We zochten de koningin van de kickbokswereld op in Den Helder

Jorina Baars is de koningin van de kickbokswereld. Ze vocht tegen een transgender en won, heeft de legendarische vechter Cris Cyborg verslagen in een kickbokspartij en verloor sowieso geen van de 47 kickboksgevechten die ze tot nu toe aanging. Maar terwijl Rico Verhoeven de afgelopen jaren tot een hype is uitgegroeid in Nederland, kan Jorina nog rustig over straat.

Dit jaar hoopt Jorina een partij of vier te vechten, het liefst ook weer eens in Nederland. Het is alweer meer dan zes jaar geleden dat ze voor het laatst hier vocht. Sindsdien sloeg en schopte Jorina tegenstanders aan gort in Duitsland, Amerika, Australië en Hongarije. VICE Sports zocht de vechter van Bellator op in haar gym in Den Helder en sprak over haar carrière, de dood van haar vader, haar vriendschap met Steven Seagal en transgenders in de vechtsport.

VICE Sports: Ha Jorina, ik vind dat je een mooie sportschool hebt hier.
Jorina Baars: Dankjewel! Ik ben sinds vorig jaar eigenaar van deze sportschool. De oude eigenaar had er geen tijd meer voor en zei: “Of we stoppen er helemaal mee en doeken de sportschool op, of ik geef hem aan een van de vrijwilligers die hier werken. Het liefst gun ik hem aan jou.” Ik kwam hier al jaren, heb het gedaan en er zeker geen spijt van gehad.

Kreeg je de sleutels zo mee?
Nou, eigenlijk wel. De eigenaar zei: “Geef me een euro of zo, een sporadisch bedrag.” Dat was voor mij heel interessant. Ik kwam hier al elke dag, dus voor mij is er niet veel veranderd, behalve dat ik de boekhouding erbij heb gekregen en moet zorgen dat de boel blijft draaien. De hele sportschool draait op vrijwilligers. Dat is best uniek. We hebben op dit moment vijftien vrijwilligers en iedereen draagt zijn steentje bij. Echt supercool.

Ik zag op jouw Instagram dat je nu elke dinsdag naar Amsterdam rijdt om in Kops Gym te sparren. Wat doen ze daar beter dan hier, in je eigen gym?
Sommige jongens hier in de sportschool zitten in een wat lagere klasse en als die een stoot van een meisje krijgen, gaan ze meteen volle bak terug. Nou vind ik het niet erg om volle bak klappen terug te krijgen, maar je loopt er zo snel blessures mee op. Het is best wel lastig om goed te kunnen sparren. Ik kan bij Kops gewoon superlekker trainen. Je hebt er allemaal A- en B-klassers, die allemaal lekker meedraaien. Dat is perfect.

Hoe is het om te sparren met Gegard Mousasi?
Gegard is altijd heel bekeken met het vechten. Wat dat betreft kan ik wat van hem leren. Hij kan misschien weer wat van mijn kickbokstechnieken of de combinaties leren. Tijdens het sparren merk ik dat hij gaatjes bij mij ziet en ik bij hem. Zo maken we mekaar beter.

Je hebt in 2006 een kickbokspartij tegen een transgender gevochten. Wat is het verhaal daarachter?
Het begon ermee dat ik mijn kruisbanden had ingescheurd, waarvan ik een maand of vijf moest revalideren. Aan het eind van die revalidatie lag ik op de massagetafel en zei de fysio: “Je been is nu weer stevig, je kunt hem weer volledig gaan belasten en trappen. Voor mijn part kan je weer een partij vechten.” Op de terugweg van de fysio werd ik toevallig meteen gebeld door een promotor. Hij zei: “Jorien, ik heb een leuke partij voor je, tegen Nong Toom, een Thai.”

Dat vond ik wel tof klinken. Ik vroeg om een datum en zei meteen dat ik het zou doen. “Maar er zit een maar aan,” zei de promotor. “Nong Toom was vroeger een man, maar ze is nu volledig een vrouw en slikt hormonen. Ze wil voor het eerst de ring in tegen een vrouw.” “Nou, doe maar dan,” zei ik. Mijn trainers verklaarden me voor gek. Maar ik vind altijd dat iedereen te verslaan is, of het nou een man, vrouw of transgender is. Zo ging ik ook het gevecht met haar aan.

Hoe ging het gevecht?
De eerste trap die ik kreeg was een afhouder vol op mijn borst. Ik vloog een meter naar achteren en dacht meteen: waarom heb ik ja gezegd tegen dit gevecht? Maar goed, zij kon dus goed schoppen, dus ik ging wat meer boksen. De eerste ronde was wennen, maar aan het einde van de tweede ronde zat ze in de hoek te bidden voor kracht. In de derde ronde heb ik haar gewoon zwaar ingemaakt.

Merkte je aan die eerste trap van Nong Toom dat haar kracht anders was, omdat ze transgender is?
Sowieso, heel anders. Ik train heel veel met mannen en die houden zich altijd wel een beetje in. Af en toe krijg ik wel een volle trap van een man, dus ik weet hoe dat voelt. Zo voelde haar trap ook. In een interview vooraf zei Nong Toom ook dat ze haar lichaam in het trainingskamp naar de partij toe weer meer zag veranderen in een mannenlichaam. Bij haar gaat het spieren aanmaken gewoon twee keer zo snel als bij andere vrouwen. Op het moment dat ze de ring in stapte had ze enorm brede benen. Maar goed, het is goed gegaan.

Ik vind dat interessant, omdat we de komende tijd waarschijnlijk steeds vaker transgenders in de sport gaan zien. Er is geen sport waar dat fysiek zo direct merkbaar is als de vechtsport. Denk je dat het eerlijk is?
Als ik kijk naar mijn eigen ervaring eigenlijk niet. Om wat Nong Toom zelf ook zei. Haar lichaam heeft de spieropbouw van een man natuurlijk, ondanks de vrouwelijke hormonen die ze neemt. Dat zag je en dat voelde ik ook wel. Mijn onderarmen waren knalblauw door de trappen die ze had. Zo’n kracht, dat was echt wel een verschil met andere vrouwen. Maar ik heb wel gewonnen.

Hoe ben jij zelf eigenlijk ooit begonnen met kickboksen?
Ik was zeven toen ik begon. Een paar jongetjes uit mijn klas zaten op kickboksen. “Kom een keertje kijken!”, zeiden ze, dus ik ging mee. Ik had daarvoor al veel sporten gedaan: tennis, voetbal, basketbal, zelfs nog even majoretten. Toen kwam het kickboksen. Nou, ik vond het meteen geweldig. Ik ben eigenlijk gewoon verslaafd geraakt. Er waren toen alleen nog niet zoveel kinderen die aan kickboksen deden, dus dat klasje liep leeg. Daarom ben ik als zevenjarige met de volwassenen mee gaan trainen.

Toen ik een jaar of tien was, was een man uit de sportschool zich aan het voorbereiden op een kickbokswedstrijd. “Wie wil tegen hem sparren?”, vroeg de trainer. Ik riep dat ik wel wilde. De trainer vroeg of ik het zeker wist. “Ja!”, zei ik en ik stap die ring in. Nou, ik kreeg flinke klappen en trappen. Tuurlijk hield die man zich wat in, anders sloeg hij me dwars door die ring heen, maar het was voor mezelf echt een moment van incasseren. Dat moment heeft me echt sterker gemaakt. Toen wist ik: ik ga voor niemand aan de kant in de ring.

Klopt het dat je ook in Paradiso werkt als uitsmijter?
Dat klopt! Ik werk af en toe voor PPS Security als ik er zin in heb. Dan sta ik ook in Paradiso. Ik doe dat nu een jaar of vijf. Daar merk ik dat mensen vrouwen als portier in het algemeen best wel onderwaarderen. Op zich maakt het mij niet uit. Ik heb dan zoiets van: joh, blijf maar denken, het zit wel goed.

Waaraan merk je dat?
Nou, wat ik heel erg merk is dat als er een vrouw tussen een vechtpartij tussen mannen stapt, dat vrijwel meteen deëscaleert. Die mannenhersenen maken dan kortsluiting ofzo. Als er een man tussen zou komen, krijg je haantjesgedrag, maar een vrouw deëscaleert. Dus in die zin helpt het. Maar als ik vraag of ze een sigaret uitmaken, dan denken ze: pf, het is toch een vrouw. Dan nemen ze me niet serieus. Ik moet dan laten merken dat ik bloedserieus ben, dan pas krijgen ze respect.

Herkennen mensen je weleens als je als portier werkt?
Ja, dat is wel grappig. Dan vragen ze vaak via een collega van me: “Dat is toch Jorina Baars, denk je dat ik met haar op de foto mag?”. Ze durven het vaak niet persoonlijk te vragen. Misschien is het een beetje de nuchterheid van het Nederlandse volk. Je hebt het hiero veel minder dat mensen om handtekeningen vragen.

In het buitenland staan ze gewoon in de rij. Ik heb dat heel erg gemerkt toen ik een seminar in Brazilië gaf. Toen had ik net Cris Cyborg verslagen en dat was wel een dingetje daar natuurlijk. Ze stonden daar in rijen voor me opgesteld, echt bizar. Dan dacht ik dat het einde in zicht was en stond er weer een rij klaar. Foto’s, handtekeningen, alles.

Vind je dat je genoeg waardering krijgt in Nederland?
Nee, niet als je ziet wat ik heb bereikt en welke partijen ik heb gedraaid. Zeker niet.

Hoe komt dat?
Ik denk dat je meer in de media komt als je een grote mond hebt en een beetje verkeerde dingen doet. Al moet ik zeggen dat Rico Verhoeven echt het perfecte plaatje is voor de sport. Hij doet het super, ook op televisie in al zijn interviews. Zo kan het ook. Ik ben ook blij met dit interview met jou, want dan valt mijn naam. Aan de ene kant vind ik het wel prima dat het niet storm loopt rondom mij, want ik ben Jorina en kan lekker rustig over straat. Maar het zou wel fijn zijn als de media het wat meer oppakt, ook voor het damesvechten.

Het is natuurlijk ook nogal wat, wat je hebt neergezet.
Ja, best wel ja. Ik ben daar misschien zelf ook wel een beetje te nuchter in. Mensen op de sportschool zeggen weleens van: “Joh, waarom promoot je jezelf niet wat meer?” Misschien moet het nog doordringen wat ik eigenlijk allemaal gepresteerd heb.

Wat voor management heb je?
Ik heb een management in Amerika dat Suckerpunch heet. Zij regelen al mijn wedstrijden en sponsoren in het buitenland. De sponsoren in Nederland regel ik allemaal zelf. Ik zou eigenlijk iemand moeten hebben die mijn PR doet in Nederland. Rico heeft wel iemand die dat allemaal regelt voor hem. Zo iemand moet ik eigenlijk hebben, maar vind die maar eens.

Zou je ook net als Rico Verhoeven de filmwereld in willen gaan?
Nou, dat weet ik niet, maar ik app wel al een tijdje met Steven Seagal. Hij wil een keertje meeten om ook daarover te praten, maar we lopen elkaar steeds een beetje mis.

Wow, Steven Seagal. Hij is een legende. Hoe ben je met hem in contact gekomen?
Een man, Paul Green, heeft een highlightvideo van mij gemaakt. Hij zit ook in de filmbusiness en is een goede vriend van Steven Seagal. Zo had Steven Seagal mijn highlightvideo gezien. Hij was kennelijk onder de indruk en had Paul gevraagd of hij met mij in contact kon komen. Toen Paul dat tegen mij zei, dacht ik dat hij een grapje maakte.

Maar Paul was bloedserieus. “Hier heb je zijn nummer, dan kan je hem even bellen,” zei hij. Dus ik dat nummer bellen. Eerst kreeg ik die toon die je hoort als een nummer buiten gebruik is, dus ik dacht weer dat ik in de zeik werd genomen. Een week later reed ik naar Paradiso en dacht ik: toch nog eens proberen. Heb ik gewoon twintig minuten met Steven Seagal aan de lijn gezeten. Ik had nog op YouTube gecheckt of zijn stem wel klopte, en dat was zo. Nu appen en bellen we regelmatig met elkaar.

Waar hebben jullie het allemaal over gehad?
Van alles. Blessures, sporten, trainen, maar ook uiteraard film. Hij zei die eerste keer: “Het zou leuk zijn als we een keer kunnen meeten en je wat in een filmpje kan doen.” Rondom mijn wedstrijden post hij vaak op zijn social media dat zijn “friend Jorina Baars” moet vechten. Hij belde me nog voordat ik vorig jaar in Hongarije moest vechten. Hij praat heel rustig. Ik word er helemaal relaxed van als ik hem aan de lijn heb. Hij heeft altijd wel een praatje, ook over hele andere dingen dan vechten en films. Hij was laatst in Thailand en dan vraag ik waar hij is, of hij nog wat leuks gaat doen, dat soort dingen.

Het kickboksen is een zware sport en zeker als vrouw valt er niet altijd even goed in te verdienen. Heb je er ooit aan gedacht de stoppen?
Ik heb een keer besloten om nooit meer te vechten. Dat was in 2006, ik was toen zeventien. Ik had het EK gewonnen en twee dagen later overleed mijn vader plotseling. Hij had een bloedpropje in zijn hersenstam. Hij liep zijn huis uit en werd onwel. Hij zei tegen zijn toenmalige vriendin: “Ik voel me niet goed, ik moet terug naar binnen.” Hij probeerde nog de deur open te maken. Dat ging niet, dus dat deed zij. In het halletje is hij in elkaar gestort.

In de ambulance is hij in coma geraakt. Mijn vader heeft nog een dag geleefd en is daarna overleden. Ik ging van het juichen om het EK naar het gevoel van: wat stelt zo’n titel nou voor? Wat stelt überhaupt een leven voor? Toen heb ik besloten om nooit meer te vechten. Het was daarvoor al twee keer gebeurd dat er iemand vlak voor of na een gevecht van mij was overleden, dus ik dacht: als ik vecht, overlijdt er iemand. Een stomme gedachte, maar ik was zeventien, dus ik ging zo denken.

Hoe heb je je toen herpakt?
Na een week ging ik naar de sportschool en heb ik een bokszak helemaal in elkaar geramd. Alle agressie en frustratie eruit. Mijn vader zou ook willen dat ik er positief in zou staan, dat ik niet op mijn kamertje zou gaan zitten janken en stoppen met kickboksen. Dus toen besloot ik dat ik er juist nog meer voor ging doen om er alles van te maken als kickbokser.

De dood van je vader begon als een blokkade en werd een motivatie.
Ja, precies dat. Nu denk ik vaak vlak voor of na een wedstrijd: hoe trots zou hij geweest zijn? Een contract bij Bellator, een zooitje titels erbij, een eigen sportschool. Voordat ik ga vliegen naar een partij ga ik altijd nog even naar het kerkhof, gedag zeggen. Dat is een ritueeltje geworden.

Ging je vader vroeger ook mee naar al je gevechten?
Altijd. Van de laatste partij waar hij bij was op het EK, zijn nog hele bijzondere beelden. Iemand heeft die geschoten vanuit het publiek. Je hoort op de video mijn opkomstmuziek en ziet mij op de catwalk staan met mijn vader. Hij stond daar altijd naast me en gaf me dan een tik op mijn kont, zo van: kom op meid! Het beeld stopt opeens als je mij op de catwalk ziet met mijn vader ernaast. De rest van het beeld is helemaal zwart door het effect van een lichtshow rond de ring. Dan gaat het beeld opeens weer verder als ik in de ring sta. Ik ben niet bijgelovig, maar dat vond ik wel bijzonder.

Gaan we je dit jaar weer eens in Nederland zien vechten?
Ik hoop het. Ze hadden het bij Bellator eerst over april, maar ik denk dat dat niet doorgaat, anders was dat al bekend geweest. Maar ik hoop heel erg dat dat hem dit jaar wordt.

Wie durft er nog tegen jou te vechten?
Ik heb in 2011 tegen Anissa Haddaoui gevochten, toen moest ze in de vierde ronde opgeven vanwege haar neus. Zij is echt best wel gegroeid, dus wellicht dat er een rematch tegen haar komt. Antonina Shevchenko, het zusje van Valentina Shevchenko, is ook wel goed in thaiboksen, dus misschien tegen haar. Misschien Julia Budd, die doet veel MMA maar heeft vroeger ook gekickbokst, of een rematch tegen Cris Cyborg. Het maakt mij niet zoveel uit. Ik wil gewoon lekker vechten.

—

Mis niets! Like VICE Sports Nederland voor je dagelijkse dosis ijzersterke sportverhalen.