We spraken Maceo Rigters over Jong Oranje, vieze grappen en dikmakende foto’s

Maceo Rigters (33) had niet het talent van Ryan Babel of Royston Drenthe, maar de aanvaller beheerste wel de kunst om te pieken op het juiste moment. Foppe de Haan nam de Amsterdammer in 2007 op in zijn selectie van Jong Oranje voor het EK in Nederland. Door een spectaculaire omhaal en drie andere doelpunten werd Rigters van een vrij anonieme speler een gewild transferobject. Hij koos voor een avontuur in de Premier League bij Blackburn Rovers.

Via Norwich City, Barnsley en Willem II belandde hij uiteindelijk aan de andere kant van de wereld bij het Australische Gold Coast United. Maar door verschillende vervelende blessures kon Rigters het op 28-jarige leeftijd niet meer opbrengen om door te voetballen. Na een lange radiostilte dook hij op bij zijn oude amateurclub in Amsterdam. Nu timmert hij aan de weg als jeugdtrainer. Om erachter te komen hoe het met Rigters gaat, sprak VICE Sports met hem af in Amsterdam.

VICE Sports: Ha Maceo, je bent nu jeugdtrainer bij je oude amateurclub ZSGOWMS. Hoe bevalt dit?
Maceo Rigters: Ja man, het bevalt heel goed. Op mijn achttiende volgde ik al een opleiding aan het CIOS en liep ik stage bij Heerenveen D1. Met kinderen werken is altijd mijn passie geweest. Toen ik stopte met voetballen, heb ik het weer opgepakt. Ik heb onlangs TC II gehaald. Vorig jaar trainde ik ook bij Almere City, maar dat viel niet meer te combineren omdat ik nu bij ZSGOWMS twee teams heb. Nu werk ik ook met een Onder-23-team. Ik wilde ook weten hoe het is om te werken met oudere gasten.

En wat is leuker? Met de jonkies of de oude rotten?
Mijn voorkeur ligt toch bij de jonkies. Het is tof als je van een matige speler toch een iets betere voetballer kunt maken. Daar geniet ik van als trainer. Ik begin ook mijn eigen voetbalschool, Maceo Rigters Soccer Development. Uiteindelijk hoop ik bij een profclub te eindigen en er mijn werk van te maken.

Hebben die jonge gasten enig idee wie ze voor zich hebben?
Jazeker. Ze kennen me goed. Die gasten gaan dan googelen en op YouTube kijken. Er zijn natuurlijk veel artikelen over mij te vinden.

Dan zien ze ook de beelden van het jeugd EK in 2007, waar je een dodelijk tandem vormde met Ryan Babel. Hij speelt nog Champions League en maakte onlangs zijn rentree in Oranje. Is dat jaloersmakend?
Nee, tuurlijk niet man. Babel was een van de grootste talenten van Nederland. Rigters zeker niet, haha.

Had je dat toen zelf ook al door?
Ja, anders speelde ik wel bij Ajax, Feyenoord of PSV. Ik kwam van Dordrecht en ging naar NAC, waar ik niet eens altijd basisspeler was. Ik kon aardig voetballen, maar was vooral een harde werker. Babel gaat naar Liverpool, Drenthe naar Real Madrid. Die talenten had ik niet, zo reëel was ik wel.

Je zette jezelf als topscorer met vier doelpunten op het jeugd-EK vervolgens wel aardig in de etalage. Kon je met beide benen op de grond blijven?
Daar ben ik nuchter genoeg voor. Celtic en Blackburn Rovers werden het meest concreet. Met die clubs heb ik ook gesprekken gevoerd en ik koos uiteindelijk voor de Premier League. Als ik het toernooi niet had gespeeld, had ik waarschijnlijk later een stap gemaakt naar Excelsior of zo. Weet je, zo kan het lopen in de voetballerij.

Foppe de Haan roept nog weleens in de media dat jij jezelf met die transfer in één klap financieel onafhankelijk hebt gespeeld. Is dat zo?
Nee, het is niet zo dat ik nu lekker op mijn luie reet kan zitten. Ik heb hem ook nooit verteld wat ik ging verdienen, maar in die tijd was het voor mij zeker een mooie stap.

Waarom kwam het bij Blackburn niet van de grond?
Ik was natuurlijk nog erg jong. Ik wist dat ik niet meteen in de basis zou gaan spelen, ze wilden me langzaam brengen. De trainer Mark Hughes deed dit ook. Bij hem zat ik vaak op de bank, maar ik mocht nog wel overal mee naar toe. Toen ging hij weg en kwam Paul Ince als nieuwe trainer. We hadden al aanvallers als Benni McCarthy en Roque Santa Cruz. En wat denk je? Hij nam nog even Robbie Fowler mee. Mijn kansen waren dus op zijn zachtst gezegd niet zo groot. Ik snap het ook wel. Als nieuwe trainer moet je direct indruk maken en kijk je natuurlijk niet om naar de derde spits van vorig seizoen.

Kon je gemakkelijk aarden in Engeland?
Aan het begin niet. Ik ben heel erg gehecht aan Amsterdam-West. Het is in Engeland vaak erg donker en grauw. Het weer is er gewoon nooit lekker. Ik stond aan het begin wel te kijken van de Engelse humor.

Is die heel anders dan de Nederlandse?
Ja, wat ik bijvoorbeeld raar vond is dat als je de kleedkamer in liep, er vaak gewoon iemand met de deur open zat te poepen. Hij praatte dan gewoon met me. Ik dacht dan: doe gewoon normaal man. Maar dat is gewoon hun humor. Gek, een beetje tegen het vieze aan. Ze geven je bijvoorbeeld een flesje drinken aan, maar dan likken ze er snel aan. Of mensen die voor honderd euro voeten in hun mond stoppen. Uiteindelijk moet je er wel om lachen, alles went.

Liep je nog tegen andere zaken aan in Engeland?
Ja, heel veel zaken gaan anders dan hier hè. Ik reed gewoon een keer met mijn auto, kwam er ineens politie achter me aan. Moest ik mijn auto inleveren. Bleek de autoverzekering niet zoals in Nederland na een jaar vanzelf verlengd te worden.

Wat deed je in Engeland buiten het voetbal?
Veel spelers van omliggende clubs woonden net als ik in Manchester. Marciano Bruma speelde bij Barnsley en Rachid Bouaouzan bij Wigan. Met dat soort gasten ging ik bijna dagelijks om. Bij Blackburn was Christopher Samba mijn beste vriend.

Dat is een beer van een gozer.
Haha, dat is echt een grote reus! Was ik op de training lekker bezig, geeft die Samba me ineens een elleboogstoot. Boem! Een echte hè? Terwijl we buiten het veld beste vrienden waren. Paul Ince riep gewoon: “Doorspelen!” Kwam de trainer naar me toe: “Pak hem gewoon terug.” Dat doe je dan, je moet wel. Anders krijg je drie elleboogstoten achter elkaar.

Na verhuurperiodes bij Norwich City, Barnsley en Willem II was je transfervrij. Waar hoopte je toen op?
Mijn zaakwaarnemer vroeg al snel: “Wat vind je van Nieuw-Zeeland?” Toen ben ik naar Wellington gevlogen, maar het contract was daar heel anders dan we van tevoren hadden besproken. Qua geld en contractduur kwam het niet overeen. Dan maakt het me niet uit dat ik 24 uur in een vliegtuig heb gezeten, dan ga ik gewoon naar huis. Eenmaal terug in Nederland was er interesse uit Australië van Gold Coast United. Een dag later zat ik dus alweer in het vliegtuig naar de andere kant van de wereld.

Dat moet een flinke aanslag op je lichaam zijn geweest.
Haha, ja ik had in een paar dagen iets van zeventig uur gevlogen. Mijn hele lichaam was van slag. Ik leek wel dronken, niet normaal. Ik had wel tien dagen last van die jetlag. Na twee dagen vroeg de trainer al of ik meekwam naar een oefenwedstrijd. Ik zou alleen mee doen aan de warming-up. Puur om de jongens wat beter te leren kennen. Ik moest uiteindelijk toch invallen. Je probeert het nog wel, maar je lichaam is echt compleet in de war. Ik zei: “Hey sorry man, het gaat vandaag echt niet lukken.”

Hoe was het leven daar?
Heerlijk. De mensen zijn erg warm. Kassières in de supermarkt vragen je daadwerkelijk wat je die dag gaat doen. Ik dacht: huh? Meen je dit nou? Hier in Nederland zeg je hooguit gedag en kijk je elkaar niet eens aan, eigenlijk. Iedereen woont er aan het strand en het weer is goed, daar komt die vrolijkheid vandaan denk ik. Ik zou heel graag weer teruggaan.

Toch kwam je avontuur na een jaar ten einde. Hoe zat dit precies?
De voorzitter van de club was de derde rijkste man van Australië. Clive Palmer heette hij. Hij is de licentie van de club verloren en deed een hoop dingen die niet mogen. Zo moet je natuurlijk altijd ruim van tevoren je shirtsponsor doorgeven. Hij zette ineens ‘Freedom of Speech’ op de voorkant van ons shirt. Geen idee wat hij ermee wilde bereiken, maar hij had zijn eigen ruzie met de bond. Mensen met zoveel geld denken dat ze heel de wereld aankunnen. Hij had nog nooit een rechtszaak verloren. Hij won er zeventig, maar deze keer verloor hij. De club kwam te vervallen. Dat was jammer, maar ik kampte daar sowieso al met veel blessures. Ik speelde regelmatig met een spuit in mijn enkel. Bij de wedstrijd ging het prima, maar de volgende dag kon ik niet meer lopen.

Dus weer terug naar Nederland?
Marco Boogers bood me aan om mee te trainen bij FC Dordrecht. De fans waren blij dat ik weer terugkwam. Op de eerste training ging ik meteen weer door mijn enkel. Ik zag het al voor me: weer heel het jaar geblesseerd. Ik kon het niet meer opbrengen om door te gaan.

Dat is een heftige beslissing. Je was pas 28 jaar.
Ja, dat is heel jong natuurlijk. Toen heb ik drie jaar niks gedaan met voetbal. Ik bracht veel tijd door met mijn familie en je probeert zakelijk wat. Zo waren er plannen met mijn zus voor een online-kledingzaak. Je zoekt voor uit waar je jezelf prettig bij voelt, maar uiteindelijk kom ik toch weer uit bij het voetbal.

Je bent jeugdkampioen met Oranje en speelde Premier League. Was het een grote stap om na die drie jaar weer aan te sluiten bij de amateurs?
Die stap was heel groot. Maar wat andere mensen ervan vinden, is hun probleem. Ik ging voetballen voor mijn plezier. Andere mensen zeggen dan: “Rigters gaat van de Premier League naar de tweede klasse.” Dat maakt me echt niks uit.

Er dook een foto van je op waar je ineens een stuk zwaarder dan nu op een amateurveld stond. Iedereen had er een mening over. Doet dat iets met je?
Mwa, het gaat om één foto hè? Als je andere foto’s van die wedstrijd erbij pakt, lijkt het veel minder erg. Als je mij naast de dunste speler zet en ik toevallig net een rare move maak, dan lijkt het zo.

Ik heb inderdaad ook die ene foto voor de geest.
Weet je wat het grappige was? Die foto stond op het internet en iedereen die me tegenkwam zei ineens: “Je bent afgevallen man!” Zij dachten dus dat het echt zo was. Op die foto lijkt het natuurlijk heel erg, maar ik was niet anders dan nu. Een erg ongelukkige foto, maar het hoort erbij. Je bent wel wat gewend als voetballer.

Als je nu terugkijkt op je carrière, is dat jeugdtoernooi met Oranje nou een vloek of een zegen voor je loopbaan geweest?
Het is zeker geen vloek geweest. Echt een zegen. Als speler was het niet eens zeker dat ik bij de selectie zou zitten. Snap je? Ik moest echt vechten voor die plek. Het is ook de laatste keer dat Jong Oranje Europees kampioen is geworden. Het grote Oranje heeft zich nu al tot twee keer toe niet gekwalificeerd voor een eindronde. Dan zeggen mensen weleens: “Jullie waren beter dan die spelers van nu.” Dat is makkelijk praten natuurlijk. Nu hoop ik als jeugdtrainer mijn steentje bij te dragen. Misschien kan ik op een dag wat jongens afleveren voor het Nederlands elftal.

—

Mis niets! Like VICE Sports Nederland voor je dagelijkse dosis ijzersterke sportverhalen.