Waarom Zinedine Zidane altijd zijn stempel drukt op finales
Illustratie door Dan Evans

FYI.

This story is over 5 years old.

Sport

Waarom Zinedine Zidane altijd zijn stempel drukt op finales

Dit artikel verscheen oorspronkelijk bij VICE Sports UK.

Omdat ik een schrijver ben, vragen mensen mij meestal niet wie mijn helden zijn. Dat is ook een beetje het idee van het beroep; je zit veel binnen, spreekt niemand en niemand stelt je dit soort cruciale vragen. Maar stel nou dat iemand het toch in zijn hoofd zou halen om mij deze vraag te stellen, zou ik antwoorden dat het een voetballer is. Nee, geen schrijvers die me mateloos inspireren. De schrijvers waar ik tegenop kijk, wil ik verslaan en helden kan je niet verslaan. En mijn onverslaanbare held is Zinedine Zidane.

Advertentie

De reden? Voor mij is het simpel. Is er in jouw ogen een finale waar Zidane een rol in speelde die om iets anders draaide dan Zinedine Zidane? “Ja, natuurlijk, idioot,” denk je nu misschien. “De twee finales die hij verloor met Juventus tegen Dortmund in 1997, en tegen Real Madrid een jaartje later.” Nou, vooruit. Maar in mijn fantasie draait het vooral om Frankrijk – Brazilië in 1998, Real Madrid – Leverkusen in 2002 en Frankrijk – Italië in 2006. Daar was mijn held telkens de enige speler van belang. Zidane is voor mij vooral een held omdat hij in finales de hoofdrol opeist.

Er zijn drie dingen – het zijn er vreemd genoeg altijd precies drie – die ervoor zorgen dat Zidane mijn absolute held is. Het eerste is natuurlijk zijn kwaliteit als voetballer, maar daar hoeven we het niet eens over te hebben. Als je een lijstje zou maken met de beste voetballers, komt hij sowieso in de overwegingen voor. Zijn belangrijkste kwaliteit als voetballer was dat hij op elk moment van gedachte kon veranderen. Veel voetballers zijn vaardig en hebben skills, maar als die eenmaal iets hun hoofd halen is er geen weg terug. Bij Zidane wel. Hij was in staat om elk moment van richting of beweging te veranderen en hij verloor daarbij nooit de controle.

Ook zijn uiterlijk intrigeerde mij. Hij had misschien niet het geluk om zijn hele carrière met een volle haardos over het veld te hobbelen, maar de indringende manier waarop hij uit zijn ogen keek beviel mij wel. En die kale ring op zijn hoofd, dat was gewoon een passende kroon een voetbalheld.

Advertentie

Maar wat mij het meeste raakt, is niet zijn kale kop of zijn onberispelijke balgevoel. Iemand als Nani speelt ook achteloos de mooiste ballen, een 4-0 voorsprong tegen een laagvlieger. Maar Zidane deed dat altijd, ook in de allerbelangrijkste wedstrijden. Altijd.

Het groepje voetballers dat in alle vrijheid speelt en zijn stempel drukt op een grootse wedstrijd is microscopisch klein. Messi en Ronaldo horen absoluut bij dat groepje. Maradona hoorde erbij door het op het WK van 1986, en Van Basten door het EK van 1988. Maar in de afgelopen twee WK-finales hebben we niet echt iemand zien opstaan. Misschien is het onderdeel geworden van de voetbalcultuur dat de spelers zich laten gieten in een tactisch concept. Dat is een gevolg van de immense druk en belangen die het wereldje met zich meebrengt. Toch moet tijdens de finale van het WK in 1998 de druk en het belang ook immens groot zijn geweest. En het werd niet de finale van Frankrijk of Brazilië, maar de wedstrijd van Zidane. Hij scoorde de eerste twee goals en nam Frankrijk bij de hand op weg naar de wereldtitel. In de Champions League-finale van 2003 speelde hij met Real Madrid tegen Leverkusen en lag de druk wederom op de schouders van Zidane. Maar ook die finale werd zijn pot dankzij een fantastische volley. Vervolgens kwam de volgende grootse knaller, de WK-finale van Frankrijk tegen Italië in 2006. Deze wedstrijd heeft tot op zekere hoogte de heldenstatus van Zidane alleen maar goed gedaan, ook al had het weinig met voetbal te maken. Marco Materazzi gedroeg zich natuurlijk al jaren als een beest op de Europese velden. Ik kon hem niet uitstaan en Zidane blijkbaar ook niet.

Advertentie

Zidane had waarschijnlijk al door dat ze zouden verliezen. Materazzi was bloedirritant en Zidane gaf hem een kopstoot. Daarna staarde hij een beetje voor zich uit en besefte wat hij gedaan had. Hij had zojuist de keuze gemaakt tussen geruisloos de verliezersmedaille ophalen of Materazzi een lesje leren. Zijn keuze was duidelijk. En zo werd ook deze wedstrijd een wedstrijd van Zidane.

Maar zelfs als trainer weet Zidane wedstrijden naar zich toe te trekken. Real Madrid heeft in het tweeluik met Barcelona om de Spaanse beker weer zijn klasse laten zien. Het was de zoveelste gewonnen finale met Zinedine Zidane aan het roer. Onder leiding van de voormalige topvoetballer won de Madrileense club – als eerste club in de geschiedenis – ook al twee keer op rij de Champions League.

Tijdens zijn carrière was Zinedine al een speciale voetballer die op de belangrijkste momenten zijn stempel kon drukken, maar ook als trainer is hij gemaakt voor finales.

Mis niets! Like VICE Sports Nederland voor je dagelijkse dosis ijzersterke sportverhalen.