nou begonnen is. De nieuwe Ajax-trainer is een wonderbaarlijk fenomeen: een voetbalhoogleraar aan de universiteit van Johan Cruijff, maar met de onverzettelijkheid van iemand die meer dan honderdvijftig wedstrijden voor Feyenoord heeft gespeeld. Een onverzettelijkheid die zich uit in hele kleine dingetjes. Bijvoorbeeld in het onaangedaan opbergen van zijn brilletje, net na de wedstrijd.

Advertentie

Terwijl hij het flapje van zijn brillenhoesje dichtduwt, kijkt hij heel even een milliseconde in alle rust in de camera. Alsof hij het volk tot kalmte wil manen. Alsof hij wil zeggen: “Jongens, we zitten nog even in een storm, maar ik weet waar ik mee bezig ben. Het komt allemaal goed. Dit doet even pijn, en het gaat nog wel even pijn doen, maar het komt goed. Zachte helers maken stinkende wonden, zeggen ze toch? Even flink zijn, Amsterdam. Nog even doorbijten. We zijn er bijna.”

Marc Overmars, die Ajacied uit de gouden generatie, is een ander verhaal. Die kleine Overmars, die al die jaren op snelheid langs de lijn zweefde, bij Ajax. Marc – sinds een paar jaar ineens een oud-topvoetballer in het lichaam van een Helmondse autoverkoper – zit tijdens de wedstrijd met zijn telefoon in zijn handen. Marc zweet een beetje, zoals een man kan zweten als hij het allemaal eventjes niet echt meer weet. Barcelona wil zijn keeper wegkopen voor veel geld – een keeper die van de aandacht zo geil is geworden dat hij sindsdien geen bal meer heeft tegengehouden. Overmars staat onder druk. Hij heeft geen idee welke spelers Ajax zou kunnen gebruiken en koopt daarom maar niemand – of verkeerde spelers.

Net als bij ‘kakkerlak’ Bosz spreken ook bij Overmars die twee of drie seconden die hij in beeld is boekdelen. Overmars weet het niet meer – écht niet meer. Daar wordt hij zelf een beetje bang van. Marc Overmars zweet peentjes.

Advertentie

Mijn schatting is dat Ajax op veertien december, na een zeperd uit bij FC Twente, Peter Bosz ontslaat onder druk van de fanatieke supporters. Bosz zal na zijn ontslag voor de camera komen. Hij zal wat mensen te woord staan. Daarna zal hij met een oprechte kalmte en onverzettelijkheid zijn brilletje afzetten en in datzelfde brillenmapje stoppen als na de wedstrijd tegen Willem II. Dan zal hij nog één keer, zonder zijn hoofd te buigen, recht het beeld in kijken. Hij hoeft niets tegen de mensen zeggen. Iedereen zal het ineens beseffen. Ze zullen denken: shit, hij had gelijk. Als hij niet ontslagen was, zou Ajax de komende acht jaar fluitend kampioen worden. Dan hadden ze misschien zelfs de Champions League ook wel kunnen winnen.

Een week later zullen ze dan gewoon weer, met een tijdelijke nieuwe coach op de bank, met vier-nul in eigen huis onderuit gaan tegen PSV. Marc Overmars zit in het stadion en kijkt de hele wedstrijd bangig om zich heen. In zijn hand heeft hij een zakdoek waar hij af en toe zijn voorhoofd mee dept. En Peter Bosz zit thuis op zijn Chesterfieldbank. Hij draagt een coltrui, heeft een glas port voor zijn neus en een boek van Jean-Paul Sartre in zijn handen. Teletekst staat aan op de achtergrond. Na negentig minuten zal hij zijn vrouw een keertje over zijn bril heen aankijken en zonder te glimlachen zeggen: “En toch had ik gelijk.”

Daarom heb ik – en houd ik – een zwak voor Peter Bosz.

Mis niets! Like VICE Sports Nederland voor je dagelijkse dosis ijzersterke sportverhalen.