We spraken Nick Hemmers, de man achter Jamal Ben Saddik

Nu staat Nick Hemmers op eigen benen als de trainer van Hemmers Gym, waar hij het familiebedrijf in stand houdt en zelf naam maakt. De 29-jarige Bredanaar zit midden in de voorbereiding voor Glory: Redemption op 9 december, waar hij Jamal Ben Saddik bijstaat in zijn titelgevecht tegen Rico Verhoeven. VICE Sports sprak met Hemmers in zijn eigen sportschool over het aanstaande gevecht, Murthel Groenhart en Ramon Dekkers.

VICE Sports: Ha Nick, hoe gaat de voorbereiding van Jamal Ben Saddik voor het gevecht met Rico Verhoeven?
Nick Hemmers: Jamal staat er goed voor. Het belooft op 9 december een wedstrijd tussen twee topatleten te worden. We werken hard en hopen op een mooie show. Moge de beste winnen, aan mij de taak om ervoor te zorgen dat wij dat zijn.

Hoe kwam Jamal bij jou terecht?
Jamal is na zijn eerste wedstrijd met Rico bij mij gekomen, iets meer dan vijf jaar geleden. Ik nam toen net het oude Golden Glory over van mijn vader. Hij was jong, ik ook. Het beviel en we zagen het als een goed idee om samen als jong team de wereld te veroveren.

Sindsdien hebben we aardig aan de weg getimmerd, de resultaten spreken voor zich. Jamal heeft veel tegenslagen gehad, maar is een hele serieuze sportman. Nu zien we elkaar elke dag en zijn we helemaal gefocust op Rico. Hij heeft een goed team achter zich, en er is niets dat hem tegenhoudt.

Het ging er verhit aan toe tijdens de persconferentie, zag je dat aankomen?
Ik vond het een hele goede persconferentie, ze gaven goede antwoorden. Rico wou Jamal een beetje wegzetten als een kleiner iemand, zoals Badr bij Rico deed, maar dat is niet gelukt in mijn ogen. De staredown ging ook goed, tot het spuugincident kwam. Ik had wel verwacht dat de gemoederen hoog op zouden lopen, maar dit zag niemand aankomen.

Dat gezegd hebbende, vind ik het allemaal ook een beetje opgeblazen door de media. Ik kan niet zeggen dat Jamal niet spuugde, maar ik denk dat het in the heat of the moment was. We hebben daar een boete voor gekregen van Glory, die kunnen zoiets als meest toonaangevende kickboksorganisatie niet ongestraft laten. Of we het ermee eens zijn is een ander verhaal. Nogmaals, 9 december, dan zullen we het zien.

Wat vind je van Rico Verhoeven?
Rico is een goede sportman. Hij is een goed gezicht voor de sport, een beschaafde gozer die het allemaal goed promoot. Mede door hem wordt kickboksen minder als een onderwereldsport gezien. Daar hebben we er meer van nodig.

Dat neemt niet weg dat hij the man to beat is. Hij is erg compleet, maar we hebben zeker iets om hem te pakken. Jamal is samen met Errol Zimmerman de enige vechter die Rico al een keer knock-out heeft geslagen. Toevallig heb ik die allebei onder mijn hoede. Zijn bijnaam is The King of Kickboxing, dus het is aan ons om hem van de troon stoten.

Jij bent niet zo heel groot, hoe is het om pads voor Jamal vast te houden?
Ik weeg 78 kilo, Jamal 130. Ik heb er af en toe wel last van, maar ben er wel aan gewend geraakt, en heb goede assistentie. Ik ben opgegroeid met het idee dat je niet moet zeiken, maar gewoon moet doen.

De kickbokswereld kent jou als trainer. Heb je zelf ook gekickbokst?
Toen ik jonger was voetbalde en tenniste ik op hoog niveau, tot ik het ineens beu werd en liever wilde kickboksen. Ik vocht een paar keer per jaar voor de lol en heb uiteindelijk zestien partijtjes gedaan, waarvan ik er twaalf won.

Ik had het talent, al zeg ik het zelf, en trainde hard, maar leefde niet genoeg voor de sport. Het is niet alleen wat je ervoor doet, maar ook wat je ervoor laat om ver te komen. Ook begon ik tijdens het kickboksen te beseffen wat voor naam ik had. Nu spar ik nog weleens mee, maar niet echt hard. Die jongens zijn te scherp voor mij. Het zou ook niet goed zijn als je mee kan met je jongens als je maar sporadisch meetraint.

Waarom stopte je zo jong?
In de avond gaf ik les aan de jeugd en volwassenen, en dat ging heel goed. Toen ik 23 was, stopte mijn vader als trainer en moest ik een keuze maken: doorgaan met kickboksen of de sportschool overnemen. Ik wilde het niet half doen. Toen heb ik voor de sportschool gekozen.

Af en toe wil ik nog weleens terug de ring in. Het zit me dwars dat ik m’n laatste partij verloor. Misschien vecht ik ooit nog wel een keer om dat recht te zetten, als ik de tijd krijg om te trainen. Ik ben nu 29, dus het zou nog kunnen. Wie weet gebeurt het nooit, maar het zou leuk zijn.

Was het moeilijk om in de voetsporen van je vader te treden?
Het is meer een zware rugzak dan een duw in de rug geweest. Eigenlijk is dit gewoon een familiebedrijf dat mij een beetje in de schoenen is geschoven. Mijn vader was een van de allerbeste trainers ooit, hij heeft vechters voortgebracht als Semmy Schilt, Alistair Overeem en Gökhan Saki.

Ik was heel erg jong en begon met leuke vechters, maar alle ogen waren op mij gericht vanwege mijn achternaam. Het was daardoor even moeilijk. Mensen van buitenaf zeiden dat ik cadeautjes had gekregen van mijn vader en dat het allemaal heel makkelijk voor me was gemaakt. Als er iets fout ging begonnen ze gelijk te wijzen. Ik was toen nog ‘het zoontje van… ‘ of ‘het broertje van…’ Nu zijn we een zes jaar verder en kunnen ze niet meer om me heen. Ik heb mijn eigen naam gecreëerd en vind dat ik het aardig doe met mijn eigen jongens. We hebben een fijn team, het klikt gewoon.

Toen je vader stopte als trainer, ging hij aan het werk bij Glory als matchmaker. Je hebt dus ook een zakelijke verstandhouding met hem. Is dat fijn?
Nee, juist niet! Mijn vader is heel correct en het is echt niet zo dat ik voorgetrokken word. Het is weleens voorgekomen dat ik dacht dat ik een goede jongen heb, maar dat hij ‘m daarna zag en het helemaal niks vond. Dan is het ook helemaal niks. Gelukkig ben ik niet alleen afhankelijk van Glory en kunnen we ook bij andere organisaties terecht. Voor de rest zijn we gewoon vader en zoon. Hij heeft ook z’n kantoor hier en ik ben een huismus die vaak bij m’n ouders komt, dus we zien elkaar op de sportschool en thuis.

Heeft Ramon Dekkers een grote invloed op je gehad?
Ramon was m’n broer, maar ook m’n trainer. Ik heb al z’n gevechten wel honderd keer gezien en hem vaak het hemd van het lijf gevraagd over die gevechten: wie trapt het hardst, tegen wie had je het het moeilijkst? Dat soort dingen. Maar buiten dat, was opgroeien met hem niet anders dan normaal. Voor mij was hij nooit dé Ramon Dekkers, maar gewoon Ramon. Toevallig was hij extreem goed in kickboksen, en kreeg hij deuren geopend waar we nu nog profijt van hebben. Kickboksen was Ramons wereld, maar niet z’n leven.

Hoe goed was hij?
In de komende dertig jaar kan niemand op tegen wat hij gepresteerd heeft in de kickbokswereld. Hij had alles om ver te komen. De vechters van nu zijn heel anders.

Hoe bedoel je?
Vroeger waren ze veel harder. Mike Passenier zei ooit tegen mij: “Vroeger waren de boten van hout en mannen van staal, en nu zijn de boten van staal en de mannen van hout.” Dat vond ik wel treffend. Vroeger wisten ze soms niet eens tegen wie ze vochten, maar stapten ze gewoon de ring in. Dat is nu wel anders. Nu wil iedereen alles drie maanden van tevoren weten, ze willen een roze wc en gele muur voordat ze de ring instappen.

Stoort dat je?
Ik ben er inmiddels aan gewend geraakt. Tegenwoordig spelen andere belangen mee, het is een hele andere wereld geworden. Het belangrijkste voor vechters is niet meer hoe goed ze zijn, maar hoeveel VIP-tafels ze kunnen verkopen. Dat vind ik schandalig. Ik begrijp dat promotors denken dat de vechters die meer verkopen interessanter zijn, maar iemand die van iedereen wint moet op zijn minst evenveel aandacht krijgen als iemand die veel geld in het laatje brengt. Het is nu een verdraaide wereld.

Je stond in de hoek van Harut Grigorian toen hij vocht tegen Murthel Groenhart, toen Groenhart na het gevecht werd aangevallen door twee toeschouwers. Hoe beleefde jij dat?
Op dat moment gaat alles fout wat maar fout kan gaan. Harut draait zich om na die knie, wat hij nooit moet doen, Murthel geeft een echte cheap shot en de scheidsrechter grijpt te laat in, waardoor Harut van achter wordt neergeslagen en bloedend op de grond ligt.

Daarna was je er heel snel bij.
Ik wilde naar Harut gaan en zag opeens twee mannen de ring instormen. Mijn eerste ingeving was: ‘Wow, dit kan niet.’ Vervolgens was ik de eerste die ze uit elkaar haalde. Een fout van Glory als je het mij vraagt. Ik word niet betaald om mensen uit elkaar te halen, maar moest het toch doen. Net als bij Jamal en Rico.

Neem je het Groenhart kwalijk wat hij deed?
Ik had liever niet zo gewonnen. Het is in principe toegestaan wat hij deed, maar het is niet hetzelfde als winnen met die knie. Ik kan Murthel wel gewoon een hand geven als ik hem zie, want ik vind het een sympathieke gozer. Wat er in de ring gebeurde, is gebeurd. Binnenkort doen ze het nog een keer opnieuw voor de titel.

—

Mis niets! Like VICE Sports Nederland voor je dagelijkse dosis ijzersterke sportverhalen.